يک روزنامه نگار مشهور اسرائيلی درمقاله ای به دولت اين کشور توصيه کرده است که نظر به مخمصه جديدی که در پی ترور يکی از سران حماس در دوبی دامنگير اسرائيل شده، برای مقابله با چالش هسته ای ايران، «به عمليات جيمزباندی موساد و يا اقدامات متحيرانه فرمانده نيروی هوائی اسرائيل دلخوش نکند.»
آقای آری شاويط، روزنامه نگار و ستون نويس روزنامه هاآرتص پنجشنبه نوشته است «برای کادر سياسی اسرائيل آسان است که فکر کنند که جيمز باند شان دولت را ازاتخاذ تصميمات دشوار نجات خواهد داد، ولی درس عبرت از ماجرای دوبی اين است که بهترين تشکيلات اطلاعاتی نيز توانائی محدود دارند، و با همه احترام به موساد، بايد گفت که ايران برای قد و قامت موساد، بزرگ است.»
آری شاويط نوشته است «واقعيت اين است که ايران اکنون بر آستانه توانائی هسته ای نشسته است و برای مقابله با اين چالش، اسرائيل بايد شيوه فرو بردن سر خود در برف را ترک کند و از اميد بستن به اين که يک تردستی مئير داگان (رئيس موساد) يا عيدو نخوشتان (فرمانده نيروی هوائی اسرائيل) کار دولت را انجام دهد، دست بردارد.»
به نوشته آقای شاويط، «نه تنها سياستمداران، بلکه عامه اسرائيلی ها نيز دچار اين خوش خيالی هستند که جيمزباند شان دشمن را در نهان و بدون خونريزی و هيچ لزومی به عرق ريختن و بدون اشک و آهی، مغلوب می کند، اما يادشان می رود که جيمزباند هم درنهايت انسانی است که گوشت و خون دارد و حتی هرچقدر خارق العاده، به تنهائی نمی تواند پاسخگوی چالش های تاريخی باشد.»
آقای شاويط می نويسد «اين نظريه که برای هرمشکل استراتژيک، يک راه حل اطلاعاتی وجود دارد، خطرناک است، و ممکن است که ملت ها را درهنگامی که بايد تصميم های خطير بگيرند، خواب کند.»
آقای شاويط می نويسد «البته همه عمليات نسبت داده شده به موساد در رسانه های خارجی مطرح می شد اما سخن محافل داخلی اسرائيل نيز اين بود که از وقتی که داگان رئيس موساد شده، خون تازه ای به پيکر اين نهاد بازگشته ؛ موساد خنثی گرطرح های خطرناک، موساد نابود کننده دشمنان، موساد چابک در انجام اقدامات مورد نياز، و موساد رهائی بخش کشور اسرائيل.»
آقای شاويط با اشاره به نشست خبری اين هفته رئيس پليس دوبی در مورد افراد مظنون «اروپائی» عامل قتل محمود عبدالرووف المبحوح، از سران شاخه نظامی حماس که نوزدهم ژانويه کشته شد، می نويسد «اما يک نشست خبری در دوبی، همه چيز را تغييرداد، و اگر ترور انجام شده در دوبی کار موساد باشد، (و در آن صورت بايد گفت که اين تنها يکی از اقدامات متعدد موساد بوده)، پس داگان، آن عزيز نظرکرده ملت، خطائی بزرگ مرتکب شده و برای کشور آبروريزی بزرگی بوجود آورده است اما همانگونه که درموفقيت ها از او حمايت می شود، درست نيست که شکست او نيز يتيم بماند.»
اين روزنامه نگار چپ گرای اسرائيلی می نويسد «چند نخست وزير اسرائيل (آرئيل شارون، اهود اولمرت و بنيامين نتانياهو) به داگان تکيه کرده اند که شايد او مانع از رسيدن ايران به توان اتمی شود، و مسلما داگان از هرچه که درتوان داشته، بهره برده، اما نتيجه اين شده که ايران اکنون همه دانش و تکنولوژی لازم را برای برنامه های هسته ای اش دارد، و همين نتيجه نشان می دهد که اسرائيل در هنگامی که لازم بوده، برای مقابله با اين خطر، آمادگی نداشت.»
آقای شاويط می نويسد «مسووليت اين کوتاهی تنها بردوش مئير داگان نيست؛ مسوول، کسی است که از داگان انتظارات غيرممکن دارد.»
آری شاويط می نويسد «مقابله با چالش اتمی ايران، تدابير جامع و آمادگی های کامل سياسی، آموزشی و سازمانی می طلبد و دلخوش داشتن به عرصه اطلاعاتی کافی نيست و بويژه اسرائيل بايد برای موقعيتی نوين آماده شود که هرگز مانند آنرا به ياد ندارد.»
آقای شاويط می نويسد «ايران تنها يک اسم نيست. کشوری است که اينجا حضور دارد. چالش ايران می طلبد که تمامی زندگی مان را از نو ساماندهی کنيم.»
آقای آری شاويط، روزنامه نگار و ستون نويس روزنامه هاآرتص پنجشنبه نوشته است «برای کادر سياسی اسرائيل آسان است که فکر کنند که جيمز باند شان دولت را ازاتخاذ تصميمات دشوار نجات خواهد داد، ولی درس عبرت از ماجرای دوبی اين است که بهترين تشکيلات اطلاعاتی نيز توانائی محدود دارند، و با همه احترام به موساد، بايد گفت که ايران برای قد و قامت موساد، بزرگ است.»
آری شاويط نوشته است «واقعيت اين است که ايران اکنون بر آستانه توانائی هسته ای نشسته است و برای مقابله با اين چالش، اسرائيل بايد شيوه فرو بردن سر خود در برف را ترک کند و از اميد بستن به اين که يک تردستی مئير داگان (رئيس موساد) يا عيدو نخوشتان (فرمانده نيروی هوائی اسرائيل) کار دولت را انجام دهد، دست بردارد.»
به نوشته آقای شاويط، «نه تنها سياستمداران، بلکه عامه اسرائيلی ها نيز دچار اين خوش خيالی هستند که جيمزباند شان دشمن را در نهان و بدون خونريزی و هيچ لزومی به عرق ريختن و بدون اشک و آهی، مغلوب می کند، اما يادشان می رود که جيمزباند هم درنهايت انسانی است که گوشت و خون دارد و حتی هرچقدر خارق العاده، به تنهائی نمی تواند پاسخگوی چالش های تاريخی باشد.»
آقای شاويط می نويسد «اين نظريه که برای هرمشکل استراتژيک، يک راه حل اطلاعاتی وجود دارد، خطرناک است، و ممکن است که ملت ها را درهنگامی که بايد تصميم های خطير بگيرند، خواب کند.»
آقای شاويط می نويسد «البته همه عمليات نسبت داده شده به موساد در رسانه های خارجی مطرح می شد اما سخن محافل داخلی اسرائيل نيز اين بود که از وقتی که داگان رئيس موساد شده، خون تازه ای به پيکر اين نهاد بازگشته ؛ موساد خنثی گرطرح های خطرناک، موساد نابود کننده دشمنان، موساد چابک در انجام اقدامات مورد نياز، و موساد رهائی بخش کشور اسرائيل.»
اين روزنامه نگار چپ گرای اسرائيلی می نويسد «چند نخست وزير اسرائيل (آرئيل شارون، اهود اولمرت و بنيامين نتانياهو) به داگان تکيه کرده اند که شايد او مانع از رسيدن ايران به توان اتمی شود، و مسلما داگان از هرچه که درتوان داشته، بهره برده، اما نتيجه اين شده که ايران اکنون همه دانش و تکنولوژی لازم را برای برنامه های هسته ای اش دارد، و همين نتيجه نشان می دهد که اسرائيل در هنگامی که لازم بوده، برای مقابله با اين خطر، آمادگی نداشت.»
آقای شاويط می نويسد «مسووليت اين کوتاهی تنها بردوش مئير داگان نيست؛ مسوول، کسی است که از داگان انتظارات غيرممکن دارد.»
آری شاويط می نويسد «مقابله با چالش اتمی ايران، تدابير جامع و آمادگی های کامل سياسی، آموزشی و سازمانی می طلبد و دلخوش داشتن به عرصه اطلاعاتی کافی نيست و بويژه اسرائيل بايد برای موقعيتی نوين آماده شود که هرگز مانند آنرا به ياد ندارد.»
آقای شاويط می نويسد «ايران تنها يک اسم نيست. کشوری است که اينجا حضور دارد. چالش ايران می طلبد که تمامی زندگی مان را از نو ساماندهی کنيم.»
