میکایل گاهلر نماینده حزب دمکرات مسیحی آلمان در پارلمان اروپا و عضو هیئت حقوق بشر این نهاد است. آقای گاهلر مسایل ایران را از نزدیک دنبال می کند و اخیرا ملاقاتی با نمایندگان مجلس ایران در بروکسل داشته است. وی در مصاحبه ای با رادیو فردا در مورد مسایل مختلف از جمله اهمیت وضعیت حقوق بشر در ایران از دیدگاه پارلمان اروپا سخن گفت.
سیاست خارجی اتحادیه اروپا در قبال ایران در برگیرنده چه مواردی است و پارلمان اروپا در تعیین سیاست خارجی اتحادیه اروپا چه نقشی ایفا می کند؟
ما در سیاست خارجی خود همه موارد را در نظر می گیریم و پارلمان اروپا بر مساله حقوق بشر تاکید دارد. در مورد ایران نیز بهبود وضعیت حقوق بشر از مسایل اصلی است که ما به آن اصرار می ورزیم.
پارلمان اروپا موافقت نامه بازرگانی و اقتصادی را مشروط به بهبود وضعیت حقوق بشر در ایران دانسته است. حتی اگر مساله هسته ای با ایران حل شود، بدون بهبود در وضع حقوق بشر موافقتنامه اقتصادی و تجاری در کار نخواهد بود.
آیا کشورهای اروپایی سیاست خارجی اتحادیه اروپا را در پیش می گیرند و یا اینکه هر یک سیاست مستقل خود را دارند؟
در مورد ایران توصیه من این است که همه کشورها یکپارچه عمل نمایند تا بتوانند تاثیرگذار باشند.
شما از اعضای فعال هیئت حقوق بشر پارلمان اروپا هستید. برخی می گویند مساله هسته ای ایران باعث شده است که توجه کمتری به وضعیت حقوق بشر در ایران بشود. برخی نیز عقیده دارند که غرب از مساله حقوق بشر به عنوان ابزار فشار بر علیه دولت ایران استفاده می نماید. چه عقید ه ای در مورد این ابراز نظرها دارید؟
وقتی مساله ای مانند مذاکرات هسته ای در جریان بود و محدودیت زمانی برای حل و فصل آن وجود داشت، طبیعتا توجه بیشتری را به خود جذب کرد. باید اضافه کنم که پارلمان اروپا مسایل حقوق بشر را به طور مستمر پی گیری می کند.
چند سالی است که پارلمان اروپا با نمایندگان مجلس ایران رابطه بر قرار کرده است و نمایندگان دو مجلس ایران و اروپا با همدیگر ملاقات و گفت وگو می کنند. هدف از برقراری این ارتباط چه بوده است؟
در ابتدا باید یادآوری کنم که این مجلس جدید از نقطه نظر سیاسی متفاوت از مجلس قبلی است که ما با آن در ارتباط بودیم. به وسیله ایجاد ارتباط مستقیم با اعضای مجلس ایران، می توان سیاست های اروپا را روشن تر توضیح داد.
مثلا در مورد مساله هسته ای، برای نمایندگان مجلس ایران مشخص شد که سیاست پارلمان اروپا جدا از تصمیم گیری های دولت های اروپایی نیست. به نظر من این نمایندگان متوجه نقطه نظرات ما شدند و امیدوارم که این امر در بحث های داخلی خودشان نیز تاثیر داشته باشد.
در ماه اکتبر تعدادی از نمایندگان مجلس ایران به بروکسل آمدند و با اعضای پارلمان اروپا ملاقات کردند. ممکن است توضیح دهید اهداف این ملاقات چه بوده است؟
ما در پارلمان اروپا گفتگویی با نمایندگان مجلس ایران داشتیم و همچنین این نمایندگان ملاقات هایی خارج از پارلمان اروپا با اعضای کمیسیون و یا شورای اروپا کردند. در برخورد شخصی همه مودب بودن و کسی داد و فریاد نمی کرد. ما موضع خودمان را به این نمایندگان بصورت کاملا روشن درباره مسایل هسته ای حقوق بشر و نقش ایران در خاورمیانه اعلام کردیم.
دکتر علی انصاری استاد تاریخ معاصر در انگلستان می گوید ریاست اتحادیه اروپا هر شش ماه تغییر پیدا می کند ، و سیاست حقوق بشر کشورهایی که ریاست دوره ای را بر عهده می گیرند، متفاوت است. بنابراین سیاست حقوق بشر اروپا در قبال ایران متغیر بوده است. آیا شما با این نظر موافقید؟
بی گمان کشورهایی هستند که به مسایل حقوق بشر اهمیت بیشتری می دهند. البته تغییر ریاست اتحادیه اروپا امری است که عموم مردم مشاهده می کنند ولی نهادهای اتحادیه مانند کمیسیون، شورا و یا پارلمان اروپا تغییر نمی کنند.
برخی از دولت ها فقط به سرمایه گذاری و پول فکر می کنند که نمایانگر سیاست های اتحادیه اروپا نیست. در تمامی موافقت نامه های همکاری، بخش مربوط به وضعیت حقوق بشر گنجاده شده است. اما با کشور ایران به دلیل مسایل هسته ای و حقوق بشر، تاکنون چنین قراردادی امضا نکرده ایم.
چند سال پیش گزارشی در مورد ایران برای پارلمان اروپا تهیه کرده بودید. در این گزارش وضع حقوق بشر، تولید سلاحهای کشتار دست جمعی را از جمله موارد نگران کننده ای دانسته اید که در مورد آنان احتیاج به گفت و گو با ایران است. حال پس از گذشت چند سال چه نظری در مورد این گزارش و اوضاع ایران دارید؟
من فکر می کنم که اندک آزادی که مجلس قدیمی داشت دیگر وجود ندارد چرا که اصلاح طلبان نتوانستند در انتخابات کاندیدا شوند. فشار بر مطبوعات بیشتر شده است و تقریبا می توان گفت که روزنامه مستقلی وجود ندارد.
اقلیت ها نیز تحت فشار هستند. حدس و حتی تحلیل من این است که احمدی نژاد برای سر پوش گذاشتن بر مشکلات داخلی از بحران هسته ای استفاده می کند. زمانی که این بحران وجود نداشته باشد، توجه مردم به وضع اقتصادی و نحوه اداره غیر شفاف کشور توسط بنیادها جلب خواهد شد. سیاست های ایران با این همه ثروت ناشی از نفت باید به مراتب نتایج بهتری برای توده ها ی مردم این کشور داشته باشد.
