جشنواره فيلم رم که امسال هشتمين دوره اش را تجربه می کند، سعی دارد با انتخاب فيلم هايی که پيشتر در جشنواره ديگری به نمايش درنيامده اند و در واقع اولين نمايش خود را تجربه می کنند، خود را در جرگه معتبرترين جشنواره های سينمايی در آورد و رقيبی باشد برای حريفی بسيار سرسخت: جشنواره ونيز.
شهر زيبای رم و تالارهای باشکوهی که چند سال قبل ساخته شده اند و معمولا در طول سال برای برگزاری کنسرت استفاده می شوند، بر ابهت جشنواره رم می افزايند، اما شايد جوان بودن جشنواره مانع از جذب فيلمسازان شناخته شده جهانی است و جشنواره امسال، بجز دو سه فيلمساز صاحب نام، محملی است برای فيلمسازان جوان تر و جويای نام.
هجده فيلم مسابقه
امسال ۲۶۲۰ از ۷۶ کشور جهان به جشنواره رم ارسال شده که از اين ميان هجده فيلم بلند برای بخش مسابقه انتخاب شده است. ۱۵۴۲ فيلم بلند و ۱۰۷۸ فيلم، کوتاه بوده اند که در نهايت ۷۱ فيلم بلند، ۱۱ فيلم نيمه بلند و ۱۹ فيلم کوتاه از ۳۱ کشور در بخش های مختلف جشنواره پذيرفته شده اند.
در ميان فيلم های بخش مسابقه، آمريکا و ايتاليا هر کدام با سه فيلم رکوردار هستند. برگزار کنندگان جشنواره رم علاقه خاصی به سينمای آمريکا دارند و هر سال سعی دارند چهره های مطرحی از فيلمسازان و ستارگان سينمای آمريکا را به خود جلب کند.
شايد مشهورترين چهره بخش مسابقه امسال، اسپايک جونر فيلمساز آمريکايی( سازنده «جان مالکوويچ بودن») است که با فيلم «او»(Her) در جشنواره امسال حضور دارد و جلسه ويژه ای را هم برای سخنرانی او ترتيب دادند. ستارگان فيلم، جواکين فونيکس و اسکارلت جانسون بر روی فرش های قرمز ظاهر شدند و مورد استقبال قرار گرفتند، در حالی که تصويربردار رسمی جشنواره علاقه خاصی داشت که چندين بار از نوک انگشتان پای اسکارلت جانسون تا برجستگی سينه ها و تاب موهای او را به صورت کلوز آپ برای تماشاگران ظاهراً مشتاقش به نمايش بگذارد!
سينمای ايران
جشنواره رم طی سال های اخير محمل مناسبی برای عرضه سينمای ايران بوده و روی خوشی به آن نشان داده، تا آنجا که حتی مدير جشنواره، مارکو مولر، سعی دارد در ديدار با ايرانی ها چند کلمه فارسی ای را که بلد است، يادآوری کند.
امسال سهم سينمای ايران يک فيلم در بخش مسابقه است: گس ساخته فيلمساز جوان کيارش اسدی زاده. او که چند فيلم کوتاه و مستند را در کارنامه دارد، با توليدی کوچک اولين فيلم بلندش را روانه جشنواره رم کرده است.
فيلم داستانی شهری دارد که در آن رابطه زوج ها و مساله خيانت مورد بررسی قرار می گيرد. هر بار ما يک شخصيت را دنبال می کنيم تا برخورد او با شخصيت ديگر و به اين ترتيب قصه چند نفر را که در نهايت نفر آخر به زوج ابتدای فيلم بازمی گردد، شاهديم.
جشنواره فجر سال گذشته اين فيلم را به نمايش نگذاشت و تاکنون بجز يک نمايش در سينماتک خانه هنرمندان، نمايش ديگری در ايران نداشته است، اما اسدی زاده در جلسه مطبوعاتی فيلم گفت که اميدوار است در دولت جديد مشکل فيلم حل شود.
آينده محتوم انسان
«او» که تا اين لحظه محبوب ترين فيلم جشنواره است، حکايت جذابی را با تماشاگرش قسمت می کند: در زمانی در آينده، مردی عاشق کامپيوترش می شود و رابطه ای احساسی بين آنها شکل می گيرد.
تمام طول فيلم مکالمه های مردی(فونيکس) با صدای زنی است که در واقع سيستم کامپيوتری ای است که اوخريداری کرده و می تواند درباره همه چيز با او حرف بزند. خيلی زود اين دو عاشق هم می شوند.
فيلم شکننده بودن روابط انسانی و سايه زندگی ماشينی را تصوير می کند و در نهايت به موقعيتی- شايد نه چندان دور- می رسد که انسان ها بجای رابطه انسانی، ترجيح می دهند در دنيای خيالی خود به شخصيتی از دنيای رايانه دل ببندند و حتی با او عشقبازی کنند.
فيلم روايت ساده اما جذابی دارد. در واقع اسپايک جونز (که فيلم تازه اش در واقع بازگشتی است دوباره از يک دوره ساخت فيلم کوتاه )، موضوع چالش برانگيزی را انتخاب می کند که می توانست به فيلم بی نهايت ملال آوری بدل شود، اما بازی عالی فونيکس( که سال قبل برای فيلم مرشد جايزه بهترين بازيگر مرد جشنواره ونيز را به دست آورد) و قدرت فضاسازی و کارگردانی جونز، محيط بسته فيلم را به ابزاری برای ارتباطی درونی بدل می کند و رابطه عاشقانه يک مرد با موجودی که در واقع وجود ندارد، به غايت باورپذير و درگير کننده است.
