تعدادی از روزنامه نگاران ايرانی در روزهای اخير توسط ماموران امنيتی بازداشت شده اند.
روزنامه نگاران بازداشت شده در روزنامه های آرمان،اعتماد،بهار و شرق و هفته نامه آسمان مشغول به کار بوده اند.
در اين ميان،دو خبرگزاری مهر و فارس اتهام های بازداشت شدگان را امنيتی ذکر کرده و وزير فرهنگ و ارشاد اسلامی نيز گفته است که اتهام اين روزنامه نگاران مطبوعاتی نيست.
مهدی تاجيک،روزنامه نگار،در گفت و گو با راديو فردا در مورد بازداشت اين روزنامه نگاران می گويد:
از زمانی که انتخابات دهمين دوره رياست جمهوری برگزار شد موجی از سرکوب‌ها و فشارها عليه روزنامه‌نگاران ايجاد شد و حالا دوباره در مقطعی هستيم که به انتخابات بعدی نزديک می‌شويم و اظهار نظرهای مقامات جمهوری اسلامی نشان‌دهنده نگرانی آنها نسبت به بروز ناامنی است.
به اين معنا که وقتی مقامات جمهوری اسلامی امنيت خود را در خطر می‌بينند مثل هميشه اولين فشارها و ضربات را به روزنامه نگاران و اهالی رسانه وارد می‌کنند تا آنها نتوانند شکاف‌های درون حاکميت را منعکس کنند و مولفه‌هايی که می‌تواند بسيج اجتماعی ايجاد کند را از بين ببرند.
طی سالهای اخير روزنامه نگارانی که بازداشت شدند هميشه با اتهامات امنيتی مواجه بودند. شما اين اتهامات امنيتی را چگونه تعريف می‌کنيد؟
البته هنوز کيفرخواستی برای روزنامه نگارانی که تازه بازداشت شدند صادر نشده است ولی اظهارنظر روزهای اخير مقام‌های قضايی و امنيتی جمهوری اسلامی نشان می‌دهد آنها می‌خواهند دوباره روزنامه نگاران را متهم کنند به همکاری با رسانه‌های خارج از کشور و به زعم آنها رسانه‌های معاند و برانداز.
مسئولان نظام می‌خواهند اتهامات امنيتی برای اين افراد مطرح کنند در صورتی که تمام کسانی که طی روزهای گذشته بازداشت شدند با رسانه‌های داخل ايران همکاری مستمر داشتند و از روزنامه نگاران شناخته شده داخل کشور هستند. به نظر می‌رسد اين اتهام تنها چيزی است که مسئولان هر زمان يک روزنامه نگار را بازداشت می‌کنند می‌توانند مطرح کنند تا منويات خود را که فشار عليه روزنامه نگاران است پيش ببرند.
در واقع می‌خواهند اين تلقی را پيش ببرند که حرکت منسجمی از طرف رسانه‌های داخل و خارج از کشور عليه جمهوری اسلامی وجود دارد، در حالی که رسانه‌هايی که اين همکاران در آن مشغول به کار بودند همه رسانه‌های است که از سوی وزارت ارشاد جمهوری اسلامی مجوز داشته و به صورت قانونی و در چهارچوبهای مقرر کار می‌کردند. اتهام امنيتی فقط يک اتهام کليشه ای هميشگی است و اصلا تازگی ندارد.
اين بازداشتها و فشار بر روزنامه نگاران بر فعاليت آنها و مطبوعات ايران چه تاثيری گذاشته است؟
سال ۷۶ که از آن به عنوان «بهار مطبوعات» ياد می‌شود و البته بهار کم عمر مطبوعات ايران بود، ما شاهد تجديد نسل روزنامه‌نگاران بوديم.
با هر فشار و سرکوب يک سری از روزنامه نگاران مجبور شدند کارشان را تغيير دهند يا از کشور خارج شوند و يا در زمينه‌هايی کار کنند که کمتر آسيب ببينند ولی همين بالندگی فضای اجتماعی ايران باعث شده کسانی که به کار روزنامه نگاری علاقمند هستند جای کسانی که رفتند را پر کنند. فشارهای اخير هم باعث می شود برخی از دوستان نسبت به اين کار دل‌زده شوند و احساس نا امنی کنند و حتی بعضی دوستان ترجيح دهند از کشور خارج شوند و يا با رسانه‌هايی کار کنند که کمتر مشکل آفرين است، اما به اين معنا نخواهد بود که فضای رسانه‌ای ايران بسته شود.
چون هر چند رسانه‌ها در ايران تحت نفوذ شديد دستگاه‌های امنيتی و اطلاعاتی قرار دارند ولی روزنامه نگاران نشان داده‌اند که طی سه سال و نيم گذشته توانسته اند به رغم همه اين ناملايمات چيزی که در ايران می‌گذرد را منعکس کنند. اين که با همه اين سرکوب‌ها چطور اخبار و اطلاعات مربوط به ايران در جزء به جزء لايه های اجتماعی و سياسی ايران به گوش علاقمندان می‌رسد نشان دهنده بالندگی است و اين که روزنامه نگاران ايرانی توانسته اند به رغم همه موانع حرف خود را به گوش مخاطبان برسانند.
روزنامه نگاران بازداشت شده در روزنامه های آرمان،اعتماد،بهار و شرق و هفته نامه آسمان مشغول به کار بوده اند.
در اين ميان،دو خبرگزاری مهر و فارس اتهام های بازداشت شدگان را امنيتی ذکر کرده و وزير فرهنگ و ارشاد اسلامی نيز گفته است که اتهام اين روزنامه نگاران مطبوعاتی نيست.
مهدی تاجيک،روزنامه نگار،در گفت و گو با راديو فردا در مورد بازداشت اين روزنامه نگاران می گويد:
از زمانی که انتخابات دهمين دوره رياست جمهوری برگزار شد موجی از سرکوب‌ها و فشارها عليه روزنامه‌نگاران ايجاد شد و حالا دوباره در مقطعی هستيم که به انتخابات بعدی نزديک می‌شويم و اظهار نظرهای مقامات جمهوری اسلامی نشان‌دهنده نگرانی آنها نسبت به بروز ناامنی است.
به اين معنا که وقتی مقامات جمهوری اسلامی امنيت خود را در خطر می‌بينند مثل هميشه اولين فشارها و ضربات را به روزنامه نگاران و اهالی رسانه وارد می‌کنند تا آنها نتوانند شکاف‌های درون حاکميت را منعکس کنند و مولفه‌هايی که می‌تواند بسيج اجتماعی ايجاد کند را از بين ببرند.
طی سالهای اخير روزنامه نگارانی که بازداشت شدند هميشه با اتهامات امنيتی مواجه بودند. شما اين اتهامات امنيتی را چگونه تعريف می‌کنيد؟
البته هنوز کيفرخواستی برای روزنامه نگارانی که تازه بازداشت شدند صادر نشده است ولی اظهارنظر روزهای اخير مقام‌های قضايی و امنيتی جمهوری اسلامی نشان می‌دهد آنها می‌خواهند دوباره روزنامه نگاران را متهم کنند به همکاری با رسانه‌های خارج از کشور و به زعم آنها رسانه‌های معاند و برانداز.
مسئولان نظام می‌خواهند اتهامات امنيتی برای اين افراد مطرح کنند در صورتی که تمام کسانی که طی روزهای گذشته بازداشت شدند با رسانه‌های داخل ايران همکاری مستمر داشتند و از روزنامه نگاران شناخته شده داخل کشور هستند. به نظر می‌رسد اين اتهام تنها چيزی است که مسئولان هر زمان يک روزنامه نگار را بازداشت می‌کنند می‌توانند مطرح کنند تا منويات خود را که فشار عليه روزنامه نگاران است پيش ببرند.
در واقع می‌خواهند اين تلقی را پيش ببرند که حرکت منسجمی از طرف رسانه‌های داخل و خارج از کشور عليه جمهوری اسلامی وجود دارد، در حالی که رسانه‌هايی که اين همکاران در آن مشغول به کار بودند همه رسانه‌های است که از سوی وزارت ارشاد جمهوری اسلامی مجوز داشته و به صورت قانونی و در چهارچوبهای مقرر کار می‌کردند. اتهام امنيتی فقط يک اتهام کليشه ای هميشگی است و اصلا تازگی ندارد.
اين بازداشتها و فشار بر روزنامه نگاران بر فعاليت آنها و مطبوعات ايران چه تاثيری گذاشته است؟
سال ۷۶ که از آن به عنوان «بهار مطبوعات» ياد می‌شود و البته بهار کم عمر مطبوعات ايران بود، ما شاهد تجديد نسل روزنامه‌نگاران بوديم.
با هر فشار و سرکوب يک سری از روزنامه نگاران مجبور شدند کارشان را تغيير دهند يا از کشور خارج شوند و يا در زمينه‌هايی کار کنند که کمتر آسيب ببينند ولی همين بالندگی فضای اجتماعی ايران باعث شده کسانی که به کار روزنامه نگاری علاقمند هستند جای کسانی که رفتند را پر کنند. فشارهای اخير هم باعث می شود برخی از دوستان نسبت به اين کار دل‌زده شوند و احساس نا امنی کنند و حتی بعضی دوستان ترجيح دهند از کشور خارج شوند و يا با رسانه‌هايی کار کنند که کمتر مشکل آفرين است، اما به اين معنا نخواهد بود که فضای رسانه‌ای ايران بسته شود.
چون هر چند رسانه‌ها در ايران تحت نفوذ شديد دستگاه‌های امنيتی و اطلاعاتی قرار دارند ولی روزنامه نگاران نشان داده‌اند که طی سه سال و نيم گذشته توانسته اند به رغم همه اين ناملايمات چيزی که در ايران می‌گذرد را منعکس کنند. اين که با همه اين سرکوب‌ها چطور اخبار و اطلاعات مربوط به ايران در جزء به جزء لايه های اجتماعی و سياسی ايران به گوش علاقمندان می‌رسد نشان دهنده بالندگی است و اين که روزنامه نگاران ايرانی توانسته اند به رغم همه موانع حرف خود را به گوش مخاطبان برسانند.
