سازمان گزارشگران بدون مرز که مرکز آن درپاريس قرار دارد، با صدور اطلاعيه ای بمناسبت روز جهانی زن، «سرکوب زنان روزنامه نگار توسط دولت و گروه های مذهبی» را محکوم کرد.
سازمان گزارشگران بدون مرز دراطلاعيه خود می نویسد: «نبايد پذيرفت که در سال ۲۰۰۸، مدافعان حقوق زنان زندانی شده و يا به مرگ تهديد شوند.»
گزارشگران بدون مرز همچنين بسته شدن روزنامه ها و نشريات در ايران و دستگيری «وب نگاران فمينيست» (وبلاگ نویسان و روزنامه نگاران اینترنتی) را محکوم کرده و دولت محمود احمدی نژاد را مسئول اين سرکوب ها می داند.
بیانیه سازمان گزارشگران بدون مرز به مناسبت روز جهانی «زن» - متن کامل
این سازمان می گوید که برمبنای اصل نوزده اعلاميه جهانی حقوق بشر، «تضمين آزادی بيان برای ما اهميت دارد.»
رضا معينی مسئول بخش ايران سازمان گزارشگران بدون مرز درمصاحبه ای با راديوفردا به سئوالات درباره اقدامات اين سازمان در رابطه با روز جهانی زن پاسخ داده است:
رادیو فردا: به نظر شما امروز وضعيت زنان روزنامه نگار درايران چگونه است؟
رضا معينی: دربيانيه ای که ما طرح کرده ايم، روی سه نکته تأکيد اصلی شده. به عنوان مسئله ی اصلی واقعيت اين است که درايران فقط سرکوب نيست. درايران مقاومت و تلاش زنان وب نگار و به ويژه آنچه که ما گفتيم و می توانم بگويم گزارشگران بدون مرز اين واژه را ابداع کرده است، «وب نگاران فمينيست» با مقاومت و تلاش ازحقوق خود دفاع می کنند. به انواع مختلف درروزنامه ها، درخيابان ها و به طورکلی بر روی شبکه ی اينترنت اين مقاومت را ادامه می دهند.
- «سرکوب همواره از سکوت استفاده می کند این در جهت سرکوبگری و پيشبرد اهداف سرکوبگر است. بنابراين، ما اين را می دانيم و مطمئنيم که سکوت نخواهيم کرد.»
نکته ديگری که طرح کردیم در مورد فشارهایی است که بر روزنامه نگاران زن وارد می شود مانند بستن نشريه ی «زن».
دراين رابطه تأکيد کرده ايم که علاوه بر همه مصائبی که اين تعطيل کردن ها و اين توقيف کردن ها دارد، نکته ديگری که برای ما مهم بود، بيکارشدن تعدادی روزنامه نگار است.
ما اعلام کرده ايم که هرگاه روزنامه ای توقيف می شود، زن به عنوان زن درجامعه و نيز زن به عنوان روزنامه نگار، بيشترين آسيب را می بيند.
درکنار اين مساله و دررابطه با خانم پروين اردلان صحبت کرده ايم، موفقيت ايشان در کسب جايزه حقوق بشر اولاف پالمه را که پيش از اين نيز گزارشگران بدون مرز به زنان ايران و خانم پروين اردلان تبريک گفته بود، طرح کرديم، و اعلام داشتيم که اين گونه موفقيت ها حمايت های جهانی از جنبش زنان است.
آيا به نظرشما امکانی وجود دارد که با اطلاعيه شما ازسرکوب و يا از به زندان رفتن زن ها جلوگيری بشود و نشريه زن بتواند بزودی فعاليت خود را ازسرگيرد؟
ازمقامات ايرانی خواستيم که به توقيف نشريات و به ويژه به نشريات زنان و سايت های اينترنتی پایان دهند.
ولی يک چيز برای ما روشن است: سرکوب همواره ازسکوت استفاده می کند. این در جهت سرکوبگری و پيشبرد اهداف سرکوبگر است. بنابراين، ما اين را می دانيم و مطمئنيم که سکوت نخواهيم کرد.
شما به مورد تسليمه نسرين نويسنده بنگلادشی هم دراطلاعيه ی خود اشاراه کرده ايد. وی سه ماه پيش هم با نوشتن نامه ای به روزنامه فرانسوی زبان لوموند چاپ پاریس از تلخی روزهای زندگی اش و تنهايی خود شکوه کرده بود.
نه تنها خانم نسرين، بلکه ما درهمين اطلاعيه، از سه روزنامه نگار افغانی درمزاری شريف صحبت کرده ايم که تهديد به مرگ شده اند و با طرح اين موضوع خواهان برخورد مسئول مقامات افغانستان شديم.
ما در اطلاعيه خود اعلام کرديم که خانم نسرين درکنار خانم اردلان، ودرکنار ديگر همکارانشان درسراسر جهان تنها نيستند، و وظيفه دفاع از آنها بر عهده ما است.
