معاون وزير علوم و رییس مركز همكارى‌هاى علمى و بين‌المللى اين وزارتخانه اعلام كرده است كه از اين پس سطح روابط دانشگاه هاى ايران با دانشگاه هاى كشورهاى اروپايى از جمله انگلستان كاهش پيدا خواهد كرد و در عوض، با دانشگاه هاى سه كشور چين، روسيه و ونزوئلا پر رنگ تر و بيشتر خواهد شد.
بر اساس گزارش خبرگزارى کار ایران، ايلنا، ارسلان قربانى همچنين گفته است: نگاه وزارت علوم در بحث همكارى‌هاى علمى و بين المللى مبتنى بر سياست خارجى جمهورى اسلامى ايران است.
شيرزاد عبداللهى، كارشناس مسائل آموزشى در تهران، در گفت و گو با رادیو فردا به ارزیابی این تصمیم وزارت علوم، فناوری و تحقیقات جمهوری اسلامی ایران پرداخته است.
رادیو فردا: آقای عبداللهی! اين برنامه چه تاثيرى بر وضعيت دانشگاه ها و كيفيت علمى آنها مى گذارد ؟
شیرزاد عبداللهی: تصور من اين است كه اين يك تصميم سياسى است. اما در ارتباطات علمى، مسائل سياسى را نبايد دخيل بدانيم و بيشتر بايد به تبادلات علمى بپردازيم.
به طور خاص فكر مى كنيد اين تصميم گيرى- كه شما مى گویید يك تصميم گيرى سياسى است تا يك تصميم فرهنگى و آموزشى- چه تاثيرى بر وضعيت تحصيلى و آموزش عالى در كشور دارد؟
من فكر مى كنم كه اين تصميم، سطح آموزشى و علمى را در دانشگاه هاى ما تنزل مى دهد. براى اينكه كشورهاى روسيه و ونزوئلا و چين به ندرت دانشگاه هايى دارند كه از نظر معيارهاى بين المللى درسطوح بالايى باشند، بيشتر دانشگاه هاى معتبر در اروپاى غربى و آمريكاى شمالى هستند.
پيامد اين مسئله اين است كه براى دانشجويان و استادان ما مشكلات جديدى بوجود مى آيد، مشكل هم اين است كه به هر حال مراكز علمى، به مقالات محققين دانشگاه ها و دستاوردها و پيشرفت هاى علمى، دسترسى خوبى نخواهند داشت.
آقاى عبداللهى، ممكن است كه علاوه بر بحث آموزش، مد نظر وزارت علوم این باشد كه از تهاجم فرهنگى وغرب زدگى- كه غالبا از آن صحبت مى كنند- به اين وسيله جلوگيرى كنند. اين بحث مطرح مى شود كه بسيارى از دانشجويان به اروپا مى روند، در آنجا ساكن و ماندگار مى شوند، يا اينكه در معرض بحث تهاجم فرهنگى قرار مى گيرند. شما فكر مى كنيد اگر اين طور است پس چرا دانشجويان ايرانى كه براى ادامه تحصيل به كشورهاى اروپايى مى روند، حاضر نيستند به كشورشان برگردند و درصد كسانى كه به كشورشان بر مى گردند بسيار اندك است؟
بحث تهاجم فرهنگى مبحثى است كه بيشتر از نظر توليد فرهنگى بايد به آن پرداخته شود. يعنى اگر ما در زمينه توليد علوم انسانى حرفى براى گفتن داشته باشيم، بتوانيم منابع خوبى داشته باشيم، در آن صورت است كه مى توانيم نه تنها دانشجويان و اساتيد خودمان را در اين زمينه تغذيه كنيم، بلكه مى توانيم به روى ساير دانشگاهاى ديگر دنيا و محافل خارج از كشور هم تاثير بگذاريم.
با منع كردن و نهى كردن نمى توانيم مانع مبادلات فرهنگى شويم. علت ماندگارى دانشجويان در خارج از كشوردر مباحثى چون اشتغال گرفته تا مسائل اجتماعى، مسائل سياسى، ريشه دارد.
به نظر من اگر بتوانيم شرايطى در داخل كشور فراهم كنيم- به خصوص به لحاظ اشتغال- و كارى كنيم كه اقتصادمان تحرك پيدا كند خيلى از جوانان ما مى توانند به كشور برگردند. ضمن اينكه به هر حال آزادى براى جوانان ما بايستى وجود داشته باشد كه انتخاب كنند، كار ما اين است كه فقط بايستى جاذبه ها را بالا ببريم.
لازم است يك نكته هم در مورد دانشگاه هاى چين و روسيه توضيح بدهم، و آن اين است كه مبانى فكرى در اين دانشگاه ها، تفاوتى با منابع فكرى دانشگاه هاى غربى ندارد. ولى خوب اينها به لحاظ كيفيت علمى معمولا در سطوح پايين ترى قرار دارند و خسارتى كه از اين جهت به بخش آموزشى ما وارد مى شود ممكن است كه جبران ناپذير باشد.
آقاى عبداللهى، پرسش ديگر من در مورد مداركى است كه ممكن است دانشجويان ايرانى از اين دانشگاه ها بگيرند، فكر مى كنيد ميزان اعتبار مثلا مدرك تحصيلى كه در دانشگاه ونزوئلا به يك دانشجوى ايرانى داده مى شود، نسبت به مدارك تحصيلى دانشگاه هاى اروپايى تا چه حد متفاوت است ؟
به هر حال سطح علمى اين دانشگاه ها بسيار پايين است و اینکه صرفا دانشجويان ايرانى از آنجا يك مدرك مى گيرند، واقعا معلوم نيست اين مدرك با چه كيفيتى نصيب دانشجو شده است.
بر اساس گزارش خبرگزارى کار ایران، ايلنا، ارسلان قربانى همچنين گفته است: نگاه وزارت علوم در بحث همكارى‌هاى علمى و بين المللى مبتنى بر سياست خارجى جمهورى اسلامى ايران است.
شيرزاد عبداللهى، كارشناس مسائل آموزشى در تهران، در گفت و گو با رادیو فردا به ارزیابی این تصمیم وزارت علوم، فناوری و تحقیقات جمهوری اسلامی ایران پرداخته است.
رادیو فردا: آقای عبداللهی! اين برنامه چه تاثيرى بر وضعيت دانشگاه ها و كيفيت علمى آنها مى گذارد ؟
شیرزاد عبداللهی: تصور من اين است كه اين يك تصميم سياسى است. اما در ارتباطات علمى، مسائل سياسى را نبايد دخيل بدانيم و بيشتر بايد به تبادلات علمى بپردازيم.
به طور خاص فكر مى كنيد اين تصميم گيرى- كه شما مى گویید يك تصميم گيرى سياسى است تا يك تصميم فرهنگى و آموزشى- چه تاثيرى بر وضعيت تحصيلى و آموزش عالى در كشور دارد؟
اين تصميم، سطح آموزشى و علمى را در دانشگاه هاى ما تنزل مى دهد. براى اينكه كشورهاى روسيه و ونزوئلا و چين به ندرت دانشگاه هايى دارند كه از نظر معيارهاى بين المللى درسطوح بالايى باشند، بيشتر دانشگاه هاى معتبر در اروپاى غربى و آمريكاى شمالى هستند.
شیرزاد عبداللهی
پيامد اين مسئله اين است كه براى دانشجويان و استادان ما مشكلات جديدى بوجود مى آيد، مشكل هم اين است كه به هر حال مراكز علمى، به مقالات محققين دانشگاه ها و دستاوردها و پيشرفت هاى علمى، دسترسى خوبى نخواهند داشت.
آقاى عبداللهى، ممكن است كه علاوه بر بحث آموزش، مد نظر وزارت علوم این باشد كه از تهاجم فرهنگى وغرب زدگى- كه غالبا از آن صحبت مى كنند- به اين وسيله جلوگيرى كنند. اين بحث مطرح مى شود كه بسيارى از دانشجويان به اروپا مى روند، در آنجا ساكن و ماندگار مى شوند، يا اينكه در معرض بحث تهاجم فرهنگى قرار مى گيرند. شما فكر مى كنيد اگر اين طور است پس چرا دانشجويان ايرانى كه براى ادامه تحصيل به كشورهاى اروپايى مى روند، حاضر نيستند به كشورشان برگردند و درصد كسانى كه به كشورشان بر مى گردند بسيار اندك است؟
بحث تهاجم فرهنگى مبحثى است كه بيشتر از نظر توليد فرهنگى بايد به آن پرداخته شود. يعنى اگر ما در زمينه توليد علوم انسانى حرفى براى گفتن داشته باشيم، بتوانيم منابع خوبى داشته باشيم، در آن صورت است كه مى توانيم نه تنها دانشجويان و اساتيد خودمان را در اين زمينه تغذيه كنيم، بلكه مى توانيم به روى ساير دانشگاهاى ديگر دنيا و محافل خارج از كشور هم تاثير بگذاريم.
با منع كردن و نهى كردن نمى توانيم مانع مبادلات فرهنگى شويم. علت ماندگارى دانشجويان در خارج از كشوردر مباحثى چون اشتغال گرفته تا مسائل اجتماعى، مسائل سياسى، ريشه دارد.
به نظر من اگر بتوانيم شرايطى در داخل كشور فراهم كنيم- به خصوص به لحاظ اشتغال- و كارى كنيم كه اقتصادمان تحرك پيدا كند خيلى از جوانان ما مى توانند به كشور برگردند. ضمن اينكه به هر حال آزادى براى جوانان ما بايستى وجود داشته باشد كه انتخاب كنند، كار ما اين است كه فقط بايستى جاذبه ها را بالا ببريم.
لازم است يك نكته هم در مورد دانشگاه هاى چين و روسيه توضيح بدهم، و آن اين است كه مبانى فكرى در اين دانشگاه ها، تفاوتى با منابع فكرى دانشگاه هاى غربى ندارد. ولى خوب اينها به لحاظ كيفيت علمى معمولا در سطوح پايين ترى قرار دارند و خسارتى كه از اين جهت به بخش آموزشى ما وارد مى شود ممكن است كه جبران ناپذير باشد.
آقاى عبداللهى، پرسش ديگر من در مورد مداركى است كه ممكن است دانشجويان ايرانى از اين دانشگاه ها بگيرند، فكر مى كنيد ميزان اعتبار مثلا مدرك تحصيلى كه در دانشگاه ونزوئلا به يك دانشجوى ايرانى داده مى شود، نسبت به مدارك تحصيلى دانشگاه هاى اروپايى تا چه حد متفاوت است ؟
به هر حال سطح علمى اين دانشگاه ها بسيار پايين است و اینکه صرفا دانشجويان ايرانى از آنجا يك مدرك مى گيرند، واقعا معلوم نيست اين مدرك با چه كيفيتى نصيب دانشجو شده است.
