بر پايه گزارش ماه دسامبر سازمان کشور های صادر کننده نفت (اوپک)، ميانگين توليد روزانه نفت ايران پس از افزايشی نسبی در سال های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ ميلادی، از سال ۲۰۰۶ بار ديگر به سراشيبی افتاده است تا جايی که در آخرين ماه های سال جاری ميلادی با سطح پنج سال پيش خود فاصله زيادی نداشت.
اوپک می گويد: ميانگين توليد روزانه نفت ايران که در سال ۲۰۰۳، سه ميليون و ۷۵۷ هزار بشکه بود، تا سال ۲۰۰۵ به سه ميليون و ۹۲۴ هزار بشکه افزايش يافت، اما طی دو سال گذشته بار ديگر رو به کاهش گذاشت و ميانگين آن در يازده ماه نخست سال جاری ميلادی از حدود سه ميليون و ۸۴۰ هزار بشکه در روز فراتر نرفت.
اوپک در ارزيابی سطح توليد اعضای خود بر آمار منابع ثانويه تکيه می کند از جمله آژانس بين المللی انرژی، واحد اطلاعاتی- آماری وزارت انرژی آمريکا و چند نشريه بسيار معتبر تخصصی.
منابع جمهوری اسلامی، از جمله غلامحسين نوذری وزير نفت، آمار «اوپک» را نادرست می دانند و توليد نفت واقعی کشور را چهار ميليون و ۱۵۰ هزار بشکه در روز برآورد می کنند.
ترديدی نيست که اين اختلاف نظر بر سر آمار توليد، با توجه به کشمکش ميان جناح های گوناگون جمهوری اسلامی، از اهميت فراوان سياسی برخوردار است.
اگر آمار سازمان «اوپک» درست باشد، اين به آن معنا است که تقريبا همزمان با آغاز رياست جمهوری محمود احمدی نژاد، صنعت نفت ايران نيز همچون بسياری ديگر از عرصه های فعاليت اقتصادی، از آنچه بود، ضعيف تر شده است.
در شرايطی که رييس دولت نهم، به دليل شکست آشکار خود در عرصه های تورم و اشتغال در موقعيتی شکننده قرار گرفته، ناتوانی او در حفظ و پيشبرد حياتی ترين صنعت کشور به عنوان اهرمی تازه از سوی منتقدان او مورد بهره برداری قرار خواهد گرفت.
در جا زدن سطح توليد نفت در جمهوری اسلامی، در حالی که مصرف داخلی اين کالا در کشور سال به سال بيشتر می شود، ايران را طی ده تا پانزده سال آينده از جرگه کشور های صادر کننده نفت خارج خواهد کرد.
تنها راه ممکن برای حفظ و ارتقای جايگاه ايران در بازار جهانی نفت، فراهم آوردن شرايط لازم برای بازگشت شرکت های بزرگ نفتی به اين کشور است.
با توجه به پشت کردن مهم ترين غول های نفتی غرب به ايران، اين کشور بيش از بيش به شرکت های آسيايی روی می آورد و حتی بازاريابی خود بر اين بخش از جهان متمرکز می کند.
بر پايه گزارش ماه دسامبر «اوپک»، ايران که تاکنون بعد از عربستان سعودی و آنگولا سومين تامين کننده نفت چين بود، با تامين پانزده در صد نفت مورد نياز اين کشور در مقام دوم قرار گرفته است.
نکته بسيار مهم ديگر در همين گزارش، افزايش قابل ملاحظه توليد نفت عراق است.
سطح توليد روزانه همسايه غربی ايران که در سال ۲۰۰۳ ميلادی تنها يک ميليون و ۳۰۰ هزار بشکه بود، در ماه نوامبر ۲۰۰۷ به دو ميليون و ۲۹۷ هزار بشکه افزايش يافت. اگر اين تحول ادامه يابد، عراق با منابع عظيم خود در آينده ای نه چندان دور به يکی از رقيبان مهم ايران در عرصه نفت بدل خواهد شد.
بر اساس ارزيابی «اوپک»، کل تقاضای نفت در جهان در سال جاری ميلادی به ۸۵ ميليون و ۷۰۰ هزار بشکه در روز رسيد که ۳۷ در صد آن توسط اعضای اين سازمان تامين می شود.
