منصور اسانلو، رییس هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، در نامه ای خواستار رسیدگی تشکل ها و سازمان های اجتماعی داخلی و خارجی به موارد نقض حقوق بشر در ایران شده است.
آقای اسانلو که در تیر ماه سال گذشته بازداشت و به اتهام علیه امنیت ملی به پنج سال زندان محکوم شد، در این نامه از ضرب و شتم خود در زندان از زمان بازداشت سخن گفته است.
وی در این نامه که خطاب به تشکل های کارگری درایران و اتحادیه های بین المللی و همچنین سایر سازمان های اجتماعی به رشته نگارش آمده، نوشته است که از همان لحظه ربوده شدن توسط لباس شخصی ها مورد شدیدترین ضرب و شتم و هتاکی و فحاشی قرار گرفت.
منصور اسانلو اضافه کرده است که به رغم درخواستش برای اعزام به پزشکی قانونی جهت تعیین آسیب های وارد آمده و همچنین پیگیری این موضوع توسط مقامات، تا روز ۱۶ خرداد، زمان نگارش این نامه، هیچ اقدامی در این جهت انجام نگرفته است.
به گفته این فعال کارگر زندانی، « زندانیان کاملا بی پناه و دست از دنیا جدا در زندان هستند. هر گونه رفتار قانونی و غیرقانونی از سوی مسئولین زندانی با قدرتی کاملا یک سویه نسبت به آنها اعمال می شود. یکی از مشکلات زندانیان بی توجهی مسئولین به نامه هایی است که آنها برای مراجع مختلف می نویسند.»
وی اشاره کرده است که شکایتش در این خصوص در ۲۶ اسفند سال گذشته دردادگاه رسیدگی به تخلفات کارکان دولت ثبت شده است.
پیش از این نامه، سایر فعالان اجتماعی و سیاسی نیز که زندانی شده اند، از شکنجه های جسمی و روانی در زندان ها سخن گفته اند. اما بحث شکنجه همواره با تکذیب جمهوری اسلامی مواجه می شده است.
- « زندانیان کاملا بی پناه و دست از دنیا جدا در زندان هستند. هر گونه رفتار قانونی و غیرقانونی از سوی مسئولین زندانی با قدرتی کاملا یک سویه نسبت به آنها اعمال می شود. یکی از مشکلات زندانیان بی توجهی مسئولین به نامه هایی است که آنها برای مراجع مختلف می نویسند.»
مهدی کوهستانی نژاد، مسئول آسیا و اقیانوسیه کنگره کار کانادا، در پاسخ به این پرسش که بحث شکنجه آقای اسانلو تا چه اندازه جدی است، به رادیو فردا گفت:«پیش از این نیز این فعال کارگر زندانی در بازداشت های قبلی تحت بدرفتاری و ضرب و شتم قرار گرفته بود.»
او افزود:«در گزارش فدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل و کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری به سازمان بین المللی کار، آی ال او، در ارتباط با شکنجه هایی که علیه او انجام شده، آمده است که یکی از دلایل اصلی ناراحتی هایی که آقای اسانلو در قلب، کمر و چشم خود پیدا کرده است، به سه سال و نیم گذشته باز می گردد، یعنی عوارض کتک خوردن ها و شکنجه هایی است که بر وی اعمال شده است.»
آقای کوهستانی نژاد همچنین به این پرسش که چه مواردی از شکنجه در شکایت نامه این دو اتحادیه های بین المللی کارگری مطرح شده است، پاسخ داد:«گذاشتن برق زیر ناخن ها، شوک الکتریکی و ساعت های متمادی بازجویی همراه با بی خوابی از این موارد بوده اند که در آن شکایت نامه مطرح شده اند.»
گفتنی است که نامه اتحادیه های بین المللی کارگری در مورد شکنجه آقای اسانلو که در خارج از ایران، در رسانه ها منعکس شد، تاکنون با سکوت جمهوری اسلامی همراه بوده است.
در همین حال، پس از حدود ۱۱ ماهی که از بازداشت آقای اسانلو می گذرد، برخی گزارش ها از اعمال فشار بر وی جهت همکاری با مقام های امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی حکایت دارند.
مادر رییس زندانی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه پیش از این، در گفت و گو با رادیو فردا، با تایید این موضوع گفته بود:«پیش قاضی رفتم و گفتم که پسرم را که زندانی کرده اید، بیگناه است. او به من گفت که پسرتان باید با ما همکاری کند تا آزادش کنیم. بعد، من پیش منصور رفتم و پرسیدم که چه باید کرد؟ او هم گفت به هر کسی که زنگ زد، بگویید که من بیگناه هستم و هیچ جرمی مرتکب نشده ام.»
به گفته خانم اسانلو، «منصور اسانلو گفته است که چون با آنان همکاری نمی کند، او را محکوم به پنج سال زندان کرده اند.»
«تشکیل دادگاه های غیر علنی»
در نامه منصور اسانلو به سازمان های اجتماعی در ایران و جهان همچنین به موارد دیگری از نقض حقوق بشر در ارتباط با برخورد قضایی و امنیتی با فعالان کارگر اشاره شده است.
رییس زندانی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه نوشته است:«هیچیک از دادگاه های اعضای سندیکا به صورت علنی و با حضور هیات منصفه، خبرنگاران و مردم برگزار نشده و در پشت در بسته شبیه به اتاق های بازجویی بند ۲۰۹ اطلاعات بوده است.»
وی اضافه کرده است:«دولت سعی می کند با انواع روش های تهدیدآمیز و ایجاد رعب و وحشت برای فعالان کارگری، تلاش های آنان را متوقف و به سازمان های جهانی اعلام کند که شهر در امن و امان است و هیچ کارگری، هیچ خواسته سندیکایی ندارد.»
منصور اسانلو در این نامه که در دوره معلجه اش در بیمارستان لبافی نژاد تهران نوشته، ضمن اشاره به برخی دیگر از مسایل، همچون تشکیل ایجاد تشکل های کارگری دولتی و جا زدن آنها به عنوان تشکل های آزاد و مستقل در سازمان های سه جانبه گرایی مانند سازمان بین المللی کار، از تمامی سازمانها و نهادهای کارگری، کارفرمایی مستقل در ایران و جهان خواسته است با همکاری نهادهای حقوق بشری از جمله شورای دفاع از حقوق بشر جهانی، «به این بیدادگری ها رسیدگی و حقوق بشری ما، ایرانیان، به خصوص کارگران و زندانیان، را طرح و دفاع کنند.»
وی در پایان نامه خود نوشته است:«بی توجهی نهادهای بین المللی به نقض حقوق بشر در ایران که اصلی ترین آن حقوق طبقه کارگر است (به دلیل بیشترین گستردگی که در جامعه دارد)، به پایمال شدن هرچه بیشتر حقوق اولیه ما، کارگران و خانواده های مان، می انجامد.»
