انتخابات رياست جمهورى در آمريكا از طريق راى مستقيم مردم انجام مى شود ولى راى دهندگان به نمايندگان كالج انتخاباتى ايالت خود راى مى دهند كه آنها نيز نامزدى را كه بيشترين آراء را كسب كرده است، به عنوان رييس جمهورى انتخاب مى كنند.
اعضاى كالج انتخاباتى در سراسر آمريكا ۵۳۸ نفر هستند كه ميان ۵۰ ايالت و منطقه كلمبيا و بر اساس تعداد نمايندگان و سناتورهاى آنها در كنگره آمريكا تقسيم شده است.
براى اينكه ايالت هاى بزرگتر حرف آخر را در انتخابات نزنند، به هر ايالت كوچك فارغ از جمعيت آنها سه كالج انتخاباتى تعلق گرفته است. به منطقه واشينگتن دى سى هم كه نماينده اى در كنگره ندارد سه كالج اختصاص يافته است.
اين در حالى است كه ايالتى چون كاليفرنيا داراى ۵۵ كالج انتخاباتى است.
نامزدهاى رياست جمهورى براى برنده شدن در انتخابات بايد حداقل آراء ۲۷۰ كالج انتخاباتى را بدست آورند. كالج هاى انتخاباتى به يك نامزد رياست جمهورى متعهد هستند ولى قانونى وجود ندارد كه از آنها بخواهد بر سر تعهد خود باقى بمانند.
نمونه هاى متعددى وجود دارد كه كه كالج انتخاباتى «غير وفادار»، به نامزد ديگرى راى داده اند در حالى كه كانديداى ديگرى برنده آراء انتخاباتى مردم بوده است.
تعيين كالج انتخاباتی
در صورتى كه يك نامزد انتخابات رياست جمهورى برنده آراء نصف به علاوه يك ايالتى شود تمام كالج هاى انتخاباتى آن ايالت را از آن خود خواهد كرد.
نمايندگان هر كالج كه توسط احزاب سياسى انتخاب مى شوند دو كار انجام مى دهند؛ انتخاب رييس جمهور و انتخاب معاون رييس جمهور . آنها ممكن است كه به هر دو نفر مورد اشاره در ايالت خود راى ندهند.
برنده انتخابات، ولى بازنده كالج ها
يك نامزد انتخاباتى ممكن است در چند ايالت برنده قاطع انتخابات باشد ولى در ساير ايالت ها با فاصله كمى بازنده شود و به همين دليل نتواند آراء كافى كالج هاى انتخاباتى را بدست آورد.
نامزدهاى رياست جمهورى براى برنده شدن در انتخابات بايد حداقل آراء ۲۷۰ كالج انتخاباتى را بدست آورند. كالج هاى انتخاباتى به يك نامزد رياست جمهورى متعهد هستند ولى قانونى وجود ندارد كه از آنها بخواهد بر سر تعهد خود باقى بمانند.
اين كالج ها تاكنون سه بار نامزدى را برگزيده اند كه بازنده آراء مردم بوده است. راترفورد هايس در سال ۱۸۷۶، بنجامين هريسون در سال ۱۸۸۸ و جرج بوش در سال ۲۰۰۰.
اگر هيچ يك از نامزدها نتوانند آراء كافى كالج ها را به دست آورند، مجلس نمايندگان آمريكا از ميان يكى از سه كانديداى برتر، برنده انتخابات رياست جمهورى را معرفى مى كند.
مجلس نمايندگان تا كنون دو بار اين كار را انجام داده است؛ يك بار در سال ۱۸۰۰ و بار ديگر در سال ۱۸۲۴.
سيستم منحصر به فرد
سيستم انتخاباتى آمريكا كه در نوع خود منحصر به فرد است حاصل مصالحه ميان تنظيم كنندگان قانون اساسى آمريكا، طرفداران معتقد به انتخاب رييس جمهورى از طريق راى مستقيم مردم و هواداران انتخاب وى توسط قانونگذاران ايالتى است.
بر اساس استدلال طرفداران سیستم کالج انتخاباتی، شیوه انتخاب رييس جمهورى به طور مستقيم اين نگرانى را در پی دارد كه آراء مردم ميان نامزدهاى بسيارى كه وارد صحنه انتخابات مى شوند تقسيم شود. به رغم تلاش براى اصلاح اين سيستم انتخاباتى، روش جارى انتخاب رييس جمهورى از ۲۰۰ سال پيش تاكنون پا برجا مانده است.
كالج انتخاباتى ايالت ها :
آلاباما: ۹
آلاسكا: ۳
آريزونا: ۱۰
آركانزاس: ۶
كاليفرنيا: ۵۵
كلرادو: ۹
كانكتيكات: ۷
دلاوار: ۳
منطقه كلمبيا: ۳
فلوريدا: ۲۷
جورجيا: ۱۵
هاوايى: ۴
آيداهو: ۴
ايلينويز: ۲۱
اينديانا: ۱۱
آيووا: ۷
كانزاس: ۶
كنتاكى: ۸
لوئيزيانا: ۹
مين: ۴
مريلند: ۱۰
ماساچوست: ۱۲
ميشيگان: ۱۷
مينه سوتا: ۱۰
مى سى سى پى: ۶
ميسيورى: ۱۱
مونتانا: ۳
نبراسكا: ۵
نوادا: ۵
نيو همشاير: ۴
نيوجرسى: ۱۵
نيومكزيكو: ۵
نيويورك: ۳۱
كاروليناى شمالى: ۱۵
داكوتاى شمالى: ۳
اهايو: ۲۰
اكلاهما: ۷
اورگان: ۷
پنسيلوانيا: ۲۱
رود آيلند: ۴
كاروليناى جنوبى: ۸
داكوتاى جنوبى: ۳
تنسى: ۱۱
تگزاس: ۳۴
يوتا: ۵
ورمونت: ۳
ويرجينيا: ۱۳
واشينگتن: ۱۱
ويرجينياى غربى: ۵
ويسكانسن: ۱۰
وايومينگ: ۳
