چهار سال پيش حکومت صدام حسين چند روز پس از حمله نيروهای ارتش آمريکا به عراق و به دست گرفتن کنترل بغداد سقوط کرد و به اين ترتيب، عمر رژيم سياسی بعث در اين کشور به پايان رسيد.
در همان روز ديک چنی، معاون رييس جمهوری آمريکا در يک کنفرانس مطبوعاتی در ايالات متحده خبر سقوط حکومت حزب بعث را اعلام کرد.
آقای چنی گفت: «امروز صبح در جنوب بغداد، ما شاهد متلاشی شدن هرگونه نشانه ای از حکومت مرکزی عراق بوديم. خيابان ها مملو از مردمی است که در حال جشن گرفتنند. هرچند بقايايی از نيروهای امنيتی رژيم عراق احتمالا باقی مانده است، اما تاثير آن بر اوضاع بسيار ناچيز است.»
روز نهم آوريل، اکثر رسانه های جهانی مردمی را نشان دادند که در پی سقوط رژيم بعث در خيابان های بغداد به پايکوبی مشغول بودند و حتی سربازان آمريکايی را در آغوش می گرفتند.
در همان زمان، احمد رافت همکار راديو فردا در بغداد به سر می برد. او از ديده هايش می گويد: «شهر می سوخت که ما وارد شهر شديم. مردم به رقص و پايکوبی مشغول بودند. در جاده ای که وارد بغداد می شد، زنان مسن تر زير پای سربازان آمريکايی گل می ريختند، پچه ها از سر و کول سربازان و از ماشين های نظامی بالا می رفتند و مردم بين خودشان، شيرينی و شکلات پخش می کردند.»
محمد الدوری سفير وقت عراق در سازمان ملل، در همان روز اعلام کرد:« اين جنگ است. در جنگ هميشه برنده و بازنده ای وجود دارد. موقعيت امروز هم همين است.»
کوفی عنان، دبير کل وقت سازمان ملل نيز در همان روز واکنش نشان داد: «زمان لازم است تا وضعيت به وضوح قابل بررسی باشد. اما چيزی که به نظر من تلاش ها بايد بر آن متمرکز شود، بازگرداندن همه چيز به روال عادی و اطمينان يافتن از اين موضوع است که غير نظاميان در امنيت به سر می برند.»
اما زمان زيادی نگذشت که عراق وارد مرحله ديگری شد. خشونت ها، حمله های تروريستی، درگيری های قومی و نبردهای شورشيان با نيروهای ائتلاف بالا گرفت.
احمد رافت دو سال پس از نهم آوريل سال ۲۰۰۳، بار ديگر به عراق رفت. او می گويد: «بار آخری که وارد بغداد شدم به هتلی رفتم که برای ورود به آن بايد از چهار ايست بازرسی گذشت. بايد تا هوا تاريک نشده بود، به هتل باز می گشتيم. هر بار که از هتل بيرون می رفتيم، نمی دانستيم که آيا کسی ما را گروگان می گيرد، به سمت ما تيراندازی می شود يا کسی گردنمان را می زند.»
امروز با گذشت چهار سال اين نگرانی بيش از هر زمان در ميان روزنامه نگاران و خبرنگاران وجود دارد که با افزايش خشونت ها، عملاراه انتقال اطلاعات از عراق به دنيای خارج نيز بسته شود.
احمد رافت می گويد: «نمی شود گفت که امروزه خبرنگاران به طور مستقل می توانند در مورد عراق گزارش بدهند. اين مسئله بسيار بدی است. نه تنها حقوق خبرنگاران زير پا گذاشته می شود، بلکه حقوق مردم هم زير پا گذاشته می شود و نمی توانند اخبار رسانه های مستقل را بشنود. فقط اخبار رسمی يکی از دو طرف را دريافت می کنند. در نتيجه اين خطر وجود دارد که به مرور زمان توجه مردم نسبت به مسئله عراق کم شود، فشار بر کشورهايی که می توانند به حل مشکلات آن کمک کنند کاهش يابد و اين کشور به فراموشی سپرده شود.»
چهار سال از سقوط صدام حسين و حتی ماه ها از اعدام اين ديکتاتور سابق عراق می گذرد، اما هنوز پرسش ها در مورد امنيت اين کشور، نقش همسايگان آن، فرونشاندن شوررش ها و درگيری های قومی مذهبی، بی پاسخ باقی مانده است.
پرسش هايی که پاسخ گفتن به آنها برای ايجاد امنيت در اين کشور لازم است. ولی به نظر می رسد برای پاسخ گفتن به اين پرسش ها بايد حد اقل امنيت در اين کشور نيز برقرار شود تا دست کم کنفرانس های مربوط به عراق در خاک اين کشور برگزار شوند.
