در ماه سپتامبر سال ۲۰۰۰ در جريان مجمع عالی فوق العاده سازمان ملل متحد که به مناسبت آغاز هزاره سوم ميلادی در مقر اين نهاد در شهر نيويورک برگزار شد، ۱۸۹ رييس کشور و دولت تعهد کردند فقر، گرسنگی، بی سوادی و بيماری های کشنده چون ايدز را با تلاش های فوق العاده ای کاهش دهند.
همزمان اين رهبران قول دادند که در جهت برابری جنسيتی و عدالت اجتماعی نيز گام بردارند.
برای تحقق اين اهداف، کوفی عنان، دبيرکل وقت سازمان ملل متحد مرکزی را در نيويورک به راه انداخت تا اين تلاش ها را هماهنگی کند.
مسئوليت هماهنگی «اهداف هزاره» به عهده «اولین هرفکنس» گذارده شد. وی که برای گشايش دفتر ارزيابی هماهنگی اين کارزار به رم سفر کرده بود در مقر فائو يا سازمان خواروبار و کشاورزی پذيرفت که به پرسش های راديو فردا پاسخ گويد.
بر خلاف بسياری از کارشناسان که از شکست کارزار «اهداف هزاره» صحبت می کنند، اولین هرفکنس معتقد است که روند اين کارزار تاکنون موفق بوده است، هرچند که چه کشورهای غنی و چه فقير بايد با جديت به تعهدات شان عمل کنند.
- «در آفريقا تحولات سال های اخير چشمگير بوده است و دولت های اين قاره با برنامه ريزی اقتصادی دقيق تر و مديريت حساب شده و هم چنين مبارزه با فساد مالی قابليت های خود را افزايش داده اند.»
خانم هرفکنس می گويد: «اجازه دهيد بگويم که اقداماتی انجام گرفته شده، پيشرفت هايی هم صورت گرفته است، هر چند کمک های کشورهای غنی به کشورهای فقير در صورتی که بخواهيم تا سال ۲۰۱۵ اين اهداف را تحقق بخشيم بايد به طور جدی افزايش يابد.»
به گفته وی، در سال ۲۰۱۵ اگر کليه اهداف منظور شده تحقق نيابند حداقل به بخشی از آن عمل خواهد شد.
اين مقام سازمان ملل متحد در ادامه می افزايد: برخی از کشورهای صنعتی غرب به هيچ کدام از تعهداتشان تاکنون عمل نکرده اند، ولی هفت سال وقت دارند که اين کوتاهی را جبران کنند.
خانم هرفکنس در پاسخ به پرسش ديگری در رابطه با نقش کشورهای نفتخيزی چون جمهوری اسلامی ايران در اين کارزار می گويد: «سال ها کشورهای توليد کننده نفت از جمله حاميان سخاوتمند کشورهای فقير بودند، هر چند که در رابطه با اهداف هزاره بايد گفت آنها نيز تاکنون به تعهداتشان آن طور که بايد و شايد عمل نکرده اند.»
اين مقام سازمان ملل متحد در خاتمه به نقش عمده کشورهای فقير در موفقيت اين کارزار و دستيابی به اهدافش اشاره می کند و می گويد: «مسئوليت اصلی به گردن کشورهای فقير و عقب مانده است و اگر دولتمردان کشورهای فقير به مسئوليت هايشان عمل نکنند حتی در صورت کمک های کشورهای صنعتی و غنی، هيچ دردی از آنها دوا نخواهد شد.»
اولین هرفکنس می افزايد: مشکل در ساختمان بيمارستان و مدرسه در کشورهای فقير نيست. مشکل اصلی عدم برنامه ريزی دولت های اين کشورها برای فرستادن کودکان و نوجوانان به مدرسه و يا برنامه ريزی بهداشت است.
مسئول کارزار «اهداف هزاره» البته معتقد است که در آفريقا تحولات سال های اخير چشمگير بوده است و دولت های اين قاره با برنامه ريزی اقتصادی دقيق تر و مديريت حساب شده و هم چنين مبارزه با فساد مالی قابليت های خود را افزايش داده اند.
خانم هرفکنس در خاتمه می گويد: الويت کشورهای فقير نبايد جذب کمک های بين المللی باشد بلکه آنها بايد چگونگی استفاده از منابع خود را در الويت قرار دهند زيرا کمک های بين المللی برای شرايط اضطراری است در حالی که خروج از عقب ماندگی و گام گذاردن در روند توسعه با استفاده از منابع بومی صورت می گيرد.
