شورای هماهنگی راه سبز اميد روز جمعه با صدور دومين بيانيه انتخاباتی خود، بار ديگر پيشنهاداتی برای حل آنچه «بن بست سياسی کنونی» خوانده شده ارائه کرده است.
اين شورای متعلق به مخالفان در ايران در بيانيه تازه خود، دلايلش را برای لزوم اصلاحات سياسی در ايران تشريح کرده است.
مخالفان در اين شورا همچنين انتقادات خود از عملکرد حاکميت جمهوری اسلامی را در چهار گروه «سياست خارجی، اقتصاد، مشروعيت حاکميت و سياست داخلی» دسته بندی کرده اند.
علی اصغر رمضانپور، معاون فرهنگی وزارت ارشاد در دوره ریاست جمهوری محمد خاتمی، در مصاحبه با راديو فردا، درباره انتقاداتی که در اين بيانيه مطرح شده، چنين می گويد:
علی اصغر رمضانپور: در اين بيانيه به مشکلاتی که پيش روی جمهوری اسلامی از نظر سياست خارجی وجود دارد، اشاره شده است. وضعيت ادامه انزوا و تشديد تنش با غرب و تهديداتی که در پی آن، ايران بيشتر مورد تهديد قرار می دهد و حتی زندگی مردم را به حد گسترده ای تحت تاثير قرار داده است، نيز در اين بيانيه ذکر شده است.
همچنين به وضعيت نابسامان اقتصادی و پايين آمدن سطح مشروعيت دينی و ملی حکومت نيز اشاره می شود.
ادامه وضعيت سرکوب و انسداد سياسی که همچنان دارد آقای خامنه ای و آقای احمدی نژاد را به دو کنترل کننده شديد همه عرصه های مدنی در ايران تبديل می کند، نيز بخشی از مسائلی است که در اين بيانيه بيان شده است.
بنابر اين به نظر می آيد اشاره هايی که بيانيه به معضلات کرده است، کاملا درست است و جمهوری اسلامی را در برابر پرسش هايی قرار داده است که اغلب سعی می کند مثل اين مصاحبه های آقای احمدی نژآد که در آنها به جای پاسخگويی، صراحتا دروغ می گويد، خود را از تنگنای پاسخگويی خارج کند.
اين بيانیه وضعيت مخاطره آميز رژيم جمهوری اسلامی را برای پاسخ دادن به مسائل اساسی که پيش روی اوست، به خوبی نشان می دهد.
اما در ادامه بيانيه، چند پيشنهاد برای خروج از بن بست سياسی کنونی که در جمهوری اسلامی وجود دارد مطرح شده است. از جمله پيشنهاد آزادی آقايان ميرحسين موسوی و مهدی کروبی و همچنين آزادی زندانيان سياسی که البته پيشنهادهای تازه ای نيست. چندان هم نمی توان اميدوار بود که اين پيشنهادها به نتيجه برسد. نخستين بار هم نيست که مطرح می شوند. شما فکر می کنيد که چرا شورای هماهنگی راه سبز اميد اين پيشنهادها را تکرار و باز هم مطرح می کند؟ چه هدفی پشت اين ماجرا وجود دارد؟
به هر حال بخشی از تکرار اين درخواست ها به اين دليل است که جريان های سياسی اصلاح طلب و مخالفان حکومت در ايران می خواهند که خواسته هايشان فراموش نشود.
ولی نکته اينجاست که اين شکل يادآوری اين خواسته ها بدون اينکه ما گامی به جلو برداشته باشيم و وضعيت جديد را توضيح بدهيم که اگر اين اتفاق نيافتد ما چه اقدامی در مقابل انجام خواهيم داد؟ به تدريج به اعتقاد من موضع منتقدان را تضعيف خواهد کرد.
يعنی به تدريج به هر حال اين خواسته ها به فراموشی سپرده خواهد شد و هيچ نشانه مثبتی از اينکه حاکميت بخواهد به اين خواسته ها پاسخ مثبت بدهد، ديده نمی شود.
بنابر اين من فکر می کنم که شورای هماهنگی راه سبز اميد در واقع نوعی سياست تعليق را در پيش گرفته است و با احاله کردن مسائل به آينده، همچنان فقط می خواهد به خواسته های خودش تاکيد کند، بدون اينکه راه حل تازه ای را مطرح کرده باشد.
اما دراين ميان با صدور بيانيه هم از تيغ انتقاد در امان نيست. اگر شورای هماهنگی راه سبز اميد بيانيه صادر نکند، به بی عملی متهم خواهد شد. وقتی هم بيانيه صادر می کند، با انتقاداتی از اين دست که شما هم مطرح کرديد، روبرو می شود.
شما فکر می کنيد شورای هماهنگی راه سبز اميد الان بايد چکار کند؟
شورای هماهنگی راه سبز اميد در آخر همين بيانيه مطرح کرده است که ما در آينده راه حل و پيشنهاد خودمان را برای مشارکت در انتخابات مطرح می کنيم.
معنای اين از نظر عرف سياسی اين است که شورا هنوز به اتفاق نظر و اطمينان خاطر در مورد راه حل خودش در برابر مسئله انتخابات نرسيده است.
اين امر برای يک گروه سياسی که رهبری آن در درون ايران و در زندان به سر می برد و بخش ديگری از رهبری آن در خارج از ايران منسجم نيست، بسيار خطرناک است.
بنابر اين من فکر می کنم که شورا با صدور اين بيانيه ها فقط می خواهد استفاده تبليغاتی کند، برای اينکه زمان را به دست بياورد و ببيند که در آخرين وضعيت و آخرين اقدامی که حکومت خواهد کرد، چه پاسخ و چه راه حلی بايد ارائه کند.
بنابر اين به نظر می آيد که همچنان اين شورا در انتظار ايجاد تحولی در درون حاکميت است و نه اينکه خودش بخواهد برنامه خلاقی را ارائه کند.
اين شورای متعلق به مخالفان در ايران در بيانيه تازه خود، دلايلش را برای لزوم اصلاحات سياسی در ايران تشريح کرده است.
مخالفان در اين شورا همچنين انتقادات خود از عملکرد حاکميت جمهوری اسلامی را در چهار گروه «سياست خارجی، اقتصاد، مشروعيت حاکميت و سياست داخلی» دسته بندی کرده اند.
گفت و گو با علی اصغر رمضانپور درباره بیانیه دوم انتخاباتی شورای هماهنگی راه سبز امید
علی اصغر رمضانپور، معاون فرهنگی وزارت ارشاد در دوره ریاست جمهوری محمد خاتمی، در مصاحبه با راديو فردا، درباره انتقاداتی که در اين بيانيه مطرح شده، چنين می گويد:
علی اصغر رمضانپور: در اين بيانيه به مشکلاتی که پيش روی جمهوری اسلامی از نظر سياست خارجی وجود دارد، اشاره شده است. وضعيت ادامه انزوا و تشديد تنش با غرب و تهديداتی که در پی آن، ايران بيشتر مورد تهديد قرار می دهد و حتی زندگی مردم را به حد گسترده ای تحت تاثير قرار داده است، نيز در اين بيانيه ذکر شده است.
همچنين به وضعيت نابسامان اقتصادی و پايين آمدن سطح مشروعيت دينی و ملی حکومت نيز اشاره می شود.
ادامه وضعيت سرکوب و انسداد سياسی که همچنان دارد آقای خامنه ای و آقای احمدی نژاد را به دو کنترل کننده شديد همه عرصه های مدنی در ايران تبديل می کند، نيز بخشی از مسائلی است که در اين بيانيه بيان شده است.
شورای هماهنگی راه سبز اميد در آخر همين بيانيه مطرح کرده است که ما در آينده راه حل و پيشنهاد خودمان را برای مشارکت در انتخابات مطرح می کنيم. معنای اين از نظر عرف سياسی اين است که شورا هنوز به اتفاق نظر و اطمينان خاطر در مورد راه حل خودش در برابر مسئله انتخابات نرسيده است. اين امر برای يک گروه سياسی که رهبری آن در درون ايران و در زندان به سر می برد و بخش ديگری از رهبری آن در خارج از ايران منسجم نيست، بسيار خطرناک است.
علی اصغر رمضانپور
بنابر اين به نظر می آيد اشاره هايی که بيانيه به معضلات کرده است، کاملا درست است و جمهوری اسلامی را در برابر پرسش هايی قرار داده است که اغلب سعی می کند مثل اين مصاحبه های آقای احمدی نژآد که در آنها به جای پاسخگويی، صراحتا دروغ می گويد، خود را از تنگنای پاسخگويی خارج کند.
اين بيانیه وضعيت مخاطره آميز رژيم جمهوری اسلامی را برای پاسخ دادن به مسائل اساسی که پيش روی اوست، به خوبی نشان می دهد.
اما در ادامه بيانيه، چند پيشنهاد برای خروج از بن بست سياسی کنونی که در جمهوری اسلامی وجود دارد مطرح شده است. از جمله پيشنهاد آزادی آقايان ميرحسين موسوی و مهدی کروبی و همچنين آزادی زندانيان سياسی که البته پيشنهادهای تازه ای نيست. چندان هم نمی توان اميدوار بود که اين پيشنهادها به نتيجه برسد. نخستين بار هم نيست که مطرح می شوند. شما فکر می کنيد که چرا شورای هماهنگی راه سبز اميد اين پيشنهادها را تکرار و باز هم مطرح می کند؟ چه هدفی پشت اين ماجرا وجود دارد؟
به هر حال بخشی از تکرار اين درخواست ها به اين دليل است که جريان های سياسی اصلاح طلب و مخالفان حکومت در ايران می خواهند که خواسته هايشان فراموش نشود.
ولی نکته اينجاست که اين شکل يادآوری اين خواسته ها بدون اينکه ما گامی به جلو برداشته باشيم و وضعيت جديد را توضيح بدهيم که اگر اين اتفاق نيافتد ما چه اقدامی در مقابل انجام خواهيم داد؟ به تدريج به اعتقاد من موضع منتقدان را تضعيف خواهد کرد.
يعنی به تدريج به هر حال اين خواسته ها به فراموشی سپرده خواهد شد و هيچ نشانه مثبتی از اينکه حاکميت بخواهد به اين خواسته ها پاسخ مثبت بدهد، ديده نمی شود.
بنابر اين من فکر می کنم که شورای هماهنگی راه سبز اميد در واقع نوعی سياست تعليق را در پيش گرفته است و با احاله کردن مسائل به آينده، همچنان فقط می خواهد به خواسته های خودش تاکيد کند، بدون اينکه راه حل تازه ای را مطرح کرده باشد.
اما دراين ميان با صدور بيانيه هم از تيغ انتقاد در امان نيست. اگر شورای هماهنگی راه سبز اميد بيانيه صادر نکند، به بی عملی متهم خواهد شد. وقتی هم بيانيه صادر می کند، با انتقاداتی از اين دست که شما هم مطرح کرديد، روبرو می شود.
شما فکر می کنيد شورای هماهنگی راه سبز اميد الان بايد چکار کند؟
شورای هماهنگی راه سبز اميد در آخر همين بيانيه مطرح کرده است که ما در آينده راه حل و پيشنهاد خودمان را برای مشارکت در انتخابات مطرح می کنيم.
معنای اين از نظر عرف سياسی اين است که شورا هنوز به اتفاق نظر و اطمينان خاطر در مورد راه حل خودش در برابر مسئله انتخابات نرسيده است.
اين امر برای يک گروه سياسی که رهبری آن در درون ايران و در زندان به سر می برد و بخش ديگری از رهبری آن در خارج از ايران منسجم نيست، بسيار خطرناک است.
بنابر اين من فکر می کنم که شورا با صدور اين بيانيه ها فقط می خواهد استفاده تبليغاتی کند، برای اينکه زمان را به دست بياورد و ببيند که در آخرين وضعيت و آخرين اقدامی که حکومت خواهد کرد، چه پاسخ و چه راه حلی بايد ارائه کند.
بنابر اين به نظر می آيد که همچنان اين شورا در انتظار ايجاد تحولی در درون حاکميت است و نه اينکه خودش بخواهد برنامه خلاقی را ارائه کند.
