محققان می گویند ماموتی که در سیبری روسیه کشف شده احتمالا توسط انسان شکار شده است.
جسد اين ماموت تقريبا دست نخورده ترين موردی است که تاکنون کشف شده است. علاوه بر اسکلت، بخش زيادی از گوشت صورتی رنگ و پوست و موی قهوه ای روشن اين حيوان در سرمای شديد مناطق يخبندان سيبری سالم مانده است.
به گزارش وب سايت «ديسکاوری»، باقی مانده جسد اين ماموت که «يوکا» نامگذاری شده در حوالی سواحل اقيانوس آرام کشف شده است و به نظر می رسد که توسط انسان های ماقبل تاريخ که در اين منطقه ساکن بوده اند، شکار شده است.
دانيل فيشر، مسئول موزه جانور شناسی دانشگاه ميشيگان که تحقيقات روی جسد اين ماموت را انجام داده است می گويد: «اين تقريبا يک جسد کامل است که اندام و بافت های گوشتی و درونی حيوان تقريبا سالم مانده و نشان می دهد که مرگ آن با نوعی از دخالت انسان ارتباط داشته است.»
يک شکارچی فرانسوی به نام «برنارد بويگه» که عضو يک نهاد علمی است که در مورد ماموت ها تحقيق می کند جسد اين حيوان را کشف کرده و از انتقال آن به بازار معاملات خصوصی جلوگيری کرده است.
هر چند آزمايش های مربوط به تشخيص عمر اين جسد هنوز ادامه دارد ولی پژوهشگران می گويند که عمر اين ماموت حداقل به ده هزار سال قبل بازمی گردد. حدس زده می شود که عمر اين حيوان به هنگام مرگ دو سال و نيم بوده است.
دانيل فيشر، مسئول موزه جانور شناسی ميشيگان می گويد: «از روی زخم ها و خراش های عميق در ناحيه دم اين ماموت می توان حدس زد که حيوانات شکارچی بزرگی مثل يک گروه شير در تعقيب وی بوده اند. اين ماموت به هنگام دويدن به زمين افتاده و استخوان پايینی يکی از پاهای وی می شکند.
ظاهرا در اين مرحله يک گروه انسانی وارد معرکه شده و پس از کشتن ماموت بخش هايی از بدن وی را برای خوراک با خود برده و باقيمانده آن را در نقطه ای مخفی می کنند. قسمت های باقی مانده جسد اين ماموت برای هميشه پنهان می ماند.»
شکارچی ها بخش هايی از گوشت ناحيه شکم، بالای ران و استخوان های ستون فقرات حيوان را با خود می برند اما قسمت های پايين پاها و بخش زيادی از کله و خرطوم اين ماموت دست نخورده باقی می ماند.
برنارد بويگه، کاشف اين ماموت می گويد که به نظر می رسد انسانها به بافت های چربی و استخوان های بزرگ ماموت علاقه ويژه ای داشته اند و شايد به خاطر برخی اعتقادات مرسوم در آن زمان آنها اين قسمت از بدن ماموت را در کنار باقی مانده جسد قرار داده بودند.
وب سايت «ديسکاوری» می افزايد: يکی از پژوهشگران که چند سال پيش شناسه ژنتيک هموگلوبين ماموت ها را جمع آوری و منتشر کرده، معتقد است که ادامه آزمايش ها روی جسد اين ماموت به شناخت ساير مختصات ژنتيک اين جانور کمک موثری خواهد کرد.
کوين کمبل می افزايد: بخش اعظم اطلاعاتی که ما در مورد ترکيب ژنتيک ماموت ها به دست آورده ايم مربوط به نمونه هايی است که فقط بخشی از استخوان اين حيوانات کشف شده بود. ولی با کشف مواردی مثل «يوکا» و يا بچه ماموتی که در سال ۲۰۰۷ کشف شد و «ليوبا» نام گرفت می توان مشخصات ظاهری اين جانور را با اطلاعات کامل تر ژنتيک مقايسه کرده و ارتباط آن را کشف کرد.
علاوه بر اين، افزايش دانش ژنتيک مربوط به ماموت ها می تواند روند خلق ماموت های زنده از طريق شبيه سازی اين حيوان را ساده تر کند.
بعيد است شبيه سازی اين جانور عظيم الجثه که نسل آن در دوران ماقبل تاريخ منقرض شده است کار ساده ای باشد و اگر زمانی به اجرا درآيد ممکن است چندين سال و حتی چندين دهه طول بکشد.
جسد اين ماموت تقريبا دست نخورده ترين موردی است که تاکنون کشف شده است. علاوه بر اسکلت، بخش زيادی از گوشت صورتی رنگ و پوست و موی قهوه ای روشن اين حيوان در سرمای شديد مناطق يخبندان سيبری سالم مانده است.
به گزارش وب سايت «ديسکاوری»، باقی مانده جسد اين ماموت که «يوکا» نامگذاری شده در حوالی سواحل اقيانوس آرام کشف شده است و به نظر می رسد که توسط انسان های ماقبل تاريخ که در اين منطقه ساکن بوده اند، شکار شده است.
دانيل فيشر، مسئول موزه جانور شناسی دانشگاه ميشيگان که تحقيقات روی جسد اين ماموت را انجام داده است می گويد: «اين تقريبا يک جسد کامل است که اندام و بافت های گوشتی و درونی حيوان تقريبا سالم مانده و نشان می دهد که مرگ آن با نوعی از دخالت انسان ارتباط داشته است.»
يک شکارچی فرانسوی به نام «برنارد بويگه» که عضو يک نهاد علمی است که در مورد ماموت ها تحقيق می کند جسد اين حيوان را کشف کرده و از انتقال آن به بازار معاملات خصوصی جلوگيری کرده است.
هر چند آزمايش های مربوط به تشخيص عمر اين جسد هنوز ادامه دارد ولی پژوهشگران می گويند که عمر اين ماموت حداقل به ده هزار سال قبل بازمی گردد. حدس زده می شود که عمر اين حيوان به هنگام مرگ دو سال و نيم بوده است.
دانيل فيشر، مسئول موزه جانور شناسی ميشيگان می گويد: «از روی زخم ها و خراش های عميق در ناحيه دم اين ماموت می توان حدس زد که حيوانات شکارچی بزرگی مثل يک گروه شير در تعقيب وی بوده اند. اين ماموت به هنگام دويدن به زمين افتاده و استخوان پايینی يکی از پاهای وی می شکند.
ظاهرا در اين مرحله يک گروه انسانی وارد معرکه شده و پس از کشتن ماموت بخش هايی از بدن وی را برای خوراک با خود برده و باقيمانده آن را در نقطه ای مخفی می کنند. قسمت های باقی مانده جسد اين ماموت برای هميشه پنهان می ماند.»
شکارچی ها بخش هايی از گوشت ناحيه شکم، بالای ران و استخوان های ستون فقرات حيوان را با خود می برند اما قسمت های پايين پاها و بخش زيادی از کله و خرطوم اين ماموت دست نخورده باقی می ماند.
برنارد بويگه، کاشف اين ماموت می گويد که به نظر می رسد انسانها به بافت های چربی و استخوان های بزرگ ماموت علاقه ويژه ای داشته اند و شايد به خاطر برخی اعتقادات مرسوم در آن زمان آنها اين قسمت از بدن ماموت را در کنار باقی مانده جسد قرار داده بودند.
وب سايت «ديسکاوری» می افزايد: يکی از پژوهشگران که چند سال پيش شناسه ژنتيک هموگلوبين ماموت ها را جمع آوری و منتشر کرده، معتقد است که ادامه آزمايش ها روی جسد اين ماموت به شناخت ساير مختصات ژنتيک اين جانور کمک موثری خواهد کرد.
کوين کمبل می افزايد: بخش اعظم اطلاعاتی که ما در مورد ترکيب ژنتيک ماموت ها به دست آورده ايم مربوط به نمونه هايی است که فقط بخشی از استخوان اين حيوانات کشف شده بود. ولی با کشف مواردی مثل «يوکا» و يا بچه ماموتی که در سال ۲۰۰۷ کشف شد و «ليوبا» نام گرفت می توان مشخصات ظاهری اين جانور را با اطلاعات کامل تر ژنتيک مقايسه کرده و ارتباط آن را کشف کرد.
علاوه بر اين، افزايش دانش ژنتيک مربوط به ماموت ها می تواند روند خلق ماموت های زنده از طريق شبيه سازی اين حيوان را ساده تر کند.
بعيد است شبيه سازی اين جانور عظيم الجثه که نسل آن در دوران ماقبل تاريخ منقرض شده است کار ساده ای باشد و اگر زمانی به اجرا درآيد ممکن است چندين سال و حتی چندين دهه طول بکشد.
