«رابرت فيسک» گزارشگر با سابقه امور خاورميانه در مطلبی در روزنامه «اينديپندنت» چاپ لندن در ابتدای مقاله خود به کتاب جديدی با عنوان «توئيتی از ميدان تحرير» اشاره می کند که برگزيده ای از هزاران پيامک و پيغامی است که تظاهرکنندگان مصری از ميدان تحرير برای ديگر کاربران شبکه های اجتماعی ارسال کرده اند.
«رابرت فيسک» با ذکر چندين مورد از اين پيام ها می نويسد: از نظر وی شايد مهمترين نکته ای که می توان به آن اشاره کرد سرعت سازماندهی در جنبش اعتراضی مصر بود. آنها مبارزات خود را به شکلی کاملا متفاوت از نمونه تونس و يا ليبی سازماندهی کردند.
در حالی که جنبش اعتراضی مصر ظرف چندين هفته به عمر رژيم مبارک پايان داد اعتراضات مردم ليبی به حالتی شبيه به جنگ داخلی کشيده و اين حالت ممکن است در سوريه نيز به وقوع بپيوندند.
تمام ديکتاتورها جنبش های اعتراضی و دمکراسی خواه را با يک چوب می رانند. از نظر بی علی، مبارک، قذافی و پادشاه اردن و يا رييس جمهور يمن تمام اعتراضات به تحريک بيگانگان صورت گرفته و يا معترضان، جاسوس خارجی ها و عوامل القاعده و يا نوکران آمريکا و اسراييل هستند.
اين نوع تبليغات و فرافکنی های حاکمان خاورميانه شايد در دهه ۱۹۶۰ ميلادی خريداری داشت ولی امروزه کسی برای آن ارزش قائل نيست.
«رابرت فيسک» می افزايد که رژيم و دستگاههای سرکوب در سوريه احتمالا از حکومت مبارک سرسخت تر هستند و معترضان را با خشونت بيشتری سرکوب خواهند کرد. در تظاهرات هفته های اخير، نيروهای دولتی سوريه تعداد کثيری از مردم را کشته اند و به نظر می رسد که روش برخورد بعثی های سوريه با عملکرد قذافی شباهت بيشتری دارد.
در مورد بحران ليبی آنچه که فرانسه، بريتانيا و آمريکا تاکنون انجام داده اند جای انتقادات فراوانی دارد. در آغاز بحران آنها ترديد داشتند، سپس تصميم به مداخله نظامی گرفتند و اکنون روشی شبيه به مقابله با طالبان در نواحی مرزی پاکستان را انتخاب کرده و از هواپيماهای بدون سرنشين استفاده می کنند.
رابرت فيسک در ادامه اين مطلب می نويسد که ترجيح می دهد اصلا به مورد ليبی فکر نکند.
وی سپس به مورد ايران می پردازد و می گويد که اين کشور غير غرب هم اکنون در يک دوران بسيار مهم در تاريخ خود به سر می برد.
وی به نقل بخش هايی از سخنرانی اخير غضنفر رکن آبادی سفير ايران در بيروت در جمع دانشجويان دانشگاه «سنت جوزف» می پردازد و سعی می کند از ميان آن مواضع حکومت ايران در قبال حوادث سياسی در کشورهای عربی را بررسی کند.
آقای رکن آبادی به مصری ها به خاطر پيروزی جنبش اخير تبريک گفت ولی اين طور وانمود کرد که اوضاع در سوريه متحد نزديک ايران خوب است. سفير ايران در لبنان گفت:« انقلاب مصر انقلاب جوانان است. روشنفکران دنباله رو جوانان بودند.
اما در سوريه اين طور نيست. برای موفقيت انقلاب به دو شرط نياز دارد: شرط اول تمايل ذهنی به انقلاب و شرط دوم شرايط وخيم اقتصادی است. اين شرط اکنون در سوريه وجود ندارد.»
«رابرت فيسک» سپس در نقد سخنان سفير ايران می نويسد مگر انقلاب سال ۵۷ ايران چگونه به وقوع پيوست؟ ايرانی ها در آن زمان از نظر ذهنی واقعا به انقلاب تمايل نداشتند و شرايط اقتصادی ايران آن زمان هم چندان وخيم نبود. آنچه که ايرانيان در آن زمان می خواستند آزادی و حرمت انسانی بود.
ايران حوادث سوريه را از نزديک دنبال خواهد کرد. سوريه يک رييس جمهور جوان دارد. اما سياستمداران حاکم بر ايران از نسل های قديمی و سالخورده هستند. هر چند به پيری مبارک و بن علی نيستند ولی در ايران نيز همان سئوال يا نکته خطرناک وجود دارد و آن اينکه يک عده پيرمرد بر جوانان حکم می رانند.
يکی از موضوعات اصلی در پيامک های توئيتری مصر اين بود که آنها نيز توانستند مثل مردم تونس حاکم قديمی خود را بر کنار کنند. در روزها و هفته های آينده روند حوادث سوريه نيز مشخص خواهد شد.
اما اگر اين موج از سوريه به سمت مشرق سرايت کند و پايه های حکومت اسلامی ايران را به لرزه درآورد چه خواهد شد؟ اين سئوالی است که در هفته ها و ماه های آينده بسياری از شهروندان کشورهای عربی را به خود مشغول خواهد کرد.
و اگر ايران آرام باقی بماند در صورت تغيير حکومت سوريه چه چيزهايی را از دست خواهد داد؟ و سئوال بعدی اين است که در مناطق فلسطينی چه روی خواهد داد؟
فرض کنيد که يک ميليون فلسطينی ساکن غزه تصميم بگيرند که به سمت سرزمين اصلی خود يعنی فلسطين قديم حرکت کنند. در حالی که دولت اسراييل هنوز هم نگران سرنوشت ديکتاتوری های مورد علاقه خود است شاید بد نباشد لحظه ای به اين فکر کرد که قدرت گيری مردم در فلسطين چه خواهد کرد.
«رابرت فيسک» با ذکر چندين مورد از اين پيام ها می نويسد: از نظر وی شايد مهمترين نکته ای که می توان به آن اشاره کرد سرعت سازماندهی در جنبش اعتراضی مصر بود. آنها مبارزات خود را به شکلی کاملا متفاوت از نمونه تونس و يا ليبی سازماندهی کردند.
در حالی که جنبش اعتراضی مصر ظرف چندين هفته به عمر رژيم مبارک پايان داد اعتراضات مردم ليبی به حالتی شبيه به جنگ داخلی کشيده و اين حالت ممکن است در سوريه نيز به وقوع بپيوندند.
تمام ديکتاتورها جنبش های اعتراضی و دمکراسی خواه را با يک چوب می رانند. از نظر بی علی، مبارک، قذافی و پادشاه اردن و يا رييس جمهور يمن تمام اعتراضات به تحريک بيگانگان صورت گرفته و يا معترضان، جاسوس خارجی ها و عوامل القاعده و يا نوکران آمريکا و اسراييل هستند.
اين نوع تبليغات و فرافکنی های حاکمان خاورميانه شايد در دهه ۱۹۶۰ ميلادی خريداری داشت ولی امروزه کسی برای آن ارزش قائل نيست.
ايران حوادث سوريه را از نزديک دنبال خواهد کرد. سوريه يک رييس جمهور جوان دارد. اما سياستمداران حاکم بر ايران از نسل های قديمی و سالخورده هستند. هر چند به پيری مبارک و بن علی نيستند ولی در ايران نيز همان سئوال يا نکته خطرناک وجود دارد و آن اينکه يک عده پيرمرد بر جوانان حکم می رانند.
در مورد بحران ليبی آنچه که فرانسه، بريتانيا و آمريکا تاکنون انجام داده اند جای انتقادات فراوانی دارد. در آغاز بحران آنها ترديد داشتند، سپس تصميم به مداخله نظامی گرفتند و اکنون روشی شبيه به مقابله با طالبان در نواحی مرزی پاکستان را انتخاب کرده و از هواپيماهای بدون سرنشين استفاده می کنند.
رابرت فيسک در ادامه اين مطلب می نويسد که ترجيح می دهد اصلا به مورد ليبی فکر نکند.
وی سپس به مورد ايران می پردازد و می گويد که اين کشور غير غرب هم اکنون در يک دوران بسيار مهم در تاريخ خود به سر می برد.
وی به نقل بخش هايی از سخنرانی اخير غضنفر رکن آبادی سفير ايران در بيروت در جمع دانشجويان دانشگاه «سنت جوزف» می پردازد و سعی می کند از ميان آن مواضع حکومت ايران در قبال حوادث سياسی در کشورهای عربی را بررسی کند.
آقای رکن آبادی به مصری ها به خاطر پيروزی جنبش اخير تبريک گفت ولی اين طور وانمود کرد که اوضاع در سوريه متحد نزديک ايران خوب است. سفير ايران در لبنان گفت:« انقلاب مصر انقلاب جوانان است. روشنفکران دنباله رو جوانان بودند.
اما در سوريه اين طور نيست. برای موفقيت انقلاب به دو شرط نياز دارد: شرط اول تمايل ذهنی به انقلاب و شرط دوم شرايط وخيم اقتصادی است. اين شرط اکنون در سوريه وجود ندارد.»
«رابرت فيسک» سپس در نقد سخنان سفير ايران می نويسد مگر انقلاب سال ۵۷ ايران چگونه به وقوع پيوست؟ ايرانی ها در آن زمان از نظر ذهنی واقعا به انقلاب تمايل نداشتند و شرايط اقتصادی ايران آن زمان هم چندان وخيم نبود. آنچه که ايرانيان در آن زمان می خواستند آزادی و حرمت انسانی بود.
ايران حوادث سوريه را از نزديک دنبال خواهد کرد. سوريه يک رييس جمهور جوان دارد. اما سياستمداران حاکم بر ايران از نسل های قديمی و سالخورده هستند. هر چند به پيری مبارک و بن علی نيستند ولی در ايران نيز همان سئوال يا نکته خطرناک وجود دارد و آن اينکه يک عده پيرمرد بر جوانان حکم می رانند.
يکی از موضوعات اصلی در پيامک های توئيتری مصر اين بود که آنها نيز توانستند مثل مردم تونس حاکم قديمی خود را بر کنار کنند. در روزها و هفته های آينده روند حوادث سوريه نيز مشخص خواهد شد.
اما اگر اين موج از سوريه به سمت مشرق سرايت کند و پايه های حکومت اسلامی ايران را به لرزه درآورد چه خواهد شد؟ اين سئوالی است که در هفته ها و ماه های آينده بسياری از شهروندان کشورهای عربی را به خود مشغول خواهد کرد.
و اگر ايران آرام باقی بماند در صورت تغيير حکومت سوريه چه چيزهايی را از دست خواهد داد؟ و سئوال بعدی اين است که در مناطق فلسطينی چه روی خواهد داد؟
فرض کنيد که يک ميليون فلسطينی ساکن غزه تصميم بگيرند که به سمت سرزمين اصلی خود يعنی فلسطين قديم حرکت کنند. در حالی که دولت اسراييل هنوز هم نگران سرنوشت ديکتاتوری های مورد علاقه خود است شاید بد نباشد لحظه ای به اين فکر کرد که قدرت گيری مردم در فلسطين چه خواهد کرد.
