بر اساس يافته های يک وبسايت آمريکايی به نام «هلث» یا «سلامتی»، نويسندگی از جمله ده حرفه ای است که بيش از ساير مشاغل با احتمال ابتلا به افسردگی شديد روبرو بوده و اين احتمال در ميان مردهای نویسنده بيشتر است.
به گزارش روزنامه گاردين، بر اساس يافته های اين وب سايت، نويسندگان و هنرمندان در کنار شاغلين حرفه های ديگری مثل معلمان، مددکاران اجتماعی و بهزيستی، فروشندگان و کارمندان بخش های تعميرات و نگهداری بيش از حرفه های ديگر ممکن است به افسردگی مبتلا شوند.
بر اساس اين تحقيقات، درآمد نامنظم و شيوه کار انفرادی از عواملی هستند که احتمال ابتلا به افسردگی را در مورد نويسندگان افزايش می دهد. تقريبا هفت درصد از نويسندگان و هنرمندان مرد در يک مقطعی از زندگی خود دچار افسردگی بسيار شديد می شوند.
سايمون برت، داستان نويس بريتانيايی، که به مشکل ابتلا به افسردگی خود اذعان دارد ضمن موافقت با يافته های اين تحقيقات جديد در اثبات صحت آن به خودکشی گروهی از نويسندگان از جمله ويرجينيا ولف، سيلويا پلات، ارنست همينگوی، آنه سکستون و آرتور کستلر اشاره می کند.
سايمون برت در بخشی از مصاحبه خود با گاردين می گويد: «يک نويسنده ساعت های طولانی را در تنهایی صرف نوشتن می کند. هر چند نوشتن می تواند يک نوع خود درمانی آرامش بخش باشد ولی در عين حال در تمام مدت که يک نويسنده مشغول خلق داستان های خيالی است ناگزير است از درون خود مايه بگيرد. اين کنکاش و تحليل مداوم درونی به ناگزير به حس ترديد و نوعی بی اطمينانی نسبت به خود و جهان خارج می انجامد.»
نکته ديگری که « سايمون برت » به آن اشاره می کند درونگرا بودن اکثر نويسندگان است که باعث می شود مواجه شدن با واکنش جامعه و منتقدان به آثار آنان بسيار دشوار شود.
در حال حاضر که امکان نقد آثار ادبی حتی بيشتر از گذشته فراهم شده است، مثلا از طريق وب سايت آمازون و امثال آن، فشار بر نويسندگان بيشتر است.
به گفته «سايمون برت» عامل اقتصادی به خصوص در دوره های رکود مثل سايرين بر نويسندگان نيز تاثير می گذارد. نويسندگی همواره يک حرفه غير مطمئن بوده و در حال حاضر ميزان پيش پرداختی که موسسات انتشاراتی پرداخت می کنند بسيار کمتر از گذشته است و خيلی از نويسندگان رده متوسط به سختی می توانند برای آثار خود قرارداد چاپ بگيرند.
سايمون برت در ادامه گفت و گو با روزنامه گاردين به دو مقطع بسيار حساس در روند خلق و تکميل يک کتاب داستان اشاره می کند. به نظر وی، در پاين نگارش و تکميل يک کتاب تمام نويسندگان به يک باره مورد هجوم تمام افکار و احساسات منفی قرار می گيرند که در دوران نگارش کتاب آنها را واپس زده اند.
تحت تاثير اين حالت همه نويسندگان يا به شدت بيمار می شوند، يا دست به دامان الکل می برند و يا در افسردگی غرق می شوند.
مقطع ديگر در مسير نگارش يک کتاب که می تواند برای يک نويسنده شرايط روحی دشواری ايجاد کند رسيدن به دو سوم کتاب و حرکت به سوی پايان آن است. در اين مقطع اکثر نويسندگان از ايده پايانی کتاب خود ناراضی اند.
در اين مرحله يک بحران جدی ذهن نويسنده را فرا می گيرد. برای نويسندگانی که داستان های کوتاهتری می نويسند اين دوران بحرانی ممکن است يک يا و هفته طول بکشد ولی برای کسانی که دو سال را صرف نوشتن يک کتاب می کنند اين حالت ممکن است چند ماه به طول بيانجامد.
روزنامه گاردين سپس می افزايد که بسياری از نويسندگان دوره های افسردگی خود را در خاطره نويسی تشريح کرده و برخی جزييات آن را در وب سايت های شخصی خود در معرض ديد علاقمندان قرار می دهند.
به عنوان مثال ماريان کيس در وب سايت خود می نويسد: «تشخيص پزشکان ابتلا به افسردگی شديد است ولی به نظرم دليل بيماری من مجموعه ای از عوامل روحی مثل افسردگی، اضطراب، وحشت، اندوه و از خود بيزاری است که مدتها من را تحت فشار قرار داده و يک احساس قوی برای مرگ در من ايجاد کرده است.»
اما برخی از نويسندگان نظر ديگری دارند. به عنوان مثال شاعری به نام «لوييس» که در کتابی با عنوان «حمام آفتاب زير باران» به اين موضوع پرداخته است می گويد: تحقيقات وی در دانشگاه هاروارد به نتايج ديگری رسيده است.
به گفته او، «با توجه به طبيعت منزوی کار نويسنده، با توجه به حس عدم اطمينان و عدم رضايت از محصولی که خلق می کند بايد گفت که فشارهای روحی و روانی می توانست حتی از اين هم بيشتر باشد.»
به اعتقاد وی، در ذات هنری کار نويسندگان و شاعران عنصری از شادابی و خلاقيت زندگی نهفته است که کمک می کند تا نويسندگان فشار کمتری تحمل کرده و يا با پيامدهای اين فشارها به نوعی کنار بيايند.
او به ايده «برای خلق هنر بايد زجر کشيد» اعتقاد ندارد و می گويد: «برای نوشتن و شعر گفتن بايد سالم بود و کسی که به افسردگی مبتلاست نمی تواند نثر موزون يا قافيه بسازد.»
به گزارش روزنامه گاردين، بر اساس يافته های اين وب سايت، نويسندگان و هنرمندان در کنار شاغلين حرفه های ديگری مثل معلمان، مددکاران اجتماعی و بهزيستی، فروشندگان و کارمندان بخش های تعميرات و نگهداری بيش از حرفه های ديگر ممکن است به افسردگی مبتلا شوند.
بر اساس اين تحقيقات، درآمد نامنظم و شيوه کار انفرادی از عواملی هستند که احتمال ابتلا به افسردگی را در مورد نويسندگان افزايش می دهد. تقريبا هفت درصد از نويسندگان و هنرمندان مرد در يک مقطعی از زندگی خود دچار افسردگی بسيار شديد می شوند.
سايمون برت، داستان نويس بريتانيايی، که به مشکل ابتلا به افسردگی خود اذعان دارد ضمن موافقت با يافته های اين تحقيقات جديد در اثبات صحت آن به خودکشی گروهی از نويسندگان از جمله ويرجينيا ولف، سيلويا پلات، ارنست همينگوی، آنه سکستون و آرتور کستلر اشاره می کند.
سايمون برت در بخشی از مصاحبه خود با گاردين می گويد: «يک نويسنده ساعت های طولانی را در تنهایی صرف نوشتن می کند. هر چند نوشتن می تواند يک نوع خود درمانی آرامش بخش باشد ولی در عين حال در تمام مدت که يک نويسنده مشغول خلق داستان های خيالی است ناگزير است از درون خود مايه بگيرد. اين کنکاش و تحليل مداوم درونی به ناگزير به حس ترديد و نوعی بی اطمينانی نسبت به خود و جهان خارج می انجامد.»
نکته ديگری که « سايمون برت » به آن اشاره می کند درونگرا بودن اکثر نويسندگان است که باعث می شود مواجه شدن با واکنش جامعه و منتقدان به آثار آنان بسيار دشوار شود.
در حال حاضر که امکان نقد آثار ادبی حتی بيشتر از گذشته فراهم شده است، مثلا از طريق وب سايت آمازون و امثال آن، فشار بر نويسندگان بيشتر است.
به گفته «سايمون برت» عامل اقتصادی به خصوص در دوره های رکود مثل سايرين بر نويسندگان نيز تاثير می گذارد. نويسندگی همواره يک حرفه غير مطمئن بوده و در حال حاضر ميزان پيش پرداختی که موسسات انتشاراتی پرداخت می کنند بسيار کمتر از گذشته است و خيلی از نويسندگان رده متوسط به سختی می توانند برای آثار خود قرارداد چاپ بگيرند.
سايمون برت در ادامه گفت و گو با روزنامه گاردين به دو مقطع بسيار حساس در روند خلق و تکميل يک کتاب داستان اشاره می کند. به نظر وی، در پاين نگارش و تکميل يک کتاب تمام نويسندگان به يک باره مورد هجوم تمام افکار و احساسات منفی قرار می گيرند که در دوران نگارش کتاب آنها را واپس زده اند.
تحت تاثير اين حالت همه نويسندگان يا به شدت بيمار می شوند، يا دست به دامان الکل می برند و يا در افسردگی غرق می شوند.
مقطع ديگر در مسير نگارش يک کتاب که می تواند برای يک نويسنده شرايط روحی دشواری ايجاد کند رسيدن به دو سوم کتاب و حرکت به سوی پايان آن است. در اين مقطع اکثر نويسندگان از ايده پايانی کتاب خود ناراضی اند.
در اين مرحله يک بحران جدی ذهن نويسنده را فرا می گيرد. برای نويسندگانی که داستان های کوتاهتری می نويسند اين دوران بحرانی ممکن است يک يا و هفته طول بکشد ولی برای کسانی که دو سال را صرف نوشتن يک کتاب می کنند اين حالت ممکن است چند ماه به طول بيانجامد.
روزنامه گاردين سپس می افزايد که بسياری از نويسندگان دوره های افسردگی خود را در خاطره نويسی تشريح کرده و برخی جزييات آن را در وب سايت های شخصی خود در معرض ديد علاقمندان قرار می دهند.
به عنوان مثال ماريان کيس در وب سايت خود می نويسد: «تشخيص پزشکان ابتلا به افسردگی شديد است ولی به نظرم دليل بيماری من مجموعه ای از عوامل روحی مثل افسردگی، اضطراب، وحشت، اندوه و از خود بيزاری است که مدتها من را تحت فشار قرار داده و يک احساس قوی برای مرگ در من ايجاد کرده است.»
اما برخی از نويسندگان نظر ديگری دارند. به عنوان مثال شاعری به نام «لوييس» که در کتابی با عنوان «حمام آفتاب زير باران» به اين موضوع پرداخته است می گويد: تحقيقات وی در دانشگاه هاروارد به نتايج ديگری رسيده است.
به گفته او، «با توجه به طبيعت منزوی کار نويسنده، با توجه به حس عدم اطمينان و عدم رضايت از محصولی که خلق می کند بايد گفت که فشارهای روحی و روانی می توانست حتی از اين هم بيشتر باشد.»
به اعتقاد وی، در ذات هنری کار نويسندگان و شاعران عنصری از شادابی و خلاقيت زندگی نهفته است که کمک می کند تا نويسندگان فشار کمتری تحمل کرده و يا با پيامدهای اين فشارها به نوعی کنار بيايند.
او به ايده «برای خلق هنر بايد زجر کشيد» اعتقاد ندارد و می گويد: «برای نوشتن و شعر گفتن بايد سالم بود و کسی که به افسردگی مبتلاست نمی تواند نثر موزون يا قافيه بسازد.»
