معروف است که همه راه‌ها به رم ختم می‌شوند. جشنواره بين‌المللی فيلم رم، سعی دارد همه راه ها را به رم ختم کند، اما رقيب بزرگی دارد که باسابقه ترين جشنواره سينمای جهان محسوب می شود: جشنواره ونيز.
طبيعتا رقابت جشنواره ای که تنها نه دوره از آن برگزار شده با جشنواره ای که هفتاد و يک دوره برگزار شده، رقابت بسيار سختی است؛ درنتيحه جشنواره رم با يک مشکل روبروست: می خواهد اولين نمايش جهانی فيلم ها را داشته باشد، اما جذب فيلم ها و فيلمسازان شناخته شده و راضی کردن آنها برای اولين نمايش فيلم شان در رم، کار چندان ساده ای نيست.
شايد از همين رو مارکو مولر، مدير جشنواره برای تدارک اين جشنواره پرخرج و باشکوه با مشکلاتی روبرو است. شايد همين مشکلات باعث شد که امسال بجای هيات داوری، تنها تماشاگران بهترين فيلم های هر بخش را انتخاب کنند.
شهر سينما
با اين حال «رم شهر سينماست»؛ با استوديو خاطره انگيز چينه چيتا و انبوهی فيلم از بزرگان سينمای ايتاليا که با در و ديوار اين شهر باستانی زيبا پيوند خورده اند. از طرفی فرش های قرمز جشنواره و کاخ بزرگ آن فرصت مناسبی است برای مطرح شدن اين جشنواره در رسانه های بين المللی. از سوی ديگر بازار فيلم نسبتا بزرگ اين جشنواره، رفته رفته به يکی از جذابيت های آن برای دست اندرکاران حرفه ای سينما تبديل شده و امسال ۸۱۱ دست اندرکار تهيه و خريد و فروش فيلم از ۵۲ کشور در اين بازار شرکت کردند که رشدی سی درصدی را نسبت به سال قبل به نمايش می گذارد.
سينماگران ايرانی
آنا ليلی اميرپور تنها سينماگر ايرانی در جشنواره رم امسال بود که به همراه آرش مرندی يکی از بازيگران فيلم و رضا روکسيو صفايی مدير توليد آن بر روی فرش های قرمز حاضر شد. عکس هايی از اين گروه با حرکات غريب بر روی فرش های قرمز خبر ساز بود اما جلسه مطبوعاتی آنها چندان مورد استقبال قرار نگرفت و جلسه کوتاهی بود.
اميرپور در اين جلسه سعی داشت با پاسخ های کوتاه نه چندان جدی، درک ودريافت تماشاگران از فيلم را به خود آنها واگذار کند، در حالی که مسائلی مانند زن خون آشام چادری، پالايشگاه نفت و اساساً موضوع عجيب آن سوالات زيادی را برای تماشاگران به وجود می آورد.
اميرپور- به شوخی يا جدی- از مخاطبان پرسيد که آيا واقعاً فکر می کنند اين فيلم در ايران می گذرد؟ اين در حالی است که تمام نشانه ها در قصه و فضای فيلم، از جمله فارسی حرف زدن شخصيت ها از اين نکته حکايت دارند که فيلم در ايران رخ می دهد. با اين حال اميرپور اصرار دارد که فيلم در جايی در ذهن او می گذرد و می تواند هر جايی در جهان باشد؛ از جمله لس آنجلس.
تهيه کنندگان فيلم درباره کار با اميرپور گفتند که به دليل سوژه فيلم و ادای دين اش به فيلم هايی که آنها دوست دارند، از جمله فيلم های ديويد لينچ و سرجيو لئونه، راغب شدند که اين فيلم مستقل متفاوت را که به نظر آنها «نظيری در سينمای مستقل آمريکا هم ندارد» تهيه کنند.
«آشغال»؛ برنده اصلی جشنواره
آشغال ساخته استفن دالدری بيش از باقی فيلم های بخش اصلی جشنواره(گالا) مورد استقبال تماشاگران قرار گرفت و جايزه اين جشنواره را نصيب برد.
دالدری که فيلم های مطرحی چون ساعت ها را در کارنامه دارد، اين بار داستانی جذاب را درباره سه پسربچه آشغال جمع کن و درگيری آنها با پليسی که نماينده قدرت فاسد محسوب می شود، به نمايش می گذارد.
فيلمساز سعی دارد از شعار پرهيز کند و مايه ای را که درباره آن حرف می زند- اختلاف طبقاتی فاحش- به شکل ديگری در تار و پود فضای قصه گويش روايت کند، با اين حال در برخی صحنه ها به دام کليشه های معمول می افتد.
شب ويم وندرس
ويم وندرس فيلمساز ستايش برانگيز آلمانی، يکی از ميهمانان جشنواره رم بود و در يک جلسه مطبوعاتی مفصل شرکت کرد.
وندرس بر خلاف انتظار مخاطبان به جای حرف زدن درباره تمام آثار و دنيايش، تنها بر آخرين ساخته اش، «نمک زمين» که مستندی است درباره سالگادو، عکاس برجسته برزيلی، تمرکز کرد.
وندرس که مستند متفاوت و درخشانی چون «پينا» را درباره پينا باوش، طراح رقص بی همتای آلمانی در کارنامه دارد، درباره شيوه ساخت اين فيلم و مصاحبه با سالگادو گفت که برای بار اول، در کنار او نشسته و با هم کتاب های عکس او را ورق زده اند و اين عکاس تک تک درباره آنها توضيح داده است، اما از نتيجه آن راضی نشده و دوباره به سراغ او آمده تا اين بار با ترفند تازه ای اين مصاحبه را خلق کند: نمايش عکس ها روی يک پرده بزرگ و دوربينی که از پشت پرده روی صورت سالگادو متمرکز شده و عکس العمل ها و حرف های او را ضبط می کند و وندرس از پشت پرده در حالی که با مونيتور صورت او را می بيند، هر از گاه سوالی می پرسد.
