جمعی از فعالان حقوق بشر و کارگری به سیاست دولت ایران در قبال کارگران اعتراض کردند

تعدادی از مدافعان حقوق بشر و فعالان کارگری در ايران و آمريکا با امضای نامه ای به دولت جمهوری اسلامی ايران خواستار آزادی فعالان کارگر زندانی مانند منصور اسانلو شدند و بر حق سازماندهی انجمن و تشکل و حق مذاکرات دسته جمعی برای کارگران تاکيد کردند.

اين نامه توسط شيرين عبادی، رئیس کانون مدافعان حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل، هادی قائمی، سخنگوی کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران، دولورس هورتا، اعظم نيرومند راد، جيم کاوانا و فيروزه محمودی امضا شده است.

هادی قائمی، سخنگوی کمپين بين المللی حقوق بشر در ايران، در مورد اين نامه به راديو فردا می گويد:«متاسفانه جمهوری اسلامی، با فعالان کارگری به جای آنکه به عنوان فعالان صنفی که برای احيای حقوق تضمين شده خودشان در قوانين ايران و بين المللی فعاليت می کنند، رفتار کند، با ديدی بسيار امنيتی برخورد می کند و هر گونه تلاش آنان را برای رسيدن به خواسته های صنفی شان سرکوب می کند.»

وی در اين خصوص به مورد برخوردهای صورت گرفته با سنديکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه و منصور اسانلو، رئيس هيئت مديره آن تشکل، اشاره کرد.

آقای اسانلو در سال ۱۳۸۶ بازداشت و به اتهام های امنيتی به پنج سال زندان محکوم شد. اين فعال کارگر زندانی که از ناراحتی های بسياری، از جمله بيماری قلبی، رنج می برد و اخيرا در پی تلاش های فراوان خانواده اش و فشارهای بين المللی برای معالجه به بيمارستانی منتقل شده است.

پيشتر اتحاديه های بين المللی کارگری گفته بودند که در ارتباط با بی توجهی دولت جمهوری اسلامی ايران به بيماری آقای اسانلو، قصد شکايت به سازمان بين المللی کار را دارند.

امضاکنندگان نامه به دولت جمهوری اسلامی ايران همچنين اشاره کرده اند که حکومت به طور دائم کارگرانی را که به دنبال حقوق خود هستند، بازداشت و محاکمه‌ می‌کند و نيروهای امنيتی غالباً به تجمع های صلح آميز کارگران حمله می‌کنند، خانوادهٔ آنان را مورد اذيت و آزار قرار می دهند و از جمله در تجمع هفت سال پيش کارگران معدن مس شهر بابک در نزديکی کرمان به آنان تيراندازی کردند و برخی از آنان را به قتل رساندند.

امضاکنندگان نامه خطاب به دولت جمهوری اسلامی ايران خاطر نشان کرده اند که حقوق کارگری جزئی از حقوق انسانی است و کنوانسیون های بين المللی و اعلاميه جهانی حقوق بشر بايد اجرا شوند.

هادی قائمی درباره خواسته هايی که در اين نامه مطرح شده اند، توضيح بيشتری می دهد:«اول از همه، ما خواستار آن هستيم که آزادی انجمن ها و حقوق کارگران برای تشکل ها، اتحاديه ها و سنديکاهای کارگری مراعات شود تا آنها بتوانند از اين طريق به طور دسته جمعی و متشکل با کارفرمايان مذاکره و از حقوق خود دفاع کنند.»

سخنگوی کمپين بين المللی حقوق بشر در ايران می افزايد:«ما همچنين خواستار پايان سوء استفاده از کارگران، به خصوص اجبار آنها با کار اجباری هستيم.»

از ديگر خواسته هايی که آقای قائمی به آنها اشاره کرد، تضمين پرداخت حقوق کارگران به طور مرتب، لغو کار کودکان و تبعيض ها در محيط کار هستند.

امضاکنندگان نامه با اعلام اينکه کارگران ايرانی مستحق برخورداری از حقوق بشر و حقوق تصريح شده در سازمان بين المللی کارهستند، نوشته اند: مرگ، شکنجه، ارعاب و نقض حقوق کارگران، نشاندهنده ناديده گرفتن اصول اساسی سازمان بين المللی کار در ايران وهمچنين چشم پوشی از خواسته های کارگرانی است که تنها جرمشان، مطالبه شرايط کاری مناسب و زندگی با عزت برای خانواده هايشان است.

در اين نامه با اشاره به عضويت ايران در سازمان بين المللی کار از سال ۱۹۱۹ ميلادی تاکنون نوشته شده است: کارگران و معلمان ايرانی‌ از بسياری حقوق تعريف شده توسط سازمان بين المللی کار محروم هستند. آنان هم تحت قانون کار ايران و هم در عمل از دسترسی به حقوق اوليهٔ خود باز مانده اند.