«اُلکساندر هوروف» از همان موقع که پرچم جدایی‌طلبان را در مقابل ساختمان اصلی دولت در «نووهرادوفکا» پاره کرد، می‌دانست که به چه دردسری افتاده است. طرف مقابل هم خیلی سریع و بی‌رحمانه تلافی کرد.
دو هفته بعد، هوروف، که یک کارگر معدن ۳۶ ساله است، در یکی از بیمارستان‌های شهر کی‌یِف با آرواره‌ای خُرد، بینی‌ای شکسته، بازویی شکافته و دنده‌هایی ترک خورده خوابیده است.
هوروف به رادیو اروپای آزاد/ رادیو آزادی گفت: «بی امان مرا به باد کتک گرفته بودند». وی ادامه داد: «روی زمین دراز کشیده بودم و آنها چپ و راست با لگد به جانم افتاده بودند و با قنداق تفنگ به سرم کوبیدند. یکی از آنها بازویم را پیچاند و نفر بعدی با جفت پا رویش پرید. این وسط من چند بار از هوش رفتم، که البته خوب بود چون درد را احساس نمی‌کردم».
هوروف می‌گوید مهاجمین او را «خائن» نامیدند و تلاش کردند «با لبه‌های تیز یک لامپ شکسته» خالکوبی ملی‌گرایانه روی شانه‌اش را با پوست از تنش جدا کنند، خالکوبی‌ای که این واژه‌ها در آن نقش بسته «پیروز باد اوکراین، پیروز باد قهرمانان».
داستان مخوف حمله به هوروف این روزها در ناحیه شرقی اوکراین مدام در حال تکرار شدن است، جایی که جدایی‌طلبان طرفدار روسیه متهم هستند با هدف افزایش تسلط بر منطقه نیروهای جبهه مقابل را ربوده و شکنجه می‌دهند.
این نیروها خود علناً به گروگان‌گیری اعتراف کرده‌اند، روندی که طی آن مقام‌های محلی، کُنشگران طرفدار اوکراین، خبرنگاران، ناظران بین‌المللی، کارکنان امدادی و در کل هر کس که به نظرشان منتقد «جمهوری‌های خلق» باشد را هدف قرار می‌دهند.
در همین حال همچنان که جنبش جدایی‌طلبی سازمان‌یافته‌تر می‌شود، آدم‌ربایی‌ها هم شکل منظم‌تر و رَوِشمندتری پیدا می‌کنند.
آنا نِیستات از سازمان دیده‌بان حقوق بشر، که به تازگی با هدف بررسی آدم‌ربایی‌ها به منطقه دونتسک سفر کرده، می‌گوید: «به نظر من این موارد پیشامدهایی مستقل و جدا از هم نیستند، قطعاً یک الگوی واحد در همه این ربایش‌ها به چشم می‌خورد».
این مسئول سازمان دیده‌بان حقوق بشر در ادامه می‌افزاید: «من هر روزه گزارش‌های جدیدی دریافت می‌کنم که یا یک نفر ربوده شده یا بعد از ربایش و شکنجه و ضرب و شتم رهایش کرده‌اند.»
آنگونه که نِیستات می‌گوید مصاحبه با قربانیان حاکی از «خشونتی دهشتناک» و «اعمال خشونت‌آمیز و بی‌رحمانه که در بسیاری موارد آسیب‌های دائمی بر جای گذاشته است.»
دیده‌بان حقوق بشر می‌گوید هم اینک ده‌ها نفر در بند شورشیان به سر می‌برند.
آنتون، یکی از اعضای سابق جدایی‌طلبان، در گفت‌وگو با رادیو اروپای آزاد/ رادیو آزادی صحت ادعاهای مطرح شده در این گزارش را مورد تأیید قرار داد.
یکی جوان ۲۵ ساله بُریده از شورشیان، که از بیم انتقام هم‌قطاران سابقش خود را تنها با یک نام کوچک معرفی می‌کند، می‌گوید بعد از آن از مقر شورشیان فرار کرد که رفتار آنها با گروگان‌ها را دید. وی تعریف می‌کند که خود شاهد بوده که چطور گروگان‌ها را با سر و وضعی خونین در طبقه‌های ساختمان شورای محلی دونتسک از پله‌ها بالا می‌کشیدند و در همان حال هم گروگان‌ها فریاد می‌زدند و روی سرشان کیسه کشیده بودند.
این عضو سابق شورشیان توضیح می‌دهد: «اول آدم‌ها را می‌زنند و بعد از آن [به قول خودشان] «تأدیب» می‌کنند».
در همین حال باید به خاطر داشت که لزوماً همه از این مهلکه جان سالم به در نمی‌برند.
ماه گذشته، جسد دو مرد در رودخانه‌ای در نزدیکی شهر اسلوویانسک در شرق شهر کشف شد، بر روی بدن هر دوی این افراد آثار شکنجه به چشم می‌خورد.
بازماندگان ربایش‌های یادشده می‌گویند بازجویی‌ها و شکنجه‌ها در طبقه پنجم و ششم ساختمان مرکزی ۱۱ طبقه «جمهوری خلق دونتسک» اتفاق می‌افتد.
این ساختمان، که با ردیف‌های نگهبانی و سیم خاردار محافظت می‌شود، به عنوان مغز اصلی جنبش جدایی‌طلب شناخته می‌شود. به گفته شاهدان در طبقه دوم همین ساختمان بیمارستانی سرپایی راه انداخته‌اند که اتاق عمل خودش را دارد و حدود ۵۰ نفر در آن به کار مشغول هستند.
هوروف با اشاره به همین ساختمان گفت که شورشیان او را به طبقه پنجم آنجا بردند، وی تعریف کرد: «مرا به درون یک دفتر بردند و در همان حال صدای فریاد دوستانم را از اتاق‌های بغلی می‌شنیدم.»
به گفته هوروف در همین جا بود که او را کتک زدند، مورد تعدی قرار دادند، به مرگ تهدید کردند و نوعی ماده به او تزریق کردند که بعد از آن تا مدتی بی‌حال و گیج بود.
به ظاهر هوروف یک روز بعد در یک معاوضه زندانی‌ها بین دو طرف آزاد شد.
آنتون، عضو سابق جدایی‌طلبان، می‌گوید افرادی که در طبقه‌های پنجم و ششم به کار مشغول هستند از بخش شرقی اوکراین به این محل آورده شده‌اند، او می‌افزاید که این افراد توانایی‌های پیشرفته اطلاعاتی داشته و بازجوهایی کاربلد هستند که به ظاهر پیش‌زمینه کاری‌شان در نیروهای نظامی و امنیتی بوده است.
به رغم خطرهای موجود اما «اُلکساندر هوروف» می‌گوید لحظه‌شماری می‌کند که از بیمارستان مرخص شود تا دو کار را انجام دهد؛ اول اینکه به تلاش برای حفظ اوکراین متحد و یکپارچه ادامه دهد و دوم اینکه خالکوبی‌اش را ترمیم کند: «قول می‌دهم این دفعه از اولش هم قشنگ‌تر شود، البته چند تا رد زخم آنجا خواهد ماند اما آن را هم می‌شود ترمیم کرد. همه چیز درست خواهد شد.»
دو هفته بعد، هوروف، که یک کارگر معدن ۳۶ ساله است، در یکی از بیمارستان‌های شهر کی‌یِف با آرواره‌ای خُرد، بینی‌ای شکسته، بازویی شکافته و دنده‌هایی ترک خورده خوابیده است.
هوروف به رادیو اروپای آزاد/ رادیو آزادی گفت: «بی امان مرا به باد کتک گرفته بودند». وی ادامه داد: «روی زمین دراز کشیده بودم و آنها چپ و راست با لگد به جانم افتاده بودند و با قنداق تفنگ به سرم کوبیدند. یکی از آنها بازویم را پیچاند و نفر بعدی با جفت پا رویش پرید. این وسط من چند بار از هوش رفتم، که البته خوب بود چون درد را احساس نمی‌کردم».
هوروف می‌گوید مهاجمین او را «خائن» نامیدند و تلاش کردند «با لبه‌های تیز یک لامپ شکسته» خالکوبی ملی‌گرایانه روی شانه‌اش را با پوست از تنش جدا کنند، خالکوبی‌ای که این واژه‌ها در آن نقش بسته «پیروز باد اوکراین، پیروز باد قهرمانان».
داستان مخوف حمله به هوروف این روزها در ناحیه شرقی اوکراین مدام در حال تکرار شدن است، جایی که جدایی‌طلبان طرفدار روسیه متهم هستند با هدف افزایش تسلط بر منطقه نیروهای جبهه مقابل را ربوده و شکنجه می‌دهند.
این نیروها خود علناً به گروگان‌گیری اعتراف کرده‌اند، روندی که طی آن مقام‌های محلی، کُنشگران طرفدار اوکراین، خبرنگاران، ناظران بین‌المللی، کارکنان امدادی و در کل هر کس که به نظرشان منتقد «جمهوری‌های خلق» باشد را هدف قرار می‌دهند.
در همین حال همچنان که جنبش جدایی‌طلبی سازمان‌یافته‌تر می‌شود، آدم‌ربایی‌ها هم شکل منظم‌تر و رَوِشمندتری پیدا می‌کنند.
آنا نِیستات از سازمان دیده‌بان حقوق بشر، که به تازگی با هدف بررسی آدم‌ربایی‌ها به منطقه دونتسک سفر کرده، می‌گوید: «به نظر من این موارد پیشامدهایی مستقل و جدا از هم نیستند، قطعاً یک الگوی واحد در همه این ربایش‌ها به چشم می‌خورد».
این مسئول سازمان دیده‌بان حقوق بشر در ادامه می‌افزاید: «من هر روزه گزارش‌های جدیدی دریافت می‌کنم که یا یک نفر ربوده شده یا بعد از ربایش و شکنجه و ضرب و شتم رهایش کرده‌اند.»
آنگونه که نِیستات می‌گوید مصاحبه با قربانیان حاکی از «خشونتی دهشتناک» و «اعمال خشونت‌آمیز و بی‌رحمانه که در بسیاری موارد آسیب‌های دائمی بر جای گذاشته است.»
دیده‌بان حقوق بشر می‌گوید هم اینک ده‌ها نفر در بند شورشیان به سر می‌برند.
آنتون، یکی از اعضای سابق جدایی‌طلبان، در گفت‌وگو با رادیو اروپای آزاد/ رادیو آزادی صحت ادعاهای مطرح شده در این گزارش را مورد تأیید قرار داد.
یکی جوان ۲۵ ساله بُریده از شورشیان، که از بیم انتقام هم‌قطاران سابقش خود را تنها با یک نام کوچک معرفی می‌کند، می‌گوید بعد از آن از مقر شورشیان فرار کرد که رفتار آنها با گروگان‌ها را دید. وی تعریف می‌کند که خود شاهد بوده که چطور گروگان‌ها را با سر و وضعی خونین در طبقه‌های ساختمان شورای محلی دونتسک از پله‌ها بالا می‌کشیدند و در همان حال هم گروگان‌ها فریاد می‌زدند و روی سرشان کیسه کشیده بودند.
این عضو سابق شورشیان توضیح می‌دهد: «اول آدم‌ها را می‌زنند و بعد از آن [به قول خودشان] «تأدیب» می‌کنند».
در همین حال باید به خاطر داشت که لزوماً همه از این مهلکه جان سالم به در نمی‌برند.
ماه گذشته، جسد دو مرد در رودخانه‌ای در نزدیکی شهر اسلوویانسک در شرق شهر کشف شد، بر روی بدن هر دوی این افراد آثار شکنجه به چشم می‌خورد.
بازماندگان ربایش‌های یادشده می‌گویند بازجویی‌ها و شکنجه‌ها در طبقه پنجم و ششم ساختمان مرکزی ۱۱ طبقه «جمهوری خلق دونتسک» اتفاق می‌افتد.
این ساختمان، که با ردیف‌های نگهبانی و سیم خاردار محافظت می‌شود، به عنوان مغز اصلی جنبش جدایی‌طلب شناخته می‌شود. به گفته شاهدان در طبقه دوم همین ساختمان بیمارستانی سرپایی راه انداخته‌اند که اتاق عمل خودش را دارد و حدود ۵۰ نفر در آن به کار مشغول هستند.
هوروف با اشاره به همین ساختمان گفت که شورشیان او را به طبقه پنجم آنجا بردند، وی تعریف کرد: «مرا به درون یک دفتر بردند و در همان حال صدای فریاد دوستانم را از اتاق‌های بغلی می‌شنیدم.»
به گفته هوروف در همین جا بود که او را کتک زدند، مورد تعدی قرار دادند، به مرگ تهدید کردند و نوعی ماده به او تزریق کردند که بعد از آن تا مدتی بی‌حال و گیج بود.
به ظاهر هوروف یک روز بعد در یک معاوضه زندانی‌ها بین دو طرف آزاد شد.
آنتون، عضو سابق جدایی‌طلبان، می‌گوید افرادی که در طبقه‌های پنجم و ششم به کار مشغول هستند از بخش شرقی اوکراین به این محل آورده شده‌اند، او می‌افزاید که این افراد توانایی‌های پیشرفته اطلاعاتی داشته و بازجوهایی کاربلد هستند که به ظاهر پیش‌زمینه کاری‌شان در نیروهای نظامی و امنیتی بوده است.
به رغم خطرهای موجود اما «اُلکساندر هوروف» می‌گوید لحظه‌شماری می‌کند که از بیمارستان مرخص شود تا دو کار را انجام دهد؛ اول اینکه به تلاش برای حفظ اوکراین متحد و یکپارچه ادامه دهد و دوم اینکه خالکوبی‌اش را ترمیم کند: «قول می‌دهم این دفعه از اولش هم قشنگ‌تر شود، البته چند تا رد زخم آنجا خواهد ماند اما آن را هم می‌شود ترمیم کرد. همه چیز درست خواهد شد.»
