حسین قندی، استاد روزنامه‌نگاری در ایران، به علت ایست قلبی روز پنج‌شنبه، سوم اردیبهشت، چشم از جهان فروبست. آقای قندی از روز ۲۴ فروردین که به علت سکته مغزی به کما رفت در بیمارستان غیاثی تهران بستری بود.
روزنامه‌نگاری ایران به‌ویژه در سال‌های اخیر با چالش گسست بین آموزش و تجربه روبه‌رو بوده و حسن قندی نماینده نسلی از روزنامه‌نگاری ایران بود که برای کاهش فاصله بین این دو تلاش کردند.
آقای قندی که متولد سال ۱۳۳۰ در سبزوار است، در سال ۱۳۴۹ برای آموختن روزنامه‌نگاری به مدرسه عالی علوم ارتباطات، رفت و پس از اتمام دوره روزنامه‌نگاری به روزنامه کیهان پیوست.
او پس از آن بین سال‌های ۱۳۵۶ و ۱۳۵۸ دوره کارشناسی ارشد مدیریت بین‌الملل را در آمریکا سپری کرد و با بازگشت به ایران بار دیگر روزنامه‌نگاری را به عنوان حرفه خود دنبال کرد.
هفته‌نامه کیهان هوایی، جایی که حسین قندی نخستین یادداشت خود را در سال ۱۳۵۱ در آن منتشر کرده بود، و روزنامه‌هایی از جمله کیهان، اخبار، ابرار، جامعه، انتخاب و جام جم، از جمله رسانه‌هایی بودند که در طول چهار دهه فعالیت حرفه‌ای آقای قندی، میزبان گزارش‌ها، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها و تیترهای او بودند.
اما شروع دوباره آموزش روزنامه‌نگاری در ایران در سال‌های پایانی دهه شصت، فرصتی بود تا روزنامه‌نگاران جوان و دانشجویان روزنامه‌نگاری، از جمله از تجربیات حسین قندی در روزنامه‌نگاری بیاموزند.
آقای قندی که در مطبوعات به خبرنویسی و تیترزنی شهره بود، آموزه‌های کلاسیک روزنامه‌نگاری در این حوزه‌ها را در تحریریه‌ها به چالش می‌گرفت و هم‌پا با گسترش روزنامه‌نگاری در ایران، به توسعه آموزش روزنامه‌نگاری پرداخت.
نخستین متون آموزشی قندی که با تکیه بر دانش روزنامه‌نگاری و تجربه‌های تحریریه‌ای او شکل گرفته‌بود در فصل‌نامه رسانه منتشر شد و کمی بعد، در سال‌های آغازین دهه ۷۰، کتاب روزنامه‌نگاری نوین با تکیه بر دیدگاه‌های او و همکارش نعیم بدیعی، منتشر شد. کتابی که هنوز از اصلی‌ترین کتاب‌های مرجع در حوزه آموزش روزنامه‌نگاری در ایران است.
آقای قندی، نه تنها از شم تیترزنی منحصربه‌فردی برخوردار بود، بلکه در تیترزنی، علاوه بر معنا به مؤلفه‌هایی مثل ضرباهنگ و موسیقی کلام توجه داشت و در دوره همکاری‌اش با روزنامه ابرار که مصادف با جنگ اول خلیج فارس بود، ضرورت‌های خبری او را به سمت پایه‌گذاری نوع جدید از تیترهای دو بخشی سوق داد که به دو تیتری‌ها معروف شدند.
او به این تجربیات هم جامه آموزش می‌پوشاند و خلاقیت‌هایش در نوشتن تیترهای خوش‌آهنگ و خواندنی در قالب کتاب‌ها، مقالات، و دوره‌های آموزشی مختلف به شاگردانش منتقل می‌شد.
آقای قندی همین تجربه را در زمینه‌های دیگر روزنامه‌نگاری هم بست داد و در حوزه‌هایی مثل گزارش‌نویسی، و مقاله‌نویسی هم، از آنچه در تحریریه تجربه کرده بود، اسلوبی برای گسترش این حوزه‌ها می‌ساخت.
او که تا چند سال پیش در دانشکده ارتباطات دانشگاه علامه و دفتر مطالعات رسانه‌ها به تدریس خبرنویسی و ویراستاری و مدیریت خبر می‌پرداخت، چندین کتاب تألیفی دارد که از آن جمله می‌توان به «مقاله‌نویسی در مطبوعات»، «روزنامه‌نگاری تخصصی»، و «تخیل در روزنامه‌نگاری» اشاره کرد، و بسیاری از فعالان کنونی رسانه‌های فارسی‌زبان در داخل و خارج از ایران، به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم، از شاگردان او به حساب می‌آیند.
پیکر حسین قندی ساعت ۹ صبح روز شنبه، پنجم اردیبهشت از مقابل دفتر مطالعات و برنامه‌ریزی رسانه‌ها تشییع می‌شود و قرار است در قطعه نام‌آوران بهشت زهرا، آرام بگیرد.
