یکشنبه ۲۱ شهریور ۱۳۷۲ مسابقه‌ای بین تیم‌های ملی فوتبال ایران با بوسنی و هرزگوین و در حضور هزار تماشاگر به انجام رسید که اهمیت آن برای هر دو تیم سال‌ها بعد آشکار شد.
آخرین بازی ملی سیروس قایقران، بی آنکه خودش بداند. همچنین اولین بازی ملی غیررسمی در تاریخ فوتبال بوسنی و هرزگوین پس از استقلال این کشور. بی آنکه آن روز، نفس بازی ملی و موضوعاتی از این دست برای بازیکنانی که از دل جنگ آمده بودند اصلاً اهمیتی داشته باشد.
دو تیم در ورزشگاه آزادی در حالی به میدان آمدند که هنوز سه سال مانده بود تا پذیرش عضویت بوسنی از سوی فیفا. بوسنی هنوز درگیر جنگ بود و ایران از معدود کشورهای جهان که از بوسنی حمایت می‌کرد. تیم ملی فوتبال این کشور به دعوت بنیاد جانبازان به تهران آمد.
آن روز سیروس قایقران ۳۲ ساله نمی‌دانست که دیگر از سوی علی پروین به تیم ملی دعوت نخواهد شد و این بازی پایان دوران پرشکوهش در تیم ملی است. تیمی که بدون قایقران، از دور مسابقات مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ در منطقه آسیا کنار خواهد رفت. خط خوردن قایقران الزاماً به معنای جوانگرایی نبود و در همان خط میانی، حمید درخشان ۳۵ ساله به میدان رفت.
در آن طرف زمین، بوسنیایی‌ها هم برای جمع‌آوری کمک در کشورهای مختلف بازی می‌کردند و پس از بازیهای متعدد با باشگاه‌ها، در قید و بند این نبودند که این بار، حریف‌شان عنوان تیم ملی را یدک می‌کشد و برگی از تاریخ دارد ورق می‌خورد. اما سال‌ها بعد، نتیجه این بازی را به عنوان نخستین دیدار تیم تازه تاسیس بوسنی و هرزگوین ثبت کرده و به آن استناد می‌کنند.
بوسنیایی‌های قرمزپوش موفق شدند در دیداری که صفحه نخست تاریخ فوتبال کشورشان است، شاگردان علی پروین را ۳-۱ شکست دهند. گل ایران را حسن شیر محمدی زد. این اولین و آخرین باری است که بوسنی بر ایران غلبه کرده.
آنها قبل از اینکه به ایران بیایند، در عربستان، ترکیه و امارات هم به میدان رفته بودند اما میزبانان قبلی، تیم‌های ملی خود را به مصاف بوسنی نفرستاده بودند. «شکست در تصور زنگ تفریح» از تیترهایی بود که مجله کیهان ورزشی در گزارش این بازی استفاده کرد.
فواد موزورویچ، سرمربی بوسنی و هرزگوین، در این مسابقه بود. او تا سال ۱۹۹۷ در این سمت باقی ماند. جالب آنکه بعداً در سال ۲۰۰۷ و دورانی که بوسنی رسماً عضو فیفا بود هم هدایت این تیم را برعهده گرفت.
ابتدا ایران ۱-۰ پیش افتاد. المیر بهلولوویچ زننده اولین گل ملی تاریخ فوتبال بوسنی است. الویر بالیچ گل دوم را زد و امیر گرنوو گل سوم را به ثمر رساند. در تاریخچه رسمی نیز حسن صالح حمیدزیچ اولین گل تاریخ فوتبال بوسنی را زده.
علیرضا دلیخون، نادر محمدخانی، رضا حسن‌زاده (فرشاد فلاحت‌زاده)، جواد زرینچه، سیدعلی افتخاری (علی دایی)، سیروس قایقران، امیر قلعه‌نویی، رضا احدی (جواد منافی)، حسن شیرمحمدی، شهرام عطارزاده (ادموند اختر) و ابراهیم تهامی بازیکنان ایران در این مسابقه بودند.
المیر هورتیچ، میرا شاندوویچ، سمیر یکیچ، نجات فضلاگیچ، یوجین گیرا (کاپیتان)، یاسین کلاکسن، سمیر عبدالرحمانوویچ، آزوردی والنتیچ، المیر گروکوویچ (فهش مهدوویچ)، الویر بالیچ (امیر گرانو)، المیر بهلولوویچ (هلاون شیموویچ) بازیکنان بوسنی و هرزگوین در این مسابقه بودند.
هورتیچ بعداً سرمربی تیم اف.کی مغان جمهوری آذربایجان شد. گرانو که در دقایق پایانی به میدان آمد و گل سوم را زد ۱۷ ساله بود. او بعداً به فارنزه پرتغال و رایو والکانو اسپانیا پیوست.
اما سرشناس‌ترین بازیکن این تیم که آن روز جوانی ۱۹ ساله بود، الویر بالیچ نام داشت که گل دوم را زد. او آن روز مثل اکثر بازیکنان بوسنی عضو باشگاه اف کی سارایه‌وو بود اما بعداً بازی در تیم‌های فنرباغچه، گالاتاسرای و حتی رئال مادرید را هم تجربه کرد.
محمد گرانو سرپرست تیم اعزامی از بوسنی در مصاحبه با خبرنگاران گفت باید از رهبر جمهوری اسلامی تشکر کنم. سفر به ایران بسیار سودمند بوده. امیدوارم این سفر در تحکیم روابط ورزشی دو کشور مسلمان، سودمند باشد.
فواد موزورویچ سرمربی بوسنی هم گفت جنگ اثرات نامطلوبی بر بوسنی گذاشته اما بوسنیایی‌ها مصمم هستند در میادین بین‌المللی از اعتبار و جایگاه ورزش کشورشان دفاع کنند.
بازیکنان بوسنی به میزبانی «سازمان سیاحتی و مراکز تفریحی بنیاد مستضعفان» در نماز جمعه تهران شرکت کردند و در آرامگاه آیت‌الله خمینی نیز حضور یافتند.
آنها پنج روز قبل در ورزشگاه شیرودی ۲-۱ به تیم فتح تهران باخته بودند. گل‌های فتح که توسط همایون شاهرخی هدایت می‌شد را کیومرث کاظمی و مجید زارع به ثمر رساندند. گل بوسنی هم توسط سمیر عبدالرحمانوویچ از روی نقطه پنالتی وارد دروازه محمدرضا پرویزیان شد.
بازیکنان بوسنی با پلاکارد سفید به میدان آمدند که روی آن نوشته شده بود: «اعضای تیم بوسنی و هرزگوین کمال تشکر را از حضرت آیت‌الله خامنه‌ای و ملت ایران دارند.»
در جریان بازی هم از سوی سازمان تبلیغات اسلامی، صندوق کمک به مردم بوسنی در بین تماشاگران گردانده شد و جمعاً سه میلیون تومان کمک کردند.
آخرین بازی ملی سیروس قایقران، بی آنکه خودش بداند. همچنین اولین بازی ملی غیررسمی در تاریخ فوتبال بوسنی و هرزگوین پس از استقلال این کشور. بی آنکه آن روز، نفس بازی ملی و موضوعاتی از این دست برای بازیکنانی که از دل جنگ آمده بودند اصلاً اهمیتی داشته باشد.
دو تیم در ورزشگاه آزادی در حالی به میدان آمدند که هنوز سه سال مانده بود تا پذیرش عضویت بوسنی از سوی فیفا. بوسنی هنوز درگیر جنگ بود و ایران از معدود کشورهای جهان که از بوسنی حمایت می‌کرد. تیم ملی فوتبال این کشور به دعوت بنیاد جانبازان به تهران آمد.
آن روز سیروس قایقران ۳۲ ساله نمی‌دانست که دیگر از سوی علی پروین به تیم ملی دعوت نخواهد شد و این بازی پایان دوران پرشکوهش در تیم ملی است. تیمی که بدون قایقران، از دور مسابقات مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ در منطقه آسیا کنار خواهد رفت. خط خوردن قایقران الزاماً به معنای جوانگرایی نبود و در همان خط میانی، حمید درخشان ۳۵ ساله به میدان رفت.
در آن طرف زمین، بوسنیایی‌ها هم برای جمع‌آوری کمک در کشورهای مختلف بازی می‌کردند و پس از بازیهای متعدد با باشگاه‌ها، در قید و بند این نبودند که این بار، حریف‌شان عنوان تیم ملی را یدک می‌کشد و برگی از تاریخ دارد ورق می‌خورد. اما سال‌ها بعد، نتیجه این بازی را به عنوان نخستین دیدار تیم تازه تاسیس بوسنی و هرزگوین ثبت کرده و به آن استناد می‌کنند.
بوسنیایی‌های قرمزپوش موفق شدند در دیداری که صفحه نخست تاریخ فوتبال کشورشان است، شاگردان علی پروین را ۳-۱ شکست دهند. گل ایران را حسن شیر محمدی زد. این اولین و آخرین باری است که بوسنی بر ایران غلبه کرده.
آنها قبل از اینکه به ایران بیایند، در عربستان، ترکیه و امارات هم به میدان رفته بودند اما میزبانان قبلی، تیم‌های ملی خود را به مصاف بوسنی نفرستاده بودند. «شکست در تصور زنگ تفریح» از تیترهایی بود که مجله کیهان ورزشی در گزارش این بازی استفاده کرد.
فواد موزورویچ، سرمربی بوسنی و هرزگوین، در این مسابقه بود. او تا سال ۱۹۹۷ در این سمت باقی ماند. جالب آنکه بعداً در سال ۲۰۰۷ و دورانی که بوسنی رسماً عضو فیفا بود هم هدایت این تیم را برعهده گرفت.
ابتدا ایران ۱-۰ پیش افتاد. المیر بهلولوویچ زننده اولین گل ملی تاریخ فوتبال بوسنی است. الویر بالیچ گل دوم را زد و امیر گرنوو گل سوم را به ثمر رساند. در تاریخچه رسمی نیز حسن صالح حمیدزیچ اولین گل تاریخ فوتبال بوسنی را زده.
علیرضا دلیخون، نادر محمدخانی، رضا حسن‌زاده (فرشاد فلاحت‌زاده)، جواد زرینچه، سیدعلی افتخاری (علی دایی)، سیروس قایقران، امیر قلعه‌نویی، رضا احدی (جواد منافی)، حسن شیرمحمدی، شهرام عطارزاده (ادموند اختر) و ابراهیم تهامی بازیکنان ایران در این مسابقه بودند.
المیر هورتیچ، میرا شاندوویچ، سمیر یکیچ، نجات فضلاگیچ، یوجین گیرا (کاپیتان)، یاسین کلاکسن، سمیر عبدالرحمانوویچ، آزوردی والنتیچ، المیر گروکوویچ (فهش مهدوویچ)، الویر بالیچ (امیر گرانو)، المیر بهلولوویچ (هلاون شیموویچ) بازیکنان بوسنی و هرزگوین در این مسابقه بودند.
هورتیچ بعداً سرمربی تیم اف.کی مغان جمهوری آذربایجان شد. گرانو که در دقایق پایانی به میدان آمد و گل سوم را زد ۱۷ ساله بود. او بعداً به فارنزه پرتغال و رایو والکانو اسپانیا پیوست.
اما سرشناس‌ترین بازیکن این تیم که آن روز جوانی ۱۹ ساله بود، الویر بالیچ نام داشت که گل دوم را زد. او آن روز مثل اکثر بازیکنان بوسنی عضو باشگاه اف کی سارایه‌وو بود اما بعداً بازی در تیم‌های فنرباغچه، گالاتاسرای و حتی رئال مادرید را هم تجربه کرد.
محمد گرانو سرپرست تیم اعزامی از بوسنی در مصاحبه با خبرنگاران گفت باید از رهبر جمهوری اسلامی تشکر کنم. سفر به ایران بسیار سودمند بوده. امیدوارم این سفر در تحکیم روابط ورزشی دو کشور مسلمان، سودمند باشد.
فواد موزورویچ سرمربی بوسنی هم گفت جنگ اثرات نامطلوبی بر بوسنی گذاشته اما بوسنیایی‌ها مصمم هستند در میادین بین‌المللی از اعتبار و جایگاه ورزش کشورشان دفاع کنند.
بازیکنان بوسنی به میزبانی «سازمان سیاحتی و مراکز تفریحی بنیاد مستضعفان» در نماز جمعه تهران شرکت کردند و در آرامگاه آیت‌الله خمینی نیز حضور یافتند.
آنها پنج روز قبل در ورزشگاه شیرودی ۲-۱ به تیم فتح تهران باخته بودند. گل‌های فتح که توسط همایون شاهرخی هدایت می‌شد را کیومرث کاظمی و مجید زارع به ثمر رساندند. گل بوسنی هم توسط سمیر عبدالرحمانوویچ از روی نقطه پنالتی وارد دروازه محمدرضا پرویزیان شد.
بازیکنان بوسنی با پلاکارد سفید به میدان آمدند که روی آن نوشته شده بود: «اعضای تیم بوسنی و هرزگوین کمال تشکر را از حضرت آیت‌الله خامنه‌ای و ملت ایران دارند.»
در جریان بازی هم از سوی سازمان تبلیغات اسلامی، صندوق کمک به مردم بوسنی در بین تماشاگران گردانده شد و جمعاً سه میلیون تومان کمک کردند.
