۱۵۱ نفر از شخصیت های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی ایرانی به بان گی مون دبیر کل سازمان ملل نامه نوشته و از وی تقاضا کردند در تعیین نماینده ویژه حقوق بشر در رابطه با ایران تسریع نماید تا هرچه زود‌تر به وضع زندانیان و نحوه بازجویی از آنان رسیدگی شود.
در بخشی از این نامه با اشاره به وضع زندانیان سیاسی در ایران که منجر به اعتصاب غذای تعدادی از آنها در زندان رجایی شهر شده آمده است: «گزارش‌های تکان دهنده‌ای توسط برخی زندانیان و یا خانواده‌های آنها در رابطه با وضعیت زندانیان در زندان‌های مختلف ایران (مانند رجایی شهر – قرچک ورامین – اهواز و...) در رابطه با نحوه بازجویی، آماده سازی برخی زندانیان برای اعترافات اجباری و نیز وضعیت بسیار دشوار و وحشتناک زندگی زندانیان سیاسی (اعم از زن و مرد) در این زندان‌ها منتشر شده است.»
این ۱۵۱ فعال مدنی و سیاسی در نامه خود به دبیر کل سازمان ملل نوشته‌اند: «اینک زندان‌های جمهوری اسلامی ایران مملو از فعالان سیاسی و مدنی است که به دنبال دستگیری‌های گسترده، نه تنها متحمل شرایط سخت بازداشت و شکنجه‌ها و فشارهای جسمی و روانی در مدت بازجویی می‌شوند، بلکه در مغایرت با قوانین داخلی در خصوص حقوق متهمین و نیز تعهدات حقوقی بین‌المللی ایران، حقوق اولیه‌شان نقض می‌گردد و در اکثر موارد با حکم‌های سنگین دادگاهای فرمایشی روبرو شده و سپس در زندان‌هایی بسیار شلوغ با حداقل امکانات زیستی و رفاهی و در شرایطی بسیار دشوار، به ویژه در زندان‌های مشترک با متهمانِ به قتل، تجاوز، اعتیاد و... (که خود آنها نیز قربانیان وضعیتی هستند که حاکمیت ایران مسبب آن است) به سر می‌برند.»
امضاء‌کنندگان این بیانیه با توجه به بند دو ماده ۲ و ماده ۹۹ منشور ملل متحد، از بان گی مون (و نماینده احتمالی ویژه ایران) درخواست کرده‌اند دولت ایران را به عنوان یکی از اعضای سازمان ملل متحد جهت انجام تعهدات حقوقی بین‌المللی خود به ویژه در خصوص حقوق زندانیان و متهمین مندرج در اعلامیه جهانی حقوقی بشر و میثاقین حقوق بشر ۱۹۶۶، و نیز تعهدات حقوقی داخلی تحت فشار قرار دهند.
رونوشت این نامه به خانم ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، دبیرخانه کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد و خانم کا‌ترین اشتون، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا فرستاده شده است.
یرواند آبراهامیان، عبدالعلی بازرگان، مهران براتی، رامین جهانبگلو، فاطمه حقیقت‌جو، رضا علیجانی، هادی قائمی، علی مزروعی، حسن یوسفی اشکوری، حسین قاضیان، مهدی ممکن و فریده فرهی از جمله امضاکنندگان این نامه هستند.
در بخشی از این نامه با اشاره به وضع زندانیان سیاسی در ایران که منجر به اعتصاب غذای تعدادی از آنها در زندان رجایی شهر شده آمده است: «گزارش‌های تکان دهنده‌ای توسط برخی زندانیان و یا خانواده‌های آنها در رابطه با وضعیت زندانیان در زندان‌های مختلف ایران (مانند رجایی شهر – قرچک ورامین – اهواز و...) در رابطه با نحوه بازجویی، آماده سازی برخی زندانیان برای اعترافات اجباری و نیز وضعیت بسیار دشوار و وحشتناک زندگی زندانیان سیاسی (اعم از زن و مرد) در این زندان‌ها منتشر شده است.»
این ۱۵۱ فعال مدنی و سیاسی در نامه خود به دبیر کل سازمان ملل نوشته‌اند: «اینک زندان‌های جمهوری اسلامی ایران مملو از فعالان سیاسی و مدنی است که به دنبال دستگیری‌های گسترده، نه تنها متحمل شرایط سخت بازداشت و شکنجه‌ها و فشارهای جسمی و روانی در مدت بازجویی می‌شوند، بلکه در مغایرت با قوانین داخلی در خصوص حقوق متهمین و نیز تعهدات حقوقی بین‌المللی ایران، حقوق اولیه‌شان نقض می‌گردد و در اکثر موارد با حکم‌های سنگین دادگاهای فرمایشی روبرو شده و سپس در زندان‌هایی بسیار شلوغ با حداقل امکانات زیستی و رفاهی و در شرایطی بسیار دشوار، به ویژه در زندان‌های مشترک با متهمانِ به قتل، تجاوز، اعتیاد و... (که خود آنها نیز قربانیان وضعیتی هستند که حاکمیت ایران مسبب آن است) به سر می‌برند.»
امضاء‌کنندگان این بیانیه با توجه به بند دو ماده ۲ و ماده ۹۹ منشور ملل متحد، از بان گی مون (و نماینده احتمالی ویژه ایران) درخواست کرده‌اند دولت ایران را به عنوان یکی از اعضای سازمان ملل متحد جهت انجام تعهدات حقوقی بین‌المللی خود به ویژه در خصوص حقوق زندانیان و متهمین مندرج در اعلامیه جهانی حقوقی بشر و میثاقین حقوق بشر ۱۹۶۶، و نیز تعهدات حقوقی داخلی تحت فشار قرار دهند.
رونوشت این نامه به خانم ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، دبیرخانه کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد و خانم کا‌ترین اشتون، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا فرستاده شده است.
یرواند آبراهامیان، عبدالعلی بازرگان، مهران براتی، رامین جهانبگلو، فاطمه حقیقت‌جو، رضا علیجانی، هادی قائمی، علی مزروعی، حسن یوسفی اشکوری، حسین قاضیان، مهدی ممکن و فریده فرهی از جمله امضاکنندگان این نامه هستند.
