تقریبا ۶۶ میلیون سال قبل بخش عظیمی از کره زمین به زیر آب رفته بود. شهاب‌سنگ عظیمی به آمریکای مرکزی برخورد کرده بود و همزمان آتشفشان‌ها در شبه‌جزیره هند در حال انفجار و خروش بودند. به علت این اتفاقات سه‌چهارم تمام گونه‌های حیوانی کره زمین از جمله دایناسورها از بین رفته بودند.
اما در زمانی که در مقیاس‌های زمین‌شناسی کوتاه به حساب می‌آید سر و کله موجودی به شکل سگ آبی پیدا می‌شود. این به این معناست که بعد از آن اتفاقات قیامت‌گونه، حالا نمونه‌های جدیدی از پستانداران که در برابر تغییرات زمین مقاوم‌ترند به آهستگی ظاهر می‌شوند.
به گزارش خبرگزاری رویترز دانشمندان در شمال غربی ایالت نیو مکزیکو -در جنوب آمریکا- فسیل‌های تازه‌ای از جانوران متعلق به خانواده Kimbetopsalis simmonsae را کشف کرده‌اند. این حیوان که جونده‌ای گیاه‌خوار بوده دندان‌های جلویی برجسته‌ای مانند سگ آبی امروزی داشته است. قدمت این فسیل تنها چند صد هزار سال بعد از انقراض دایناسورها است. این زمان در مقیاس‌های زمین‌شناسی مانند چشم برهم‌زدنی است.
کیمبتاپسالیس که طولی برابر یک متر داشته، از مو پوشیده بوده و دو دندان جلوی برجسته و همچنین دو ردیف از دندان‌های آسیاب داشته است. توماس ویلیامسون، موزه‌دار موزه طبیعی ایالت نیومکزیکو به خبرگزاری رویترز می‌گوید که اگر به این موجود نگاه می‌کردید احتمالا می‌گفتید که چرا این سگ آبی دمش صاف نیست.
در زمانی که چرخه حیاتی در کره زمین دوباره شروع شد، (یعنی اتمام دوران کرتاسه پسین و آغاز دوره پالئوسن) این موجود قادر به زندگی در جنگل‌ها، رودخانه‌ها، آبراه‌های طبیعی و دریاچه‌ها بود.
استیو بروسات، محقق دانشگاه ادینبورگ در اسکاتلند درباره این فسیل تازه کشف شده می‌گوید که «تقریبا بزرگتر از هر پستاندار دیگری است که در زمان دایناسورها می‌زیسته‌اند. این (موجود) همچنین قادر به خوردن گیاه بود، چیزی که تقریبا اغلب پستانداران هم‌دوره دایناسورها از آن بی‌بهره بودند. این نشان می‌دهد که پستانداران چقدر سریع با شرایط موجود تطبیق یافتند. پستانداران... حالا خودشان را در کره زمین بی‌رقیب یافتند و سعی کردند از این فرصت استفاده کنند.»
ویلیامسون البته معتقد است که اینطور نبود که همه پستانداران از انقراض جان سالم به در ببرند. «بهتر است بگوییم که آنها که جان سالم به در بردند خوش‌شانس بودند و برخی از آنان توانستند خودشان را با شرایط جدید تطبیق بدهند چرا که جثه‌شان به قدر کافی کوچک بود که بتوانند در بین سنگ‌ها پنهان شوند و احتمالا از حشرات تغذیه کنند و زنده بمانند.»
