دانشمندان در حال تلاش برای فهمیدن قدرت شنوایی انسانهای اولیه از روی فسیل‌های دو میلیون ساله سه استخوان باریک گوش میانی‌اند.
آنها در صددند بفهمند که آیا این انسانهای نخستین بیشتر شبیه انسانهای امروز صداها را می‌شنیدند یا شبیه به شامپانزهها. این تحقیقات بررسی دو گونه شناخته‌شده از انسانهای اولیه در جنوب آفریقا (Australopithecus africanus و Paranthropus )را در بر می‌گیرد و نشان می‌دهد که گوش‌های آنان صدا را بهتر از شامپانزهها یا انسان‌‌گونه‌های هم‌دوره خود در دشت‌های آفریقا می‌شنیده‌اند.
هر دو گونه مورد تحقیق، ترکیبی از ویژگی‌های تشریحی (آناتومی) انسان-مانند و میمون-مانند را داشتند و در دشت‌هایی وسیع با بوته‌ها و درخت‌های پراکنده زندگی می‌کردند؛ محیطی که با محیط زیست جنگلی نمونه‌های یافته شده قبلی انسان‌ها متفاوت است.
در هر دو گونه، حساسیت شنوایی هر دو کمی بهتر از شامپانزهها یا انسانهای آن دوره است. رولف کوام، استاد دانشگاه نیویورک به رویترز می‌گوید که این محدوده شنوایی شامل برخی حروف صدا دار و برخی هجاهای صامت می‌شود:
«به نظر می‌رسد این مدل از توانایی شنوایی به طور خاص برای زندگی در دشت‌های آفریقا مفید باشد. در فضاهای باز، موج‌های صدا به اندازه یک محیط جنگلی طی مسافت نمی‌کنند. بنابراین برقراری ارتباط با صداهایی با امواج کوتاه، بیشتر به کار می‌آمده است. »
کوام می‌گوید که نسل انسان‌ها و شامپانزهها چیزی بین پنج تا هفت میلیون سال قبل از هم جدا شده‌اند و به نظر می‌رسد که قدرت شنوایی اجداد ما انسان‌ها بسته به محیط زندگی‌شان تغییر کرده است تا بهتر بتوانند با محیط زیستشان ارتباط برقرار کنند.
برای بررسی قدرت شنوایی این دو گونه انسان اولیه، محققان با استفاده از چند فسیل گوش میانی یافته شده توانستند مدل کامپیوتری گوش را بازسازی کنند.
یکی از موارد تفاوت انسانهای امروزی، که تقریبا دویست هزار سال پیش تکامل یافته‌اند، از گونه‌های نخستین انسانی در قدرت شنوایی است. ما قادریم صداهایی با فرکانس‌های بین یک تا شش کیلوهرتز را بشنویم. این محدوده شامل بسیاری از صداهایی است که با به سخن آمدن انسان‌ها و ساخت زبان‌های گوناگون بوجود آمده است.
