هدی صابر، روزنامه نگار و فعال سیاسی ملی - مذهبی که از زندانیان پس از انتخابات بود، در پی اعتصاب غذا و حمله قلبی درگذشت.
به گزارش سایت‌های خبری، وی روز جمعه به دلیل عارضه قلبی از زندان اوین به بیمارستان منتقل و رگ‌های مسدود شده قلبش توسط پزشکان گشوده می‌شود، اما سنگینی آسیب‌های قلبی ناشی از اعتصاب غذا چنان بوده که وی نتوانسته ادامه حیات دهد.
سایت‌های خبری در ایران از قول پزشکان بیمارستان مدرس گفته‌اند علت مرگ هدی صابر علاوه بر اعتصاب غذا، سهل‌انگاری مقامات زندان در انتقال به موقع او به بیمارستان بوده است.
در این بین عبدالکریم لاهیجی، حقوق‌دان و فعال حقوق بشر، مسئولیت سلامتی یک زندانی را در دوران زندان به عهده مقامات قضایی می‌داند و در این باره می‌گوید: «مقامات زندان از نگهبان گرفته تا رئیس، باید مراقب سلامتی زندانیان باشند بدون اینکه بخواهند زندانی را مجبور کنند غذا یا آب بخورد، ولی به محض اینکه دیدند وضع زندانی وخیم است باید هر چه زود‌تر او را به پزشک و بیمارستان برسانند. اما متاسفانه تا آنجایی که ما اطلاع داریم در مورد هدی صابر این مسئله انجام نشده و در مورد عدم مداوا و نرساندن او به بیمارستان مقامات زندان مسئول هستند. ضمن اینکه کسانی که او را بی‌جهت بازداشت کردند چه قوه قضاییه یا مقامات انتظامی هم باید پاسخگو باشند.»
علی افشاری هم که چند سال پیش مدتی با هدی صابر در زندان هم سلول بوده، از کینه بازجویان نسبت به این زندانی می‌گوید: «من در مقطعی با او در زندان بودم زیر بازجویی‌های سنگین پرونده موسوم به "براندازان خاموش". من شاهد بودم بازجویان چه اشتیاقی داشتند طناب دار را به گردن هدی صابر بیندازند و به صراحت این مسئله را می‌گفتند و یک بغض و کینه شدید نسبت به او داشتند. امروز می‌بینیم بعد از چند سال آنها به خواسته خود رسیدند ولی از مسیر غیر مستقیم و این اتفاق رخ داد.»
هدی صابر و امیرخسرو دلیر ثانی، دو فعال ملی – مذهبی در پی مرگ هاله سحابی دختر عزت الله سحابی اعلام کرده بودند در اعتراض به تهاجم منجر به مرگ هاله سحابی از غروب پنجشنبه ۱۲ خرداد ماه در بند ۳۵۰ زندان اوین بدون طرح هیچ گونه مطالبه و خواسته شخصی، دست به اعتصاب غذای تر می‌زنند.
این دو زندانی گفته بودند شاید این اقدام آنان مانع از تکرار این بیدادگری‌ها علیه انسان‌های بی‌دفاع شود.
اما در پی این اعتصاب غذا، سه چهره سیاسی نزدیک به جریان فکری ملی– مذهبی یعنی حبیب الله پیمان، حسین شاه حسینی و احمد صدر حاج سید جوادی از آنان خواسته بودند به اعتصاب غذایشان پایان دهند.
حسین شاه حسینی روز جمعه درباره تقاضای آنان برای پایان اعتصاب غذای هدی صابر به رادیو فردا گفته بود: «آقای هدی صابر انسانی است آزاده و تحمل بسیار زیادی در زندان دارد، ولی به دلیل نهایت علاقه به عزت الله سحابی و اینکه دنباله روی او بود از هر حیثی و اعتقاد و اعتماد بسیار زیادی داشت به عزت الله سحابی، از این رو نتوانست این ضایعه را آن طور که باید و شاید هضم و جذب کند. به خصوص وقتی شنید هاله سحابی هم به دلایلی فوت کرده که هنوز بعضی‌ها در آن شک دارند بین شهادت و ضرب و جرح، خیلی ناراحت شد و کثرت ناراحتی موجب شد تصمیم به اعتصاب غذا بگیرد که شاید موثر واقع شود در اینکه حاکمیت درصدد برآید بررسی کند تا ببیند عاملان ضرب و شتم مشایعین تشییع جنازه عزت الله سحابی چه کسانی بودند و آنهایی که در فوت مرحوم هاله سحابی نقش داشتند.»
رضا علیجانی از دوستان هدی صابر که مدت طولانی با او هم سلول بوده در یادداشتی نوشته است: «من با روحیه و اخلاقی که از هدی سراغ دارم مطمئنم اگر خبر این تقاضا‌ها برای پایان اعتصاب غذا به او می‌رسید به اعتصابش پایان می‌داد.ماموران امنیتی هم هدی صابر را می‌شناختند و از صداقت و مداومت و پایداری‌اش بر آنچه گفته و وعده داده بود خبر دار بودند. آنها می‌دانستند او تا آخر خط خواهد رفت.»
رضا علیجانی همچنین نوشته است: «مدتی پیش هم هدی می‌خواست اعتصاب کند. مهندس سحابی که هنوز آن موقع زنده بود گفت، بگویید نکند. من هدی را می‌شناسم می‌رود تا آخر خط. آنها هم رسیدگی نمی‌کنند و هدی خواهد مرد.»
به گزارش سایت‌های خبری، وی روز جمعه به دلیل عارضه قلبی از زندان اوین به بیمارستان منتقل و رگ‌های مسدود شده قلبش توسط پزشکان گشوده می‌شود، اما سنگینی آسیب‌های قلبی ناشی از اعتصاب غذا چنان بوده که وی نتوانسته ادامه حیات دهد.
سایت‌های خبری در ایران از قول پزشکان بیمارستان مدرس گفته‌اند علت مرگ هدی صابر علاوه بر اعتصاب غذا، سهل‌انگاری مقامات زندان در انتقال به موقع او به بیمارستان بوده است.
در این بین عبدالکریم لاهیجی، حقوق‌دان و فعال حقوق بشر، مسئولیت سلامتی یک زندانی را در دوران زندان به عهده مقامات قضایی می‌داند و در این باره می‌گوید: «مقامات زندان از نگهبان گرفته تا رئیس، باید مراقب سلامتی زندانیان باشند بدون اینکه بخواهند زندانی را مجبور کنند غذا یا آب بخورد، ولی به محض اینکه دیدند وضع زندانی وخیم است باید هر چه زود‌تر او را به پزشک و بیمارستان برسانند. اما متاسفانه تا آنجایی که ما اطلاع داریم در مورد هدی صابر این مسئله انجام نشده و در مورد عدم مداوا و نرساندن او به بیمارستان مقامات زندان مسئول هستند. ضمن اینکه کسانی که او را بی‌جهت بازداشت کردند چه قوه قضاییه یا مقامات انتظامی هم باید پاسخگو باشند.»
علی افشاری هم که چند سال پیش مدتی با هدی صابر در زندان هم سلول بوده، از کینه بازجویان نسبت به این زندانی می‌گوید: «من در مقطعی با او در زندان بودم زیر بازجویی‌های سنگین پرونده موسوم به "براندازان خاموش". من شاهد بودم بازجویان چه اشتیاقی داشتند طناب دار را به گردن هدی صابر بیندازند و به صراحت این مسئله را می‌گفتند و یک بغض و کینه شدید نسبت به او داشتند. امروز می‌بینیم بعد از چند سال آنها به خواسته خود رسیدند ولی از مسیر غیر مستقیم و این اتفاق رخ داد.»
هدی صابر و امیرخسرو دلیر ثانی، دو فعال ملی – مذهبی در پی مرگ هاله سحابی دختر عزت الله سحابی اعلام کرده بودند در اعتراض به تهاجم منجر به مرگ هاله سحابی از غروب پنجشنبه ۱۲ خرداد ماه در بند ۳۵۰ زندان اوین بدون طرح هیچ گونه مطالبه و خواسته شخصی، دست به اعتصاب غذای تر می‌زنند.
این دو زندانی گفته بودند شاید این اقدام آنان مانع از تکرار این بیدادگری‌ها علیه انسان‌های بی‌دفاع شود.
اما در پی این اعتصاب غذا، سه چهره سیاسی نزدیک به جریان فکری ملی– مذهبی یعنی حبیب الله پیمان، حسین شاه حسینی و احمد صدر حاج سید جوادی از آنان خواسته بودند به اعتصاب غذایشان پایان دهند.
حسین شاه حسینی روز جمعه درباره تقاضای آنان برای پایان اعتصاب غذای هدی صابر به رادیو فردا گفته بود: «آقای هدی صابر انسانی است آزاده و تحمل بسیار زیادی در زندان دارد، ولی به دلیل نهایت علاقه به عزت الله سحابی و اینکه دنباله روی او بود از هر حیثی و اعتقاد و اعتماد بسیار زیادی داشت به عزت الله سحابی، از این رو نتوانست این ضایعه را آن طور که باید و شاید هضم و جذب کند. به خصوص وقتی شنید هاله سحابی هم به دلایلی فوت کرده که هنوز بعضی‌ها در آن شک دارند بین شهادت و ضرب و جرح، خیلی ناراحت شد و کثرت ناراحتی موجب شد تصمیم به اعتصاب غذا بگیرد که شاید موثر واقع شود در اینکه حاکمیت درصدد برآید بررسی کند تا ببیند عاملان ضرب و شتم مشایعین تشییع جنازه عزت الله سحابی چه کسانی بودند و آنهایی که در فوت مرحوم هاله سحابی نقش داشتند.»
رضا علیجانی از دوستان هدی صابر که مدت طولانی با او هم سلول بوده در یادداشتی نوشته است: «من با روحیه و اخلاقی که از هدی سراغ دارم مطمئنم اگر خبر این تقاضا‌ها برای پایان اعتصاب غذا به او می‌رسید به اعتصابش پایان می‌داد.ماموران امنیتی هم هدی صابر را می‌شناختند و از صداقت و مداومت و پایداری‌اش بر آنچه گفته و وعده داده بود خبر دار بودند. آنها می‌دانستند او تا آخر خط خواهد رفت.»
رضا علیجانی همچنین نوشته است: «مدتی پیش هم هدی می‌خواست اعتصاب کند. مهندس سحابی که هنوز آن موقع زنده بود گفت، بگویید نکند. من هدی را می‌شناسم می‌رود تا آخر خط. آنها هم رسیدگی نمی‌کنند و هدی خواهد مرد.»
