سازمان گزارشگران بدون مرز، کشور ایران را در شمار «پنج زندان بزرگ جهان برای روزنامهنگاران» دانست و آن را در ردیف کشورهای چین، اریتره، ترکیه و سوریه قرار داد.
گزارش سالیانه این این نهاد مدافع روزنامهنگاران که روز چهارشنبه، ۲۷ آذر منتشر شد، تعداد روزنامهنگاران و وبنگاران زندانی در ایران تا زمان انتخابات ریاست جمهوری یازدهم در خرداد ماه را ۷۱ نفر عنوان میکند که علیرغم وعده حسن روحانی برای گشایشهای سیاسی در کشور، اکثریت آنها همچنان در زندان بهسرمیبرند.
این گزارش میگوید، از آغاز سال ۲۰۱۳ میلادی تاکنون ۷۶ فعال رسانهای بازداشت شدهاند که ۴۲ مورد بازداشتها پس از انتخابات ریاست جمهوری رخ داده است. در عین حال که ۱۲ رسانه هم در این مدت توقیف یا مجبور به توقف انتشار خود شدهاند.
گزارشگران بدون مرز پیش از این دولت حسن روحانی را به خاطر عدم تحقق وعدههای انتخاباتی او در رابطه با آزادی بیان مورد انتقاد قرار داده و تاکید کرده بود که آقای روحانی بر اساس همین وعدهها در انتخابات از حمایت اصلاحطلبان و تحولخواهان برخوردار شد.
اما با این حال فشار بر روزنامهنگاران و وبنگاران در ایران ادامه دارد، چنانچه سازمان گزارشگران بدون مرز میگوید در سال ۲۰۱۳ میلادی ۱۷ فعال رسانهای کشور به حبسهایی از یک تا ۹ سال محکوم شدهاند.
حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران، در گزارش ۱۰۰ روزه خود تایید کرد که هنوز فضای امنیتی در کشور از بین نرفته است. وی در عین حال گفت که دولت در بعضی حوزهها اختیار کافی ندارد و ابراز امیدواری کرد با تلطیف فضا در کشور، از فضای امنیتی موجود کاسته شود.
این گزارش همچنین آماری نیز از قتل روزنامهنگاران جهان در سال ۲۰۱۳ ارائه میدهد و آن را ۷۱ مورد عنوان میکند که در مقایسه با ۸۸ روزنامهنگار کشتهشده در سال ۲۰۱۲ کاهشی بیست درصدی را نشان میدهد.
با این همه کریستف دو لوار، دبیر اول سازمان گزارشگران بدون مرز، تاکید میکند که کاهش نسبی تعداد روزنامهنگاران کشتهشده در سال ۲۰۱۳ نشانگر بهبود آزادی اطلاعرسانی نیست بلکه این کاهش با صعود نجومی تعداد روزنامهنگاران ربودهشده و افزایش تهدید و تعرض به روزنامهنگاران جایگزین شده است.
سازمان گزارشگران بدون مرز در گزارش سالانه خود از سوریه، هند، فیلیپین، سومالی و پاکستان به عنوان پنج کشور مرگبار برای روزنامهنگاران نام برده است.
«بدترین سال برای روزنامهنگاران زندانی»
همزمان کمیتهٔ حمایت از روزنامهنگاران در گزارش سالانه خود سال ۲۰۱۳ را بدترین سال برای روزنامهنگاران زندانی در جهان پس از سال ۲۰۱۲ خوانده است.
این تشکل مدافع روزنامهنگاران در سرشماری سالانه خود ۲۱۱ روزنامهنگار زندانی در جهان را شناسایی و یادآوری کرده که در سال ۲۰۱۲ این تعداد ۲۳۲ روزنامهنگار بوده است.
بر اساس گزارش کمیته حمایت از روزنامهنگاران، بیش از نیمی از تمام روزنامهنگاران زندانی جهان در ترکیه، ایران و چین هستند.
در این گزارش آمده است: «دولتهای بیمدارا در آنکارا، تهران و پکن عمدتا از اتهامات ضد دولتی استفاده کردند تا جمعا ۱۰۷ خبرنگار منتقد، وبلاگنویس و سردبیر را وادار به سکوت کنند.»
کمیته حمایت از روزنامهنگاران همچنین درباره وضعیت روزنامهنگاران زندانی ایران در سال ۲۰۱۳ میگوید: «تعداد روزنامهنگاران زندانی از ۴۵ نفر به ۳۵ نفر کاهش پیدا کرد چون برخی روزنامهنگاران زندانی دوران محکومیت خود را به پایان رساندند و همچنین دولت سیاست خود را مبنی بر آزاد کردن برخی از زندانیان به عنوان مرخصی ادامه داد... [اما] با وجود انتخاب حسن روحانی در ماه ژوئن به عنوان رئیس جمهور جدید، مقامات ایرانی همچنین به دستگیریهای جدید و محکوم کردن روزنامهنگاران عضو گروههای اقلیت و اصلاحطلب به احکام طولانیمدت زندان ادامه دادند.»
کمیتهٔ حمایت از روزنامهنگاران تصریح کرده است که گزارش آن نهاد شامل روزنامهنگارانی نیست که در طول سال زندانی و آزاد شده و یا ناپدید یا ربوده شدهاند.
گزارش سالیانه این این نهاد مدافع روزنامهنگاران که روز چهارشنبه، ۲۷ آذر منتشر شد، تعداد روزنامهنگاران و وبنگاران زندانی در ایران تا زمان انتخابات ریاست جمهوری یازدهم در خرداد ماه را ۷۱ نفر عنوان میکند که علیرغم وعده حسن روحانی برای گشایشهای سیاسی در کشور، اکثریت آنها همچنان در زندان بهسرمیبرند.
این گزارش میگوید، از آغاز سال ۲۰۱۳ میلادی تاکنون ۷۶ فعال رسانهای بازداشت شدهاند که ۴۲ مورد بازداشتها پس از انتخابات ریاست جمهوری رخ داده است. در عین حال که ۱۲ رسانه هم در این مدت توقیف یا مجبور به توقف انتشار خود شدهاند.
گزارشگران بدون مرز پیش از این دولت حسن روحانی را به خاطر عدم تحقق وعدههای انتخاباتی او در رابطه با آزادی بیان مورد انتقاد قرار داده و تاکید کرده بود که آقای روحانی بر اساس همین وعدهها در انتخابات از حمایت اصلاحطلبان و تحولخواهان برخوردار شد.
اما با این حال فشار بر روزنامهنگاران و وبنگاران در ایران ادامه دارد، چنانچه سازمان گزارشگران بدون مرز میگوید در سال ۲۰۱۳ میلادی ۱۷ فعال رسانهای کشور به حبسهایی از یک تا ۹ سال محکوم شدهاند.
حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران، در گزارش ۱۰۰ روزه خود تایید کرد که هنوز فضای امنیتی در کشور از بین نرفته است. وی در عین حال گفت که دولت در بعضی حوزهها اختیار کافی ندارد و ابراز امیدواری کرد با تلطیف فضا در کشور، از فضای امنیتی موجود کاسته شود.
این گزارش همچنین آماری نیز از قتل روزنامهنگاران جهان در سال ۲۰۱۳ ارائه میدهد و آن را ۷۱ مورد عنوان میکند که در مقایسه با ۸۸ روزنامهنگار کشتهشده در سال ۲۰۱۲ کاهشی بیست درصدی را نشان میدهد.
با این همه کریستف دو لوار، دبیر اول سازمان گزارشگران بدون مرز، تاکید میکند که کاهش نسبی تعداد روزنامهنگاران کشتهشده در سال ۲۰۱۳ نشانگر بهبود آزادی اطلاعرسانی نیست بلکه این کاهش با صعود نجومی تعداد روزنامهنگاران ربودهشده و افزایش تهدید و تعرض به روزنامهنگاران جایگزین شده است.
سازمان گزارشگران بدون مرز در گزارش سالانه خود از سوریه، هند، فیلیپین، سومالی و پاکستان به عنوان پنج کشور مرگبار برای روزنامهنگاران نام برده است.
«بدترین سال برای روزنامهنگاران زندانی»
همزمان کمیتهٔ حمایت از روزنامهنگاران در گزارش سالانه خود سال ۲۰۱۳ را بدترین سال برای روزنامهنگاران زندانی در جهان پس از سال ۲۰۱۲ خوانده است.
این تشکل مدافع روزنامهنگاران در سرشماری سالانه خود ۲۱۱ روزنامهنگار زندانی در جهان را شناسایی و یادآوری کرده که در سال ۲۰۱۲ این تعداد ۲۳۲ روزنامهنگار بوده است.
بر اساس گزارش کمیته حمایت از روزنامهنگاران، بیش از نیمی از تمام روزنامهنگاران زندانی جهان در ترکیه، ایران و چین هستند.
در این گزارش آمده است: «دولتهای بیمدارا در آنکارا، تهران و پکن عمدتا از اتهامات ضد دولتی استفاده کردند تا جمعا ۱۰۷ خبرنگار منتقد، وبلاگنویس و سردبیر را وادار به سکوت کنند.»
کمیته حمایت از روزنامهنگاران همچنین درباره وضعیت روزنامهنگاران زندانی ایران در سال ۲۰۱۳ میگوید: «تعداد روزنامهنگاران زندانی از ۴۵ نفر به ۳۵ نفر کاهش پیدا کرد چون برخی روزنامهنگاران زندانی دوران محکومیت خود را به پایان رساندند و همچنین دولت سیاست خود را مبنی بر آزاد کردن برخی از زندانیان به عنوان مرخصی ادامه داد... [اما] با وجود انتخاب حسن روحانی در ماه ژوئن به عنوان رئیس جمهور جدید، مقامات ایرانی همچنین به دستگیریهای جدید و محکوم کردن روزنامهنگاران عضو گروههای اقلیت و اصلاحطلب به احکام طولانیمدت زندان ادامه دادند.»
کمیتهٔ حمایت از روزنامهنگاران تصریح کرده است که گزارش آن نهاد شامل روزنامهنگارانی نیست که در طول سال زندانی و آزاد شده و یا ناپدید یا ربوده شدهاند.