خبرهای انتخابات سال ۲۰۱۶ آمریکا به دلیل حضور نامزدهایی غیرمتعارف که توانسته‌اند نظر گروه بزرگی از آمریکایی‌ها را جلب کنند، بیش از هر زمانی دیگری در رسانه‌های جهان بازتاب پیدا کرده است. و همزمان با این بازتاب گسترده، برخی باورهای عمومی که ردی در واقعیت ندارند نیز بیشتر از گذشته تکرار می‌شوند.
در میان فارسی زبان‌ها، سه افسانه مهم درباره انتخابات آمریکا وجود دارد که در بحثهای مربوط به این انتخابات، گاهی تکرار می‌شود. هر سه این نکات گاهی به عنوان حقیقت انتخابات و سیاست آمریکا تکرار می‌شوند و معمولا به نتیجه‌گیری‌هایی غلط نیز می‌انجامند. این مطلب، بررسی این باورعمومی است:
افسانه اول: در آمریکا، هر هشت سال قدرت بین جمهوریخواهان و دموکراتها جابه‌جا می‌شود.
این یکی از رایج‌ترین افسانه‌های انتخابات آمریکاست. چنین نیست. و بارها یکی از دو حزب، بیش از هشت سال کاخ سفید را را دست داشته. آخرین نمونه، پیروزی جرج بوش پدر در پایان هشت ریاست جمهوری رونالد ریگان است. هم ریگان و هم بوش جمهوریخواه بودند و عملا این حزب، ۱۲ سال کاخ سفید را در دست داشت.
برخی این جمله را بدین شکل اصلاح می‌کنند که بعد از جنگ جهانی دوم چنین بوده است. دوباره نمونه جرج بوش پدر ناقض این جمله است. هر چند که از پایان جنگ و ریاست جمهوری هری ترومن تا پایان ریاست جمهوری جرالد فورد این اتفاق رخ داد. اما بعد از فورد که جمهوریخواه بود و به دلیل استعفای نیکسون رئیس جمهور شده بود، دموکراتها با جیمی کارتر موفق شدند کاخ سفید را به دست بگیرند. اما در پایان دوره اول ریاست جمهوری کارتر،وضعیت اقتصادی، بحران گروگانگیری در سفارت آمریکا در تهران و به گفته برخی عدم حمله نظامی کارتر به ایران موجب شد تا او ریاست جمهوری را به ریگان جمهوریخواه ببازد. به بیان دیگر در این مقطع هم دموکراتها فقط چهار سال کاخ سفید را در دست داشتند.
خبرهای انتخابات آمریکا را می‌توانید در تلگرام نیز با ما دنبال کنید. از اینجا: telegram.me/kayvanhosseini1
پیش از جنگ جهانی دوم هم اساسا دست به دست شدن کاخ سفید بین دو حزب هیچ نظمی نداشته و حتی مواردی در تاریخ ریاست جمهوری آمریکا هست که شاید برای بسیاری که این جمله را تکرار می‌کنند، حیرت انگیز باشد. از جمله اینکه به عنوان مثال، جمهوریخواهان در فاصله سالهای ۱۸۶۹ تا ۱۸۸۵، با چهار رئیس جمهور به مدت ۱۶ سال به طور مداوم کاخ سفید را دست داشتند. یا دموکراتها در فاصله سالهای ۱۹۳۳ تا ۱۹۵۳، با دو رئیس جمهور، ۲۰ سال ریاست قوه مجریه را به عهده داشتند.
در واقع این جمله برای ۲۳ سال اخیر صادق است، نه برای کل تاریخ آمریکا. در این دوره، از ریاست جمهوری بیل کلینتون (دموکرات، دو دوره) و بعد جرج بوش پسر (جمهوریخواه، دو دوره) و سرآخر باراک اوباما (دموکرات، دو دوره) ریاست جمهوری هر هشت سال بین دو حزب دست به دست شده است.
اما در انتخابات سال ۲۰۱۶ بر اساس نظرسنجی‌های فعلی این احتمال که دوباره یک دموکرات رئیس جمهور شود و مدت حضور این حزب در کاخ سفید به ۱۲ سال افزایش یابد، بسیار جدی است.
افسانه دوم: در آمریکا فقط دو حزب وجود دارد و آنها به هیچ حزب دیگری اجازه فعالیت نمی‌دهند.
در آمریکا تعداد بیشماری حزب سیاسی فعال و رسمی وجود دارد که تعدادشان مانند باقی نقاط دنیا کم و زیاد می‌شود. بر اساس وضعیت آرا در سال ۲۰۱۵، تعداد احزابی که به دلیل داشتن حداقل رای مورد نیاز دستکم در یک ایالت در آمریکا به رسمیت شناخته شده‌اند، ۲۲۱ حزب بوده است.
مساله اصلی در فعالیت احزاب در آمریکا این است که هر ایالت، قوانین مخصوص خود را برای فعالیت احزاب دارد. ضمن اینکه حضور در ۵۰ ایالت آمریکا هزینه بسیار زیادی دارد که بدون داشتن آرای بالا و حمایت مردمی جدی، تامین آن بسیار دشوار است. به همین دلیل دو حزب دموکرات و جموریخواه، تنها احزابی هستند که به دلیل محبوبیت‌شان عملا در هر ۵۰ ایالت حضور جدی دارند.
مهمترین نکته برای رسمیت یافتن یک حزب در بسیاری از ایالتها و سپس بهره بردن از مزایای مالی فعالیت سیاسی (از معافیت‌های مالیاتی گرفته تا کمکهای دولت فدرال) این است که آن حزب در بین مردم طرفدار داشته باشد. ایالتها قوانین مختلفی برای تایید یا رد این حمایت مردمی دارند. برخی آرایی را که حزب در یک انتخابات (مثلا انتخابات شوراها) به دست می‌آورد، ملاک قرار می‌دهند. برخی از حزب جدید می‌خواهند که تعداد کافی از شهروندان را برای ثبت نام به عنوان هوادار معرفی کند.
به جز خیل بسیار احزاب محلی که در سطح شوراها یا پارلمانهای محلی فعالیت می‌کنند، سه حزب هم هستند که در کنار احزاب دموکرات و جمهوریخواه، حضور ملی دارند: حزب لیبرترین، حزب سبز و حزب قانون اساسی.
افسانه سوم: در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا تنها دو نامزد حضور دارند.
در آمریکا هر کس دلش بخواهد می‌تواند نامزد انتخابات ریاست جمهوری شود. نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا تنها سه شرط دارد:
اول اینکه شخص باید آمریکایی به دنیا آمده باشد. تنها کسانی آمریکایی به دنیا می‌آیند که یا در خاک آمریکا متولد شده باشند یا اینکه پدر یا مادرشان یا هر دو آمریکایی باشند.
شرط دوم این است که نامزد ریاست جمهوری باید در ۱۴ سال گذشته، ساکن این کشور بوده باشد.
و آخرین شرط هم این است که سن دواطلب ریاست جمهوری باید بالای ۳۵ سال باشد.
در تمامی انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا نامزدها بیش از دو نفرند. اما بسیاری‌شان به دلیل عدم شهرت و نداشتن حمایت مردمی، به خبرهای رسانه‌ها راه پیدا نمی‌کنند.
در انتخابات سال ۲۰۱۶ نیز نامزدهای انتخابات بیشتر از دو نامزد اصلی حزبهای دموکرات و جمهوریخواه است.
هم‌اکنون حزب سبز آمریکا (از احزاب چپ‌گرای این کشور) در حال برگزاری انتخابات درون حزبی برای انتخاب نامزدش در انتخابات سال ۲۰۱۶ است و ژیل استاین، بخت اصلی نامزدی این حزب است. این حزب در سال ۲۰۰۰ با نامزد کردن رالف نیدر، به یکی از احزاب مهمی تبدیل شد که در نگاه برخی، در نتیجه فعالیتش ال‌گور شکست خورد و جرج بوش رئیس جمهور شد.
در حزب لیبرترین نیز انتخابات مقدماتی در حال برگزاری است و سه نفر برای نامزدی این حزب رقابت می‌کنند. در این حزب هم کسی به نام گری جانسون احتمالا نامزد نهایی خواهد بود.
حزب آزادی آمریکا (راست افراطی) با باب ویتکر، حزب آمریکا (محافظه‌کار) و حزب قانون اساسی با تام هلفینگ و حزب آمریکای مستقل (پلیو کانسروتیو، انشعابی از نومحافظه‌کاران) با فیرلی اندرسون در انتخابات سال ۲۰۱۶ حضور دارند.
حزب سوسیالیست، حزب آزادی و صلح، حزب ممنوعیت و حزب کهنه سربازان آمریکایی، دیگر احزابی هستند که همه برای انتخابات سال ۲۰۱۶، نامزد معرفی کرده‌اند. بسیاری از احزاب دیگر هم هستند که اگر رای مردم را داشته باشند می‌توانند کاخ سفید را فتح کنند. مثلا حزب تعذیه که توسط یک رستوران‌دار در نیوجرسی راه افتاده است.
مشکل اصلی این احزاب و نامزدهایشان این است که محبوبیتی در بین مردم آمریکا ندارند و به همین دلیل معمولا بسیاری حتی از حضورشان هم مطلع نمی‌شود.
(خبرهای انتخابات آمریکا را می‌توانید در تلگرام نیز با ما دنبال کنید. از اینجا: telegram.me/kayvanhosseini1)
