انقلاب ۵۷، طی ۴۲ سال گذشته، در روایت غالب حکومت، خواسته اکثریت جامعه توصیف می‌شود. بخش عمده‌ای از نحله‌های مختلف انقلابیون هم اصل وقوع انقلاب را با شرایطی که از دوران حکومت محمد رضا شاه پهلوی تصویر می‌کنند، توجیه‌پذیر می‌دانند و می‌گویند قرار نبود نتیجه انقلاب، ایران ِ امروز باشد.
چنین تصویری از همان روزهای نخستین انقلاب، تبدیل به باور غالب در جامعه بین‌المللی هم شد.
اما روایات و خوانش‌های دیگری هم در این‌باره وجود دارد.
از جمله عباس میلانی مورخ و نویسنده کتاب «شاه»، می‌گوید بر اساس تحقیقات او انقلاب با مشارکت حداکثر یازده درصد از جمعیت آن روز ایران رقم خورد.
از سوی دیگر به‌گفته اندرو اسکات کوپر تاریخ‌نگار و نویسنده کتاب «سقوط بهشت»، انقلاب ۵۷ با فعالیت شبکه‌ای از نزدیکان آیت‌الله روح‌الله خمینی در محافل غربی مقبولیت یافت؛ تکنوکرات‌هایی که در ارتباط بی‌وقفه با گروهی از خبرنگاران غربی و از طریق ارائه «تصویری مبالغه‌آمیز» از شرایط ایران توانستند بخش عمده‌ای از افکار عمومی را در کشورهای دیگر با خود همراه کنند.
آنچه از انقلاب و شرایط قبلش تصویر شده چقدر با واقعیت تاریخی مطابقت دارد؟ نقش روشنفکران و گروه‌های سیاسی وقت در این نقطه عطف تاریخی چه بود؟ آیا انقلاب از مسیرش منحرف شد، یا اساسا از ابتدا بنا نبود به جایی جز نقطه امروز برسد؟
در این برنامه به‌دنبال پاسخ این پرسش‌ها هستیم.
