مشارکت سینماگران به عنوان یکی از اقشار تأثیرگذار اجتماعی در انتخابات اخیر ریاست جمهوری ایران اندک و کم‌شمار بود.
ابوالحسن داوودی، از فیلم‌سازان شناخته‌شدۀ سینمای بعد از انقلاب ایران از معدود سینماگرانی بود که چند روز مانده به برگزاری مرحلۀ دوم انتخابات با انتشار متنی از مسعود پزشکیان، نامزد اصلاح‌طلبان، حمایت کرد.
آقای داوودی از دهۀ ۶۰ خورشیدی تا کنون در جریان رسمی سینمای ایران مشغول فعالیت بوده است و برخی فیلم‌هایش مانند «جیب‌برها به بهشت نمی‌روند»، «من زمین را دوست دارم»، «نان و عشق و موتور هزار» و «هزارپا» از فیلم‌های پرتماشاگر زمان نمایش‌شان بودند.
او که تجربۀ مدیرعاملی و ریاست هیئت مدیرۀ خانه سینما را هم دارد، در گفت‌وگویی با پادکست «صحنۀ» رادیوفردا به بیان دلایلش برای مشارکت در انتخابات و حمایت از مسعود پزشکیان پرداخت و گفت: «برای جلوگیری از فروپاشی ایران به آقای پزشکیان رأی دادم».
کارگردان فیلم‌هایی همچون «تقاطع» و «زادبوم» در توضیح دلایلش گفت: «من به سینما خیلی فکر نمی‌کردم که بخواهم فقط فکر کنم کسی مثل پزشکیان برای سینما چه کاری انجام می‌دهد. مسئله‌ام بیشتر این بود که این ایرانی که به آن عشق می‌ورزم آیا کسی مثل پزشکیان به عنوان رئیس‌جمهور می‌تواند مانع از فروپاشی اجتماعی، فرهنگی و حتی سرزمینی‌اش بشود؟»
سینمای ایران در سال‌های اخیر از نظر فشارهای امنیتی بر ابرازنظرهای عواملش با شرایط بی‌سابقه‌ای مواجه بوده و از سوی دیگر، به‌دلیل شدت گرفتن سانسور و سخت‌گیری‌های نظارتی شاهد عدم استقبال از آثار با مضامین جدی و اجتماعی بوده است.
ابوالحسن داوودی دربارۀ امکان تغییر این شرایط در دوران ریاست جمهوری مسعود پزشکیان به پادکست «صحنه» گفت: «هیچ راه دیگری نداریم جز این‌که امیدوار باشیم. احساس می‌کنم ما محکومیم به این‌که کمک کنیم به این‌که این امیدواری محقق بشود. در این‌که این اتفاق می‌افتد یا نمی‌افتد من قطعاً چیزی نمی‌توانم بگویم. چون شرایط پیچیده‌ای است و نمی‌شود چند روز یا چند ماه بعد را حدس زد.»
او در عین حال با تأیید مشکلات متعدد در سینمای ایران از لزوم بازگشت حرمت سینماگران صحبت کرد: «یک حرمت‌شکنی نسبت به جایگاه فرهنگی و عوامل فرهنگی اتفاق افتاد که منجر به ناامیدی سینماگران شد. نتیجه‌اش را در مهاجرت‌های بسیار زیاد و کار نکردن‌ها دیدیم. من خودم شش سال قبل پرفروش‌ترین فیلم سینمای ایران را ساختم، اما از آن زمان موقعیت ساخت فیلمی که خودم احساس کنم در شأن سابقۀ کار خودم و وظیفۀ خودم نسبت به مردم هست، پیدا نکردم. ما هیچ چاره‌ای نداریم جز این‌که یک‌جور آشتی به‌وجود بیاوریم.»
در دو سال اخیر همزمان با افزایش فشارها، جریان سینمای غیررسمی و زیرزمینی ایران قدرت قابل توجهی یافته و محصولات آن با کنار زدن فیلم‌های جریان رسمی تبدیل به نمایندگان سینمای ایران در جشنواره‌های مهم بین‌المللی شده‌اند. این فیلم‌ها بدون رعایت قوانین سانسوری حکومت ایران ساخته می‌شوند و در بسیاری از آن‌ها سانسور حجاب اجباری بازیگران زن رعایت نمی‌شود.
ابوالحسن داوودی، در گفت‌وگو با پادکست «صحنه» سانسور حجاب اجباری را «معضل اصلی مسئولان فرهنگی آیندۀ» دولت مسعود پزشکیان دانست و با اشاره به ساخت فیلم‌های زیرزمینی از لزوم ایجاد «شرایط آشتی» در سینمای ایران صحبت کرد تا به گفتۀ او، «تعداد فیلم‌های زیرزمینی سال آینده به ۲۰۰ نرسد».
ابوالحسن داوودی راه‌حل رسیدن به آشتی در سینما را حرمت گذاشتن به جامعۀ ایران و از بین بردن به گفتۀ او، «دوقطبی و چندقطبی»های شکل گرفته در جامعۀ ایران دانست.
صحبت‌های ابوالحسن داوودی را در پادکست صحنه بشنوید.
