پس از انتشار روایت مژگان کشاورز، کنشگر حقوق زنان، از اجبار مأموران زندان مبنی بر «برهنگی کامل» پس از بازداشت شمار دیگری از فعالان سیاسی و مدنی نیز از تجربه‌های مشابهی پس از بازداشت سخن گفته‌اند.
حساب کاربری «Me_too_movement_iran» شامگاه شنبه هفتم خرداد در یک رشته توئیت روایت خانم کشاورز از دوران بازداشتش در سال ۱۳۹۸ را منتشر کرده است.
این کنشگر حقوق زنان، گفته بود که مأموران حکومتی در زندان در دوران بازداشت او را مجبور کرده‌اند برای گرفتن عکس، کاملا برهنه شود و مأموران برای اطمینان از این که « موبایل کوچک در واژن» پنهان نکرده باشد مجبورش کرده‌اند که با «پای باز»، «بشین پاشو» کند.
پس از انتشار این روایت، زینب زمان، دیگر فعال مدنی که چندی پیش بازداشت شده بود، ضمن بیان روایت مشابهی گفته است که پس از دستگیری، یک بار در ساختمان بازداشتگاه و بار دیگر در دادسرا، مأموران او را مجبور کرده‌اند که کاملا لخت شود.
او در ادامه گفته است: «مزخرف‌ترین، بی‌منطق‌ترین و احمقانه‌ترین دلیل برای عادی‌سازی رنج دیگران، اینه که بگی همه جا همینه! هرجا رنجی به انسانی تحمیل می‌شه، غلطه، غیر انسانیه، کثافته، جنایته.»
نسیبه شمسایی، فعال برابری جنسیتی نیز ضمن روایت تجربه‌های مشابهی از آنها با عنوان «تحقیر» و «شکنجه روانی» نام برده و گفته است که مأموران حتی یک بار او را در حالی که «پریود» بوده مجبور به برهنگی کامل و بشین پاشو کرده‌اند.
بیشتر فعالان مدنی و سیاسی زندانی تجربه‌های این چنینی را در زمان حبس در زندان قرچک بیان کرده‌اند، اما نعیمه دوستدار، روزنامه‌نگار و کنشگر حقوق زنان نیز که پیش از خروج از ایران تجربه بازداشت داشته، در توئیتی گفته است که این رفتارها «با هر زنی که به اوین برود یا هر زندان دیگری» صورت می‌گیرد.
او در ادامه گفته است: «مرا دخترکی بازرسی کرد که ده‌ها النگوی طلا در دست داشت و تازه عروس بود.»
شاپرک شجری‌زاده، دیگر فعال مدنی زندانی نیز ضمن روایت تجربه‌های مشابه آن را «وحشتناک» توصیف کرده و گفته است: «حتی قادر نیستم میزان ناراحتی و حس حقارتی که داشتم را توضیح بدم.»
مهناز افشار، بازیگر شناخته‌شده ایرانی نیز روز دوشنبه هشتم خرداد گفته است که چند سال پیش و پس از انتشار ویدئویی که در آن دختری «بدون لباس» به نام او معرفی شده بود، به اداره آگاهی احضار شده بود و یک مأمور زن او را برای عکسبرداری مجبور به برهنگی کامل کرده بود.
خانم افشار در ادامه گفته است: «هر دوری که برای عکس میزدم در درونم فرو میریختم و از تجاوز به روح و روانم عذاب می‌کشیدم.»
او در ادامه افزوده است که به دلیل «خجالت» این تجربه را تاکنون با هیچ کس در میان نگذاشته است، اما «تا مدتها توهم این‌که عکس‌های من رو نبرن خونه نگاه کنند و یا هزار فکر دیگه داشت مریضم می‌کرد.»
شماری از زندانیان سیاسی و مدنی بارها درباره رفتارهای غیرانسانی و غیرقانونی با زندانیان در ایران اطلاع‌رسانی کرده و خواستار رسیدگی نهادها و سازمان‌های بین‌المللی به وضعیت زندان‌ها در ایران شده‌اند.
