محمدحسین صفار هرندی، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، بار دیگر خواسته رهبر جمهوری اسلامی درباره تغییر نظام سیاسی ایران از «ریاستی» به «پارلمانی» را مطرح کرده و با اشاره به کاهش محبوبیت حسن روحانی «به زیر ۱۰ درصد»، پیشنهاد داده است اداره کشور به نخست وزیر منتخب مجلس سپرده شود.
صفار هرندی شامگاه یکشنبه ۲۶ اسفند در برنامه‌ای که از شبکه ۴ تلویزیون دولتی ایران پخش شد گفت: مشکل امروز این است که رئیس جمهوری که انتخاب می‌شود «حد اقل چهار سال، و غالبا هشت سال، باید تحمل شود. حتی اگر به این نتیجه برسیم که کارکردش خیلی ناچیز شده، یا آن‌طور که [درباره حسن روحانی] می‌گویند درجه محبوبیتش به زیر ۱۰ درصد رسیده باشد».
این عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام توضیح نداد که نظرسنجی درباره میزان محبوبیت چه زمانی و توسط چه نهادی انجام شده است.
صفار هرندی که در دولت اول احمدی‌نژاد وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی بود در گفت‌وگوی تلویزیونی‌اش تأکید کرد که جزئیات ساختار سیاسی جدید می‌تواند به روش‌های دیگری هم باشد و «اسمش خیلی برای ما مطرح نیست».
موضوع تغییر نظام سیاسی ایران نخستین بار در سال ۹۰ و با اظهارات علی خامنه‌ای به طور جدی مطرح شد.
رهبر جمهوری اسلامی در جریان سفرش به کرمانشاه گفته بود: «اگر روزی، در آینده احتمالا دور، احساس شود که نظام پارلمانی برای انتخاب مسئولان قوه مجریه بهتر است هیچ اشکالی در تغییر سازوکار فعلی وجود ندارد».
این موضوع در سال جاری بار دیگر در عرصه سیاسی جمهوری اسلامی خبرساز شده است.
مهرماه امسال عزت‌الله یوسفیان ملا، رئیس کمیسیون تدوین آیین‌نامه داخلی مجلس، خبر داد که احتمال دارد مجلس در نامه‌ای به رهبر جمهوری اسلامی نظر او را درباره بازنگری در قانون اساسی و تغییر نظام انتخاباتی از ریاستی به پارلمانی جویا شود.
بهمن‌ماه امسال نیز علی لاریجانی، رئیس مجلس، در جریان سفر به قم گفت که رهبر جمهوری اسلامی «دستور اصلاح ساختار‌هایی در کشور در مدت چهار ماه آینده» را داده است.
با وجود انتشار صدای علی لاریجانی، یک عضو هیأت رئیسه مجلس بعدتر اعلام کرد که منظور او «اصلاح ساختار بودجه» بوده است.
با این حال شماری از چهره‌های سیاسی جمهوری اسلامی نیز با تغییر ساختار مخالفت کرده‌اند.
از جمله عزت‌الله ضرغامی، عضو «شورایعالی انقلاب فرهنگی» و رئیس پیشین رادیو تلویزیون دولتی ایران، مهر امسال در تلگرامش نوشت نظام پارلمانی را «که اخیراً از طرف برخی نمایندگان مجلس مطرح شده»، مناسب نمی‌داند و پیش‌بینی می‌کند که چنین نظامی «به‌سرعت به نظام لابی‌گری تبدیل می‌شود».
در نظام پارلمانی، ریاست قوه مجریه بر عهده نخست وزیر است و مجلس او را انتخاب می‌کند؛ برخلاف نظام ریاستی که نهادهای اجرایی زیر نظر رئیس جمهوری هستند که در انتخابات سراسری و با رأی مستقیم مردم انتخاب شده است.