احمد صدر حاج‌سیدجوادی سالمندترین فعال سیاسی ایران درگذشت

احمد صدر حاج‌سیدجوادی، از بنیانگذاران نهضت آزادی و نماینده دور اول مجلس شورای اسلامی روز یکشنبه، ۱۱ فروردین ۱۳۹۲ پس از یک بیماری طولانی در تهران درگذشت.

احمد حاج‌سیدجوادی که از او به عنوان سالمندترین فعال سیاسی منتقد نظام یاد می‌شد، در بیمارستان آبان تهران بستری شده بود. وی روز یکشنبه در سن ۹۶ سالگی و به گفته پزشکان وی به علت کهولت سن درگذشت.

به گفته یکی از اعضای خانواده آقای حاج‌سید‌جوادی پیکر وی به خواست خود او در مقبره خانوادگی در قزوین دفن خواهد شد و قرار بر این است که روز دوشنبه، ۱۲ فروردین، ساعت ۹ صبح مراسم تشییع جنازه از مقابل بیمارستان آبان آغاز شود.

گفت‌و‌گوی محمد ضرغامی با امیر رزاقی، عضو شاخه جوانان نهضت آزادی

احمد حاج‌سیدجوادی خردادماه ۱۲۹۶ شمسی در قزوین به دنیا آمده و دکترای علوم سیاسی خود را از فرانسه دریافت کرده بود.

وی که فعالیت‌های سیاسی خود را پیش از انقلاب اسلامی آغاز کرده بود، در سال ۱۳۴۰ به همراه جمعی از نیروهای ملی و مذهبی، نهضت آزادی ایران را بنیان گذاشت.

آقای حاج‌سیدجوادی پیش از انقلاب ۱۳۵۷ وکالت شماری از فعالان سیاسی چون آیت‌الله علی خامنه‌ای، آیت‌الله محمدرضا مهدوی کنی، رییس مجلس خبرگان رهبری و علی شریعتی را بر عهده داشت.

در جریان انقلاب اسلامی او به فعالیت‌های سیاسی خود ادامه داد و پس از انقلاب به عضویت در شورای انقلاب در آمد. آقای حاج‌سیدجوادی در دولت موقت مهدی بازرگان نیز مقام‌های وزارت کشور و وزارت دادگستری را بر عهده داشت.

این فعال سیاسی پس از انقلاب وکالت مهدی بازرگان و ابراهیم یزدی، دبیران کل نهضت آزادی را عهده دار شد.

وی که به دلیل فعالیت‌های سیاسی خود چندین بار به زندان افتاده بود، پس از انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ بارها انتقاد خود را متوجه مقام‌های جمهوری اسلامی ایران کرد.

وی که برنده جایزه قلم طلایی انجمن دفاع از آزادی مطبوعات ایران در سال ۱۳۸۸ است، در مرداد ماه ۱۳۸۹ در نامه‌ای به رییس قوه قضاییه جمهوری اسلامی خواستار «انحلال دادگاه‌های انقلاب، تقویت دادگستری، آزادی زندانیان سیاسی و محاکمه عاملان سرکوب مردم» در ناآرامی‌های پس از انتخابات شد.

احمد صدر حاج‌سیدجوادی، در سال ۱۳۹۰ نیز در نامه‌ای خطاب به رهبر جمهوری اسلامی آورد: «امروز وجود موسساتی به نام دادگاه‌های انقلاب و صدور دستوراتی با نام آراء آن دادگاه‌ها، یعنی همین موسسات چه صورت واقعی و قانونی دارد؟ و جز خلاف حقیقت (یعنی دروغی بزرگ) آیا حقیقت دیگری دارد؟»

وی بهمن‌ماه سال ۱۳۹۰ نیز در نامه‌ای سرگشاده، از «کوتاهی و ناتوانی» خود در جلوگیری از «حاکمیت استبداد دینی» بر کشور عذرخواهی کرد.