بان گی مون دبیر کل سازمان ملل و رودریگوئز زاپاترو نخست‌وزیر اسپانیا، در مقاله‌ای مشترک در روزنامه وال استریت ژورنال، به موضوع بحران جهانی غذا پرداخته‌اند.
در این مقاله که زیر عنوان «بحران از یاد رفته» منتشر شده، می‌خوانیم که این روزها در خبرها صحبت چندانی از بحران غذا در میان نیست، با این وجود یک میلیارد گرسنه و ۵۰ میلیون کودک مبتلا به سوء تغذیه در جهان زندگی می‌کنند؛ کودکانی که -به گفته نویسندگان این مقاله- در طول شبانه روز تنها یک وعده غذا می‌خورند و یا اصلاً غذایی برای خوردن ندارند.
بان گی مون و رودریگوئز زاپاترو، در ادامه می‌نویسند: باید روی بحران غذایی جهانی، چنان تمرکز کنیم تا مطمئن شویم که حتی فقیرترین مردم دنیا هم غذا برای خوردن دارند. فقر جهانی و گرسنگی کاهش نمی‌یابد مگر آنکه تولیدات کشاورزی بهبود یابد و به شیوه‌ای درست توزیع شوند.
به اعتقاد نویسندگان مقاله، ناامنی غذایی چالشی جهانی است که با تغییرات آب و هوا دشوارتر هم می‌شود: «تا به زمین داران کمک نکنیم و اعتبار کافی در اختیارشان قرار ندهیم آنان نخواهند توانست محصولاتشان را وارد بازار کنند.»
نویسندگان می‌افزایند: نگرانی آنان از کاهش مشارکت برای توسعه است. مشارکتی که به گفته این دو مقام سیاسی و بین‌المللی در اوایل دهه ۸۰ میلادی ١٣ درصد بوده وطی سال های اخیر به ویژه در فاصله زمانی سال های ٢۰۰۵ و ٢۰۰۶ به نزدیک ٣ درصد کاهش یافته است.
بان و زاپاترو می‌افزایند: «می‌دانیم که جهان با بحران شدیدتر غذایی رو به رو خواهد شد مگر اینکه اقدامات عمومی برای تثبیت ذخایر غذایی و حمایت از افراد آسیب‌پذیر صورت گیرد. نباید بگذاریم قصه گرسنگی از نو تکرار شود.»
به گفته نویسندگان، در سال گذشته، گروه‌های کشاورزی، سازمان‌های اجتماعی، شرکت‌های خصوصی و دولت‌ها بسیار کمک کرده‌اند، اما این کمک‌ها کافی نیست.
آنان می‌افزایند که جهان نیازمند حمایت مالی ثابت است تا امنیت غذایی برقرار و گرسنگی از جهان محو شود.
مقاله با این عبارات تمام می‌شود: «تنگنای اقتصادی زمانی به وجود می‌آید که به عقب برگردیم. هیچ نیازی برای بشر اساسی‌تر از داشتن حق غذا خوردن نیست.»
بیشتر بخوانید:
تاکید برندگان جایزه صلح نوبل بر حل بحران غذا بان گی مون و رودریگوئز زاپاترو، در ادامه می‌نویسند: باید روی بحران غذایی جهانی، چنان تمرکز کنیم تا مطمئن شویم که حتی فقیرترین مردم دنیا هم غذا برای خوردن دارند. فقر جهانی و گرسنگی کاهش نمی‌یابد مگر آنکه تولیدات کشاورزی بهبود یابد و به شیوه‌ای درست توزیع شوند.
به اعتقاد نویسندگان مقاله، ناامنی غذایی چالشی جهانی است که با تغییرات آب و هوا دشوارتر هم می‌شود: «تا به زمین داران کمک نکنیم و اعتبار کافی در اختیارشان قرار ندهیم آنان نخواهند توانست محصولاتشان را وارد بازار کنند.»
نویسندگان می‌افزایند: نگرانی آنان از کاهش مشارکت برای توسعه است. مشارکتی که به گفته این دو مقام سیاسی و بین‌المللی در اوایل دهه ۸۰ میلادی ١٣ درصد بوده وطی سال های اخیر به ویژه در فاصله زمانی سال های ٢۰۰۵ و ٢۰۰۶ به نزدیک ٣ درصد کاهش یافته است.
بان و زاپاترو می‌افزایند: «می‌دانیم که جهان با بحران شدیدتر غذایی رو به رو خواهد شد مگر اینکه اقدامات عمومی برای تثبیت ذخایر غذایی و حمایت از افراد آسیب‌پذیر صورت گیرد. نباید بگذاریم قصه گرسنگی از نو تکرار شود.»
به گفته نویسندگان، در سال گذشته، گروه‌های کشاورزی، سازمان‌های اجتماعی، شرکت‌های خصوصی و دولت‌ها بسیار کمک کرده‌اند، اما این کمک‌ها کافی نیست.
آنان می‌افزایند که جهان نیازمند حمایت مالی ثابت است تا امنیت غذایی برقرار و گرسنگی از جهان محو شود.
مقاله با این عبارات تمام می‌شود: «تنگنای اقتصادی زمانی به وجود می‌آید که به عقب برگردیم. هیچ نیازی برای بشر اساسی‌تر از داشتن حق غذا خوردن نیست.»