جمعی از خانواده های زندانیان سیاسی همزمان با سالگرد گسترده اعتراض ها در ایران و بازداشت فعالان سیاسی، مدنی، دانشجویان و روزنامه نگاران با انتشار بیانیه ای جمعی اعلام کردند از مطالبات و حقوق قانونی خود دست بر نخواهند داشت و اجازه نخواهند داد که تخطی ها از قانون شامل فراموشی مرور زمان شود.
خانواده های زندانیان سیاسی در ایران همچنین با اشاره به اینکه تعدادی از زندانیان سیاسی با پرداخت وثیقه های سنگین به مرخصی آمده اند، نسبت به شرایط سخت و طاقت فرسای تعداد بیشتری از این زندانیان و آنها که پس از مرخصی مجدداً احضار و به محبس باز گردانده شده اند، انتقاد کردند.
در این بیانیه آمده است: بسیاری از کیفرخواست های صادره خالی از هرگونه مورد اتهام جدی و قابل قبول است و جرائم امنیتی تا حد اخلال در ترافیک تقلیل یافته است. این
امضا کنندگان این بیانیه همچنین پرسیده اند: در چنین شرایطی ما خانواده های مظلوم زندانیان سیاسی چگونه می توانیم سخن از حقوق خود و عزیزان مان بگوییم و سختی ها و هتک حرمت از خودمان شکوه کنیم؟
شهرزاد کریمان، مادر یکی از زندانیان سیاسی، شیوا نظر آهاری که او نیز از امضا کنندگان بیانیه خانواده های زندانیان سیاسی است، درباره اهداف بیانیه اخیر می گوید: «یک سال گذشت و همچنان یکی از کسانی که هنوز فرزندشان در زندان است، خود من هستم. هنوز به پرونده اش رسیدگی نشده. همچنان ما در پیچ و خم دادستانی و دادگاه انقلاب در حال رفت و آمدیم وهنوز فرزند من بند ۲۰۹ به سر می برد و اینها همه غیرقانونی است. من همه اینها را می خواهم از مسئولان بپرسم. ولی کسی پاسخگو نیست.»
خانم کریمان از برخوردهای نادرستی که به هنگام مراجعه به مراجع قضایی با خانواده زندانیان سیاسی می شود، انتقاد دارد و در این مورد می گوید: «ما با برخوردهای بسیار بسیار بدی رو به رو می شویم. از این نظر که می خواهیم ببینیم وقت دادگاه تعیین شده یا نه. جوابهای بسیار بدی دریافت می کنیم. من خودم شنبه گذشته که به دادگاه رفتم، از خدا خواستم کاشکی من هم یکی از این مادران آمریکایی بودم، لااقل یک چنین برخورد خوبی با من می شد. اینقدر توهین آمیز نبود، اینقدر تحقیر آمیز نبود که وقتی از آنجا می آیی دو سه روز اعصابت به هم ریخته باشد. به خاطر اینکه فقط می خواهی بدانی که چرا بعد از یک سال هنوز وقت دادگاه برای فرزندت تعیین نشده. ولی هیچکس پاسخگو نیست و درنهایت هر جایی که می رویم چون ما مادر آمریکایی نیستیم که برای مان میز بچینند و بعد از اینکه بر می گردی خانه، دو روز مریض می شوی و می خوابی.»
او می گوید: «آخر به چه جرمی اینها یک سال است در زندان اند؟ چون بچه من ۲۴ دی پارسال که بازداشت شد، حتی یک تجمع نبود که بگوییم در تجمع هایی که بعد ها گفتند غیرقانونی است، شرکت داشته. به این جرم در زندان است. دادگاهش چرا تشکیل نمی شود؟ آخر جرم این بچه ها چیست؟ ما نمی توانیم به این راحتی از خواسته های این بچه ها دست بکشیم.»
مادر مجید توکلی، فعال دانشجویی و یکی دیگر از زندانیان سیاسی در ایران نیز خواستار آزادی فرزندش است.
او به رادیو فردا می گوید: «[مجید] بیمار هم هست برای یک مادر و یک خانواده چقدر سخت است [که در بازداشت به سر می برد]. ملاقات هم نمی توانم بروم. از وضعیتش که اطلاعی نداریم. هشت ماهی الان در زندان است. از صدایش می دانم که حالش خوب نیست. چهار ماه و نیم انفرادی بود و رویش خیلی اثر گذاشت. امیدوارم به خدا که کسانی که پرونده مجید در دستشان است، دادستانی، قوه قضاییه، هرکسی که می تواند کاری کند که او از زندان بیاید بیرون، یک خورده هم عدالت را رعایت کند.»
خانم توکلی از وضعیت نا بسامان سلامت جسمانی فرزندش مجید توکلی اظهار نگرانی می کند؛ «حالش خوب نیست. چون مریض است. خیلی حالش بد است. از لحاظ معده و ریه و اینها. خیلی درد می کشد. امروز صبح که با او صحبت کردم خیلی ناراحتش شدم به این خاطر گفت که مادر دیگر دارو هم جوابگو نیست. حالم خیلی بدجور است.»
این بیست و پنجمین بیانیه ای است که خانواده های زندانیان سیاسی در ایران منتشر می کنند و به این ترتیب خواهان آزادی یا دست کم تعیین تکلیف فرزندان و اعضای خانواده خود می شوند. با این حال پس از گذشت یک سال هنوز بسیاری از این پرونده ها در مراحل اولیه رسیدگی باقی مانده اند.
خانواده های زندانیان سیاسی در ایران همچنین با اشاره به اینکه تعدادی از زندانیان سیاسی با پرداخت وثیقه های سنگین به مرخصی آمده اند، نسبت به شرایط سخت و طاقت فرسای تعداد بیشتری از این زندانیان و آنها که پس از مرخصی مجدداً احضار و به محبس باز گردانده شده اند، انتقاد کردند.
در این بیانیه آمده است: بسیاری از کیفرخواست های صادره خالی از هرگونه مورد اتهام جدی و قابل قبول است و جرائم امنیتی تا حد اخلال در ترافیک تقلیل یافته است. این
مادر شیوا نظر آهاری: همچنان ما در پیچ و خم دادستانی و دادگاه انقلاب در حال رفت و آمدیم وهنوز فرزند من بند ۲۰۹ به سر می برد. (در عکس: شیوا نظر آهاری)
داستان ها اینک با پایانی مبهم و موهوم رو به رو شده و جناح اقتدارگرا که خشونت داخلی ونرمی در خارج شیوه اجرایی اش شده، شکست در عرصه های بین المللی را با سختگیری هرچه بیشتر بر شهروندان محروم از حقوق اجتماعی جبران می کنند و روند خشونت گرایی آنچنان شدت گرفته که دامنه آن به بیوت مراجع کشیده شده و موجب هتک حرمت از آنان شده است. 
امضا کنندگان این بیانیه همچنین پرسیده اند: در چنین شرایطی ما خانواده های مظلوم زندانیان سیاسی چگونه می توانیم سخن از حقوق خود و عزیزان مان بگوییم و سختی ها و هتک حرمت از خودمان شکوه کنیم؟
شهرزاد کریمان، مادر یکی از زندانیان سیاسی، شیوا نظر آهاری که او نیز از امضا کنندگان بیانیه خانواده های زندانیان سیاسی است، درباره اهداف بیانیه اخیر می گوید: «یک سال گذشت و همچنان یکی از کسانی که هنوز فرزندشان در زندان است، خود من هستم. هنوز به پرونده اش رسیدگی نشده. همچنان ما در پیچ و خم دادستانی و دادگاه انقلاب در حال رفت و آمدیم وهنوز فرزند من بند ۲۰۹ به سر می برد و اینها همه غیرقانونی است. من همه اینها را می خواهم از مسئولان بپرسم. ولی کسی پاسخگو نیست.»
خانم کریمان از برخوردهای نادرستی که به هنگام مراجعه به مراجع قضایی با خانواده زندانیان سیاسی می شود، انتقاد دارد و در این مورد می گوید: «ما با برخوردهای بسیار بسیار بدی رو به رو می شویم. از این نظر که می خواهیم ببینیم وقت دادگاه تعیین شده یا نه. جوابهای بسیار بدی دریافت می کنیم. من خودم شنبه گذشته که به دادگاه رفتم، از خدا خواستم کاشکی من هم یکی از این مادران آمریکایی بودم، لااقل یک چنین برخورد خوبی با من می شد. اینقدر توهین آمیز نبود، اینقدر تحقیر آمیز نبود که وقتی از آنجا می آیی دو سه روز اعصابت به هم ریخته باشد. به خاطر اینکه فقط می خواهی بدانی که چرا بعد از یک سال هنوز وقت دادگاه برای فرزندت تعیین نشده. ولی هیچکس پاسخگو نیست و درنهایت هر جایی که می رویم چون ما مادر آمریکایی نیستیم که برای مان میز بچینند و بعد از اینکه بر می گردی خانه، دو روز مریض می شوی و می خوابی.»
مادر مجید توکلی: ملاقات هم نمی توانم بروم. از وضعیتش که اطلاعی نداریم. هشت ماهی الان در زندان است.(در عکس: مجید توکلی)
او همچنین با بیگناه دانستن دخترش شیوا نظرآهاری، یکی از فعالان مدنی سرشناس در ایران، خواهان این است که پس از گذشت یک سال تصمیمی نهایی درباره پرونده زندانیان سیاسی گرفته شود. 
او می گوید: «آخر به چه جرمی اینها یک سال است در زندان اند؟ چون بچه من ۲۴ دی پارسال که بازداشت شد، حتی یک تجمع نبود که بگوییم در تجمع هایی که بعد ها گفتند غیرقانونی است، شرکت داشته. به این جرم در زندان است. دادگاهش چرا تشکیل نمی شود؟ آخر جرم این بچه ها چیست؟ ما نمی توانیم به این راحتی از خواسته های این بچه ها دست بکشیم.»
مادر مجید توکلی، فعال دانشجویی و یکی دیگر از زندانیان سیاسی در ایران نیز خواستار آزادی فرزندش است.
او به رادیو فردا می گوید: «[مجید] بیمار هم هست برای یک مادر و یک خانواده چقدر سخت است [که در بازداشت به سر می برد]. ملاقات هم نمی توانم بروم. از وضعیتش که اطلاعی نداریم. هشت ماهی الان در زندان است. از صدایش می دانم که حالش خوب نیست. چهار ماه و نیم انفرادی بود و رویش خیلی اثر گذاشت. امیدوارم به خدا که کسانی که پرونده مجید در دستشان است، دادستانی، قوه قضاییه، هرکسی که می تواند کاری کند که او از زندان بیاید بیرون، یک خورده هم عدالت را رعایت کند.»
خانم توکلی از وضعیت نا بسامان سلامت جسمانی فرزندش مجید توکلی اظهار نگرانی می کند؛ «حالش خوب نیست. چون مریض است. خیلی حالش بد است. از لحاظ معده و ریه و اینها. خیلی درد می کشد. امروز صبح که با او صحبت کردم خیلی ناراحتش شدم به این خاطر گفت که مادر دیگر دارو هم جوابگو نیست. حالم خیلی بدجور است.»
این بیست و پنجمین بیانیه ای است که خانواده های زندانیان سیاسی در ایران منتشر می کنند و به این ترتیب خواهان آزادی یا دست کم تعیین تکلیف فرزندان و اعضای خانواده خود می شوند. با این حال پس از گذشت یک سال هنوز بسیاری از این پرونده ها در مراحل اولیه رسیدگی باقی مانده اند.