بی‌هوا جلوم سبز می‌شه. جوون بیست‌وخورده‌ای ساله هندی، از تو تاریکی مغازه‌ای تو راسته انبه‌فروشا، دست رنگیش رو می‌ماله به صورتم. از بالا تا پایین. تو چهار پنج ثانیه، صورتم به خم رنگ‌رزی تبدیل می‌شه.
چشمام گشاد می‌شن (جوری که حس می‌کنم الانه که بیافتن بیرون). جوون بیست‌وخورده‌ای ساله، لبخند پت‌وپهنی می‌زنه (جوری که می‌تونم قریب به اتفاق دندوناش رو بشمرم).
- هِ‌هِ‌هِ‌هِ‌هِ‌هِ‌هِ‌هِ
- ها؟
آها… داره می‌خنده!
- هپی هولی (هولی مبارک).
کلا یادم رفته بود که جشن «هولی» شروع شده. جشن اومدن بهار. جشن رنگ پاشیدن به ملت.
جوون بیست‌وخورده‌ای ساله تو تاریکی مغازه فِید می‌شه. سر و صدای روزانه ملت، بر می‌گیرده، جای صدای زنگ تو گوشام رو می‌گیره. چشام باریک می‌شن. لبخند می‌زنم، پت‌وپهن. جوری که مردم تو راسته انبه‌فروشا می‌تونن قریب به اتفاق دندونام رو بشمرن.
جشن هولی جشن محبوب جوان‌تر‌هاست
مردم هند هر سال موقع اومدن بهار، چند تا جشن بزرگ دارن، که یکی از معروف‌تریناش، «هولی» یا به عبارتی «جشن رنگ‌ها»ست.
بسته به تقویم قمری «ویکرَم سَموَت» تو هند و نپال، این جشن یه جایی تو ماه میلادی مارس (تو فروردین گاهی آخرای اسفند) می‌افته. جشنای بهاره، چه بین هندوها، پارسی‌ها، سیک‌ها و بقیه مردم تا آخرای فروردین ادامه پیدا می‌کنه. البته عجیب هم نیست، از نوروز تا هولی در هند و نپال یا هانامی (جشن شکوفه‌های گیلاس) تو ژاپن، سام‌جینال تو کره و سال نوی چینی، مردم آسیا، به شکلای مختلفی اومدن بهار رو جشن می‌گیرن. تقریبا تو همه موارد این جشنا با کشاورزی و گرفتن محصول هم ارتباط داره. به عبارتی آغاز کار و بار.
همه همدیگر را رنگی می‌کنند؛ رنگ نماد بهار است و شکوفایی
برای خارجیا، هولی یکی از معروف‌ترین جشنای هنده. جایی از این سرزمین پنهاور نیست که نشه سراغی از جشن رنگ‌ها گرفت. حتی تو کشمیر. جوونا، حداقل دو روز، بیرون از خونه، تو کوچه و خیابون، کنار دریا، یا تو روستاهای کوچیک، بالای کوه یا تو شهرهای بزرگ، مشغول پاشیدن رنگ، رقصیدن و بالا رفتن از در و دیوار هستن. هرچند این جشن، احتمالا جزو مهم‌ترین جشنای مذهبی به شمار نمی‌ره، اما مث چهارشنبه‌سوری، یکی از بزرگ‌ترین مراسم عمومی رقص و آواز و شادیه. (بدون نارنجک دستی، البته).
جشن هولی حداقل دو شبانه روز طول می‌کشد... حداقل
هولی را همه‌جا می‌شود دید، در خیابان‌ها، کوچه‌ها، بازار و در بارهای باز و پارک‌ها
تو دو سه روز تو خیابونای شهر بنگلور اونقدر به‌هم رنگ می‌پاشن، که تا یه هفته بعد مشغول تمیز کردن رنگا هستم. سابق بر این رنگا معمولا طبیعی بودن و احتمالا راحت‌تر می‌شد پاکشون کرد. اما این روزا زیاد خبری از رنگای طبیعی نیست. پاشیدن این همه رنگ نه چندان طبیعی هم خالی از ریسک نیست؛ نه برای چشمای آدم، نه برای طبیعتی که باید هضمش کنه.
دیدن چهره‌ها و مردمان رنگ‌شده در خیابان‌ها و حتی سر کار، چیز عجیبی نیست
اگر کسی خودش نخواهد... ممکن است مجبور شود که تن به رنگ بدهد
هولی یه ویژگی دیگه هم داره، که از فرهنگ ایران‌زمین دور نیست: «جشن رنگ‌ها» یا «جشن مهربانی»، یادآوری پیروزی نیکی بر بدی، پیروزی خیر بر شره؛ با رنگ و رقص و آواز.
عصر آخرین روز جشن هولی، چهره‌های خسته؛ رنگ در هوا، روی لباس، حتی غذا و آب هم مزه رنگ می‌گیرد
تو شب آغاز جشن هولی، مردم جلوی آتیش بزرگی، نیایش می‌کنن، تا بدیایِ درونشون پاک بشه و سال خوب و خوشی شروع بشه: زردی من از تو، سرخی تو از من…
... نه! نه! کسی از روی آتیش نمی‌پره.