تابستان در نپال فصل کوه‌نوردی نیست. گردشگر زیادی نمی‌آید، به جز هیپی‌هایی که از هند می‌آیند ویزا عوض کنند، تاجران خرده‌پا، توریست‌های اتفاقی، زائران بودا، و دلباختگانی با چشمان اشک‌آلود. ولی اگر کسی بگوید آمده‌است که جام جهانی تماشا کند، احتمالا، باید به خـِرَدش شک کرد.
«هولی» جشن رنگها یا جشن مهربانی، در هند، جشن پیروزی خیر بر شر، نیکی بر بدیست. مردم این سرزمین پهناور، با افروختن آتش، پاشیدن رنگ، رقص و آواز، با بدی وداع میگویند.
زبان... لینگوئا... لغة... زیمان... یازیک... لنگویج... دیل... مووا... ایدیوما... کیهلی... ویکا... باهاسا... لوقا... و نزدیک به شش هزار نام دیگر برای تنها یک مفهوم. زبان؛ ساختن تصویری از خویش، در سرزمین پدری، به زبان مادری. سازمان ملل متحد روز بیست و یکم فوریه را روز جهانی زبان مادری نام نهاده است. روزی برای به یاد آوردن حقی که از آن همه است. گفتن به زبان مادری.
یک ماه پیش، چندی پس از آنکه گروهی از دانشآموزان و دانشجویان هنگکنگی مدارس و کالجها را تعطیل کردند، در اعتراض به آنچه افزایش دخالت پکن در انتخابات این منطقه عنوان شده است، راهی خیابانهای یکی از مهمترین مراکز اقتصادی آسیا و جهان شدند.
کیم جونگ اون، رهبر احتمالاً سی و خردهای ساله کره شمالی، بیشتر از یک ماه است که هیچ جا دیده نشده است. البته، بهتر است بگوییم: کره شمالی بیشتر از یک ماه است که رهبر خودش را به کسی نشان نمیدهد. و از اینجاست که ماجرای «ظاهراً حیرتانگیز» غیب شدن رهبر کره شمالی آغاز میشود.
کارگران «جین» را سی و شش سال پیش کنار خانهای قدیمی پیدا کردند، در مرکز شهر سئول، پایتخت کره جنوبی. از آن خانه قدیمی اثری نمانده است. به جای آن امروز یک مرکز مدرن فروش لوازم الکترونیک «سامسونگ» ساختهاند...
طی هفتههای پایانی سال گذشته و آغاز سال خورشیدی جدید، تایوان، صحنه بزرگترین اعتراضات مدنی در تاریخ این جزیره بود. اعتراضاتی که هدف آن مخالفت با معاهده تجاری میان تایپه و بیجینگ عنوان شده، اما به حضور پررنگ جنبشی مدنی انجامیده است که به آن جنبش «آفتابگردان» میگویند. بیجینگ هرگز استقلال تایوان را به رسمیت نشناخته است. طی چند هفته با مخالفان این طرح، موافقان آن همراه شدم و با معترضان به راهپیماییهای آنها رفتم.
