بر اساس خبرهای رسمی منتشر شده تاکنون، جيم موريسون، خواننده و شاعر افسانه ای گروه راک « Doors » سی و شش سال پيش در تاريخ سوم ژوئيه ۱۹۷۱، پس از ديدن فيلمی در سينما، در وان حمام آپارتمانی در پاريس بر اثر حمله قلبی درگذشته است.
اما سام برنت، مدير سابق کلوب راک اند رول «سيرکوس»، در کتاب خود با نام «پايان: جيم موريسون» حکايت کاملا متفاوتی از مرگ موريسون نقل می کند.
برنت، روزنامه نگار نيويورک تايمز که نام کتاب خود را بی شک از ترانه « The End » گروه « Doors » برگرفته، در کتاب خود نوشته است: «خواننده شورشگر Doors آن شب در کلوب شبانه بی جان و فروريخته بود. صورتش خاکستری رنگ بود و دو چشمش بسته. شيار خونی از بينی اش جاری و کف سفيدی دور دهان نيمه باز او و روی ريش اش ريخته بود. جيم نفس نمی کشيد.»
سام برنت ادامه می دهد: «دکتر شک نکرد و از قرص مرگ آور سخن گفت.»
جيم موريسون با مصرف هروئين در کلوب شبانه سام برنت کشته شده بود.
چنين مرگی برای طرفداران موريسون خيلی کمتر شاعرانه به نظر می رسد تا مرگ ناگهانی بر اثر حمله قلبی.
سام برنت در مصاحبه خود با خبرگزاری رويترز در مورد سکوت طولانی خود در باره مرگ موريسون چنين توضيح داد: «من به خاطر احترام به دوستان و خانواده جيم موريسون سکوت کردم. دوستان نزديک او و نامزدش، پاملا کورسون، تصميم گرفتند روايتی را برگزينند که به مواد مخدر و الکل مربوط نباشد.»
وی افزود: «من می خواستم اين حقيقت يک بار هم که شده برای همه روشن شود. من فقط خواستم اين حقيقت را که خيلی ها از آن مطلع هستند ثبت کنم.»
جيم موريسون در ۸ دسامبر ۱۹۴۳ در فلوريدای آمريکا متولد شد و يکی از اسطوره های موسيقی راک اند رول بود. او ابتدا در رشته سينما و تئاتر تحصيل کرد اما آن را به دليل عشق بی حد خود به موسيقی کنار گذاشت.
موريسون روحيه ای شوريده داشت و موسيقی را چون «شورش بيرون برای آرامش درون» می ديد. او بسیار مواد مخدر و الکل مصرف می کرد.
گروه « Doors » که ابتدا يک گروه «گاراژی» محسوب می شد؛ توسط جيم موريسون و رای مانزارک، کيبورد زن گروه، در سال ۱۹۶۵ بنيان گذاشته شد و با اشعار و صدای موريسون به شهرت جهانی رسيد.
مجله معروف «وُگ» در باره جيم موريسون نوشت: «موريسون چنان اشعار خود را می نويسد که گويی ادگار آلن پو در جسم يک هيپی حلول کرده است!»
از اشعار معروف او می توان به « The Lords & The New Creaturs » و« An American Prayer » اشاره کرد.
موريسون با به شهرت رسيدن، به نماد سکس، راک اند رول و مواد مخدر تبديل شد. در اوج شهرت، هر علاقمند به موسيقی می خواست کمی از روحیات جيم موريسون داشته باشد.
گروه « Doors » به دليل کنسرت های غيرمتعارف خود که تابوهای اجتماعی را زير پا می گذاشتند، در سال های پايانی حيات خود مورد غضب برنامه گزاران و حتی خانواده ها قرار گرفتند.
آخرين کنسرت گروه، ۱۲ دسامبر ۱۹۷۰ در نيواورلئان اجرا شد و پس از آن جيم موريسون به پاريس نقل مکان کرد.
مرگ او يک سال بعد به وقوع پيوست و پيکر او در گورستان پرلاشز پاريس، مکانی آشنا برای ما ايرانيان که در آن نويسندگان نامی صادق هدايت و غلامحسين ساعدی غنوده اند؛ به خاک سپرده شد.
از آن پس طرفداران موريسون به هنگام بازديد از آرامگاه وی نه تنها گل که مواد مخدر و بطری های ويسکی نيز در کنار مقبره وی می گذارند.
اعضای باقی مانده گروه « Doors » در سال ۱۹۷۸ اشعار جيم موريسون را با موزيک در آلبومی با نام «An American Prayer» منتشر کردند.
اوليور استون، فيلمساز معروف نيز در سال ۱۹۹۱ فيلمی با نام The Doors ساخت. اين فيلم بر اساس کتابی به نام «کسی از اين جا زنده بيرون نمی آيد» نوشته جری هاپکينز و دنی ساگرمن ساخته شده است. اليور استون در فيلم خود به تاريخچه اين گروه پرداخته و مرکز فيلم را شخصيت جيم موريسون قرار داده است.
از آلبوم های معروف گروه « Doors » می توان به آلبوم های زير اشاره کرد :
The Doors ( ۱۹۶۷ ) -
ترانه های معروف گروه The End و Light My Fire در اين آلبوم هستند. فرانسيس فورد کوپولا در سال ۱۹۷۹ در فيلم «اينک آخرالزمان» خود که به جنگ ويتنام مربوط می شد؛ از ترانه The End استفاده کرد و بار ديگر آن را مطرح نمود .
Strange Days ( ۱۹۶۷ ) - که اغلب از آن به عنوان بهترين آلبوم گروه ياد می کنند.
Morrison Hotel ( ۱۹۷۰ ) -
و L. A. Woman (۱۹۷۱) که پيش از مرگ موريسون به بازار آمد.