«دفاتر فرهنگی» در چهار دانشکده دانشگاه علم و صنعت تهران، با صدور بیانیه شدیداللحنی دانشجویان بدحجاب را به برخورد در سطح دانشگاه تهدید کردند.
اعضای این دفاتر فرهنگی می‌گویند: «در صورت کم‌کاری مسئولین دانشگاهی، خود موظف به ادای این تکلیف انقلابی هستند».
در بیانیه این «دفاتر فرهنگی» آمده است که «خون انقلابی دانشجویان به جوش آمده و همراه با منطق اسلامی تا خاموش کردن آتش فساد و فحشا در دانشگاه، با قاطعیت پیش خواهند رفت».
این در حالی است که مقایسه آمارهای ارائه شده از سوی مسئولان مختلف وزارت کشور نشانگر این مدعاست که وضعیت حجاب به‌ویژه پس از انتخابات سال ۸۸ بهبود یافته است.
آزاده کیان، استاد جامعه شناسی در دانشگاه پاریس، در همین ارتباط به پرسش‌های رادیو فردا پاسخ گفته است.
آزاده کیان: اتفاقی مهمی که دارد می‌افتد تغییر و تحولات مهمی است که در جامعه زنان ایران در حال رخ دادن است. اکثریت دانشجویان ما در ایران دختر هستند و بخصوص در دانشگاه‌های علمی و صنعتی هم این تعداد درحال افزایش‌اند
در دانشگاه علم و صنعت تعداد دانشجویان دختر رو به فزونی هستند این در حالی است که قبلاً تعداد دانشجویان دختر در این دانشگاه بسیار بسیار اندک بود. ولی امروزه ما شاهد افزایش تعداد دختران دانشجو حتی در این دانشگاه هم هستیم.
در این شرایط تعداد دختران دانشجویی که بدحجاب هم هستند یعنی با عدم رعایت کامل قوانین مربوط به حجاب، نارضایتی کامل خودشان را نشان می‌دهند، بیش از پیش در حیطه‌هایی بروز می‌کند که قبلاً وجود نداشت.
برای مثال در دانشگاه تهران یا دانشگاه شهید بهشتی این بدحجابی از قبل هم وجود داشت. اما الان بیشتر به سمت مراکز آموزشیی رفته است که قبلاً با پدیده بدحجابی به این شکل مواجه نبود.
ببینید. الان از ابتدای دولت آقای احمدی‌نژاد یعنی از همان سال ۲۰۰۵ به این طرف ایشان از یک سو به نیروی انتظامی دستور می‌دهد که با بدحجابان به شدت برخورد کنند از سوی دیگر برای اینکه می‌خواهد دل آن بخش از بدحجان جامعه را نیز به دست بیاورد، عنوان می‌کند که هیچ برنامه مبارزه با بدحجابی در دولتش ندارد.
اما واقعیت این است که آقای احمدی‌نژاد، رأی‌دهندگانی دارد که از اقشار سنت‌گرا هستند. آنها به هیچوجه بدحجابی را تحمل نمی‌کنند. به هر حال آقای احمدی نژاد مجبور است برای اینکه در قدرت بماند، پاسخ مثبتی هم به خواسته‌های این بخش بسیار محافظه‌کار را بدهد.
در نتیجه به نیروی انتظامی دستور می‌دهد که زنان بدحجاب را سرکوب کنند.از سوی دیگر چون می‌خواهد دل جوانان را هم به دست بیاورد می‌گوید که چنین برنامه ای ندارم.
به نظر می‌آید این دوگانگی که در گفتار و رفتار ایشان که با آن مواجهیم، چیز جدیدی نیست. اما آنچه که به افزایش سرکوب برمی‌گردد ، فقط در مقوله حجاب دیده نمی‌شود، بلکه در تمام وجوه جامعه دیده می‌شود.
به همین دلیل است که من فکر می‌کنم الان بسیار بیشتر از سابق رابطه آزادی در پوشش با دموکراسی‌خواهی تنگاتنگ‌تر شده و به همین دلیل هم سرکوب خانم‌های بدحجاب افزایش یافته است، برای اینکه اینها بتوانند از آن پدیده دموکراسی‌خواهی بیش از پیش جلوگیری کنند.
در عین حال به نظر من پرونده ۳۱ سال اخیر نشان می‌دهد که این سرکوب‌ها به هیچ وجه مثمر ثمر نخواهد بود و جامعه ایران الان دارد راه خودش را جدای از سیاست‌های سرکوبگرانه دولت ادامه می‌دهد.
زنان جوان ما بیشتر از گذشته تحصیل کرده هستند و در درون خانواده و اجتماعشان خواهان مشارکت اجتماعی و سیاسی اند. فکر نمی‌کنم که با این تبلیغات، خواسته‌های خودشان، از جمله خواست آزادی در پوشش را فراموش کنند.
اعضای این دفاتر فرهنگی می‌گویند: «در صورت کم‌کاری مسئولین دانشگاهی، خود موظف به ادای این تکلیف انقلابی هستند».
در بیانیه این «دفاتر فرهنگی» آمده است که «خون انقلابی دانشجویان به جوش آمده و همراه با منطق اسلامی تا خاموش کردن آتش فساد و فحشا در دانشگاه، با قاطعیت پیش خواهند رفت».
این در حالی است که مقایسه آمارهای ارائه شده از سوی مسئولان مختلف وزارت کشور نشانگر این مدعاست که وضعیت حجاب به‌ویژه پس از انتخابات سال ۸۸ بهبود یافته است.
آزاده کیان، استاد جامعه شناسی در دانشگاه پاریس، در همین ارتباط به پرسش‌های رادیو فردا پاسخ گفته است.
آزاده کیان: اتفاقی مهمی که دارد می‌افتد تغییر و تحولات مهمی است که در جامعه زنان ایران در حال رخ دادن است. اکثریت دانشجویان ما در ایران دختر هستند و بخصوص در دانشگاه‌های علمی و صنعتی هم این تعداد درحال افزایش‌اند
در دانشگاه علم و صنعت تعداد دانشجویان دختر رو به فزونی هستند این در حالی است که قبلاً تعداد دانشجویان دختر در این دانشگاه بسیار بسیار اندک بود. ولی امروزه ما شاهد افزایش تعداد دختران دانشجو حتی در این دانشگاه هم هستیم.
در این شرایط تعداد دختران دانشجویی که بدحجاب هم هستند یعنی با عدم رعایت کامل قوانین مربوط به حجاب، نارضایتی کامل خودشان را نشان می‌دهند، بیش از پیش در حیطه‌هایی بروز می‌کند که قبلاً وجود نداشت.
برای مثال در دانشگاه تهران یا دانشگاه شهید بهشتی این بدحجابی از قبل هم وجود داشت. اما الان بیشتر به سمت مراکز آموزشیی رفته است که قبلاً با پدیده بدحجابی به این شکل مواجه نبود.
- تصور می کنید که اینهمه سختگیری از جانب مسئولان به چه دلیل است؟ در حالی که مسئولان وزارت کشور همزمان می گویند که رعایت حجاب حدود ۹ درصد افزایش یافته است. اما از سوی دیگر تأکید و حتی تهدید ائمه جمعه و برخی از گروه‌های مذهبی در مورد مسئله حجاب را اگر با فاکتورهایی که پیش از این ذکر شد، یکجا قرار دهیم، به چه جواب منطقی می‌رسیم؟
ببینید. الان از ابتدای دولت آقای احمدی‌نژاد یعنی از همان سال ۲۰۰۵ به این طرف ایشان از یک سو به نیروی انتظامی دستور می‌دهد که با بدحجابان به شدت برخورد کنند از سوی دیگر برای اینکه می‌خواهد دل آن بخش از بدحجان جامعه را نیز به دست بیاورد، عنوان می‌کند که هیچ برنامه مبارزه با بدحجابی در دولتش ندارد.
اما واقعیت این است که آقای احمدی‌نژاد، رأی‌دهندگانی دارد که از اقشار سنت‌گرا هستند. آنها به هیچوجه بدحجابی را تحمل نمی‌کنند. به هر حال آقای احمدی نژاد مجبور است برای اینکه در قدرت بماند، پاسخ مثبتی هم به خواسته‌های این بخش بسیار محافظه‌کار را بدهد.
در نتیجه به نیروی انتظامی دستور می‌دهد که زنان بدحجاب را سرکوب کنند.از سوی دیگر چون می‌خواهد دل جوانان را هم به دست بیاورد می‌گوید که چنین برنامه ای ندارم.
به نظر می‌آید این دوگانگی که در گفتار و رفتار ایشان که با آن مواجهیم، چیز جدیدی نیست. اما آنچه که به افزایش سرکوب برمی‌گردد ، فقط در مقوله حجاب دیده نمی‌شود، بلکه در تمام وجوه جامعه دیده می‌شود.
به همین دلیل است که من فکر می‌کنم الان بسیار بیشتر از سابق رابطه آزادی در پوشش با دموکراسی‌خواهی تنگاتنگ‌تر شده و به همین دلیل هم سرکوب خانم‌های بدحجاب افزایش یافته است، برای اینکه اینها بتوانند از آن پدیده دموکراسی‌خواهی بیش از پیش جلوگیری کنند.
در عین حال به نظر من پرونده ۳۱ سال اخیر نشان می‌دهد که این سرکوب‌ها به هیچ وجه مثمر ثمر نخواهد بود و جامعه ایران الان دارد راه خودش را جدای از سیاست‌های سرکوبگرانه دولت ادامه می‌دهد.
زنان جوان ما بیشتر از گذشته تحصیل کرده هستند و در درون خانواده و اجتماعشان خواهان مشارکت اجتماعی و سیاسی اند. فکر نمی‌کنم که با این تبلیغات، خواسته‌های خودشان، از جمله خواست آزادی در پوشش را فراموش کنند.