لیگ‌های اروپایی پذیرای نزدیک به ۲۰ بازیکن ایرانی‌اند اما بین آنها فقط یک زن حضور دارد که برخلاف مردان لژیونر، موفقیت‌هایش بازتاب چندانی در رسانه‌های ایران ندارد.
گلنوش خسروی، بازیکن تیم ملی امید ایران، در ۱۸ سالگی برای کوناک اسپور ترکیه توپ می‌زند. بازیکنی سرعتی، دو پا و گلزن که در هر دو پست هافبک چپ و راست می‌تواند بازی کند.
او از ۱۴ سالگی عضو تیم فوتبال ذوب‌آهن اصفهان شد و در رده‌های سنی نونهالان، نوجوانان، جوانان و امید برای تیم ملی ایران به میدان رفته است.
درباره مقایسه سبک بازی‌اش با نیمار ستاره فوتبال برزیل به روزنامه همشهری گفته است: «به خاطر اینکه صورتم و بعضی از حرکاتم شبیه اوست این لقب را داده‌اند. الگوی من نیمار نیست ولی هرچقدر هم حاشیه داشته باشد بازیکن بزرگی است».
گلنوش فوتبال را از کوچه‌های شاهین شهر اصفهان آغاز کرد. پا برهنه بازی می‌کرد تا کفشش خراب نشود. حالا با قراردادی دو ساله به تیم کوناک اسپور در ازمیر پیوسته که در جایگاه سوم لیگ ترکیه قرار دارد.
خسروی در شبکه نسیم صداوسیما گفته است: «پدرم فقط ۳۲ ساله بود که به خاطر تصادف از دنیا رفت و نتوانست موفقیت‌هایم را ببیند. تک فرزندم و کسی را جز مادرم ندارم. او یک تنه مرا به این نقطه رسانده. از نظر مالی ضعیفیم اما با پیشرفتم در فوتبال، همه کار برای مادرم می‌کنم».
در کارنامه ملی گلنوش خسروی چندین گل از جمله دو گل زیبایش به اردن، همچنین گلزنی در برابر قرقیزستان، مالدیو و ... درج شده است.
گلنوش خسروی
گلنوش درباره مشکلات اقتصادی در مسیر فوتبالش می‌گوید: «در روزهای بد سرمان پایین بود و جنگیدیم. با خوردن یک بیسکویت مادر، تا آخر شب آن‌قدر بازی می‌کردم تا از هوش بروم. مادرم شغل ثابتی نداشت. برای همین یک بیسکویت به زحمت می‌افتاد اما به رویم نمی‌آورد. وقتی غذا در خانه نیست، اولین نفری که سیر است مادر است».
او با درخشش در لیگ ترکیه می‌تواند ادامه فوتبالش را در تیم‌های بزرگتر اروپایی پیگیری کند.
گلنوش درباره وضعیتش در ترکیه می‌گوید: «تیم ما چند لژیونر دیگر هم از نیجریه و رومانی دارد و هدف‌مان قهرمانی است. گرچه خداحافظی از ذوب آهن برایم سخت بود اما همه چیز، خیلی بهتر از ایران است. سرمربی‌مان و مدیر تیم خیلی حواس‌شان به من است و مدام می‌پرسند مشکلی نداری».
این شرایط با شیوع ویروس کرونا و تعطیلی کامل رقابت‌های ورزشی دچار تغییر شده و گلنوش خسروی هم در ترکیه ماندگار شده است.
او در این باره به footfem پایگاه خبری فوتبال زنان ایران گفته است: «بازیکنان تیم نزد خانواده‌های‌شان رفتند اما من در قرنطینه سختی هستم و طبق قانون، زیر ۲۰ ساله‌ها حق خروج از خانه را ندارند. با این حال همچنان آمار قربانیان در ترکیه بالاست».
او ۱۰ ماه از مادرش دور بود و قصد داشت در ایام نوروز برای یک هفته به ایران بیاید اما موفق نشد.