در سالن های نمايش قطرات اشک ها جاری می شود و در بيرون اتومبيل های فِراری در رفت و آمدند. تضاد ميان جديت هنری و دل خوشی سطحی در هيچ مکانی مانند کن بدين غايت نيست.
در شصتمين دوره جشنواره فيلم کن و در بخش رقابتی آن بيش از هر چيز آثار تأثربرانگيز و غمناک حاکم است. بسياری از فيلم های درام به نمايش درآمده، افسونی ويژه و ساختاری قوی دارند.
در اين دوره، فيلم های جالب و قابل توجهی برای کسب نخل طلايی کن به رقابت می پردازند و همين امر کار هيئت داوری تحت هدايت استفن فريرز، فيلمساز بريتانيايی را دشوار کرده است؛ هيئتی که قرار است عصر روز يکشنبه جوايز خود را اهدا کند.
نشريات سينمايی ای که همه روزه از جشنواره کن گزارش می نويسند، واريتی، اسکرين، هاليوود رپورتر يا «لو فيلم فرانسه» هستند.
بر اساس مجموعه نقدهای منتشر شده در اين نشريات، فيلم برادران فيلمساز آمريکايی، جوئل و اتان کوئن با نام «مردان پير بدون سرزمين» و يا فيلم «چهار ماه، سه هفته و دو روز»، ساخته کريستيان مونگيو، کارگردان رومانيايی، از شانس های کسب نخل طلا هستند.
همچنين جوليان شنابل، نقاش و فيلمساز نيويورکی با فيلم فرانسوی خود «حباب غواصی و پروانه» يکی از اميدهای دريافت نخل طلا است. اين فيلم با سبک بديع خود سرنوشت مردی را نقل می کند که از سر تا پا فلج است و تنها با تکان دادن پلک های چشم چپش کتابی کامل از تجربيات خود را تأليف می کند.
«در طرف ديگر» فيلم درام فاتيح آکين، فيلمساز هامبورگی با اصليت ترکيه ای، نقدهای متفاوتی را موجب شد. از سويی برخی از منتقدين با ستايش از اين فيلم آن را «توانايی ارزشمند»ی خواندند که مسائل جهانی بشر را به تصوير می کشد و از سويی ديگر برخی آن را بسيار پايين تر از حد فيلم آخر وی با نام «رو به ديوار»، که جايزه اول سينمای اروپا و جايزه خرس طلايی جشنواره فيلم برلين را در سال ۲۰۰۴ تصاحب کرده بود؛ دانستند. با اين حال بر پايه گزارش آسوشيتدپرس، به نظر می رسد فيلم فاتيح آکين از همه فيلم های مورد توجه برای کسب نخل طلا پيشی گرفته است.
از لحاظ سياسی و سينمايی، کارتون سياه و سفيد «پرسپوليس»، ساخته مرجان ساتراپی ايرانی با همکاری ونسان پارونو فرانسوی نيز به خاطر تلفيق همزمان خنده و اشک، شادی و درد بر اساس تجربيات شخصی ساتراپی از زندگی خود در ايران توجه تماشاگران را برانگيخت و مورد تشويق اهالی مطبوعات قرار گرفت. به نوشته مطبوعات، پرسپوليس در زمره نامزدهای دريافت نخل طلای جشنواره امسال است.
بنياد سينمايی فارابی از سوی دولت ايران به نمايش اين فيلم در جشنواره کن اعتراض کرده بود. حکومت ايران انتخاب آن را توسط جشنواره، «عملی سياسی و ضدفرهنگی» قلمداد کرد. کی دورسای، سخنگوی وزارت امور خارجه فرانسه در باره اين اقدام دولت ايران گفت: «اين فيلم را مسئولين جشنواره کن انتخاب کرده اند و واضح است که اين مسئولين تحت نفوذ دولت فرانسه قرار ندارند. پس به هيچ وجه در اين انتخاب سياست نقشی نداشته است... تاکيد می کنم؛ ما در فرانسه کاملا به آزادی خلق اثر هنری و آزادی بيان احترام می گذاريم.»
در مجموع فيلم های سياسی قابل اعتنايی در بخش رقابتی جشنواره وجود نداشت. الکساندر سوکورف روس در فيلم «الکساندرا» مادر بزرگ روسی را به پادگانی در چچن، برای ديدار نوه اش می برد. وجود اين مادر بزرگ، شوق سربازان جوان را با گرمای انسانی خود برمی انگيزد. اين فيلم بيش از هر خبر و گزارشی چهره جنگ را به ما نشان می دهد.
در واقع زنانی در کن حضور داشتند که جشنواره را تحت تأثير خود قرار دادند. نه فقط زنانی با لباس های فاخر که بر فرش سرخ جشنواره ظاهر می شدند؛ بلکه زنانی که با نقش های خود تأثير ماندگاری بر ذهن ها گذاشتند.
بسياری از فيلمسازان مادران دردمند را در مرکز فيلم خود قرار داده بودند. در اين ميان جئون دو-يئون، فيلمساز کره ای، بازيگری را در فيلم خود Secret Sunshine در نقش يک مادر معرفی کرد که ستايش همگان را برانگيخت. اين بازيگر بی شک يکی از اميدهای کسب جايزه بهترين بازيگر زن جشنواره است.
اما در ميان فيلمسازانی که از کمترين شانس دستيابی به جايزه برخوردار هستند، می توان از کوئنتين تارانتينو نام برد. اين کارگردان که با فيلم «قصه های عاميانه» خود در سال ۱۹۹۴ شگفتی جشنواره کن بود و نخل طلای آن را تصاحب کرد، با فيلم جديد خود «Death Proof» تأسف منتقدين را موجب شد.
همچنين فيلم سياه و سفيد جنايی «مردی از لندن» ساخته کارگردان مجاری، بلا تار، به دليل ساخت يکنواخت خود موجب به خواب رفتن شب زنده داران جشنواره شد.