دبيرکل سازمان عفو بين الملل و دو مقام حقوق بشری سازمان ملل متحد از مقام های بلندپايه جمهوری اسلامی خواسته اند تا اجرای حکم اعدام سامان نسيم، زندانی کرد که در هنگام دستگيری کمتر از ۱۸ سال داشت، را متوقف کنند.
سليل شيتی، دبير کل عفو بين‌الملل، روز چهارشنبه ۲۹ بهمن ماه در يک پيام ويدئويی خطاب به علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، با بيان اين که اعدام کسی که در زمان ارتکاب جرم نوجوانی زير ۱۸ ساله بوده خلاف همه پيمان‌های بين‌المللی است که ايران نيز آنها را امضا کرده است، از وی خواست تا از اعدام سامان نسيم جلوگيری کند.
فعالان حقوق بشر می گويند، قرار است حکم اعدام سامان نسيم، ۲۲ ساله که هنگام بازداشت تنها ۱۷ سال داشت روز پنج شنبه ۳۰ بهمن ماه به اجرا گذاشته شود. اين فعالان می گويند، سامان نسيم همراه با چهار زندانی ديگر برای اجرای حکم به يک نقطه نامعلوم منتقل شده اند.
در پيام سليل شيتی درباره سامان نسيم آمده است: «او يک مرد جوان است که قرار است فردا، پنجشنبه ۳۰ بهمن ماه، در ايران اعدام شود. سازمان عفو بين الملل با مجازات اعدام در هر شرايطی مخالف است.»
وی اضافه کرده است:« شما نبايد و نمی توانيد فردی را اعدام کنيد که به هنگام بازداشت نوجوانی بيش نبوده است. اعدام چنين فردی برخلاف قوانين بين المللی است که ايران نيز آنها را امضا کرده است.»
دبير کل عفو بين الملل در ادامه پيام خود آورده است «از شما می‌خواهم که دلسوزی کنيد و به جهان نشان دهيد که شما يک حکم غيرعادلانه را اجرا نمی‌کنيد، زندگی سامان نسيم در دستان شماست.»
در همین حال گزارش ها حاکی است که احمد شهيد ، گزارشگر ويژه سازمان ملل در امور حقوق بشر در ايران و کرسيتوف هينز ، گزارشگر ويژه سازمان ملل در امور اعدام‌های فراقانونی نیز خواستار توقف اجرای حکم اعدام سامان نسيم شدند.
سازمان عفو بين الملل پیشتر به همراه چند نهاد حقوق بشر ديگر نیز خواهان لغو حکم اعدام سامان نسيم، ايران شده اند.
سازمان عفو بین الملل می گوید که «اعترافات» سامان نسیم زير «يک دوره شکنجه» بوده است.
عفو بين الملل اضافه کرده است که وی در يک دادگاه «ناعادلانه» به اتهام عضويت در يک گروه مسلح عليه دولت به مجازات اعدام محکوم شد و از علی خامنه ای خواسته شده است که اجرای اين حکم را متوقف کند.
اين گزارش در ادامه به گفته های سامان نسيم اشاره کرده است: «زمانی که به سلول زندان وارد شدم، فورا شکنجه ها آغاز شد. طرح خود سلول با طول دو متر و عرض نيم متر با يک توالت نوعی شکنجه روحی بود. يک دوربين نيز بالای سر من نصب شده بود که حتی توالت رفتن من را نيز ضبط می کرد».
سامان نيسم در ادامه می گويد که «اين شنکجه و عذاب ۹۷ روز ادامه يافت. در روزهای اول شدت شکنجه ها به قدری بود که توان راه رفتن را از دست داده بودم. تمام بدن من سياه و کبود شده بود. آنها مرا از دست ها و پاهايم ساعتها آويزان می کردند، تمام مدت چشم بسته نگه داشته می شدم و نمی توانستم شکنجه گران و بازجويان را ببينم. آنها از تمام راه و روشها برای گرفتن اعترافات از من استفاده کردند، بصورت متمادی به من می گفتند که اعضای خانواده، از جمله پدر، مادر و برادر من را هم بازداشت کرده اند».
سامان نيسم در ادامه گفته است که «آنها به من می گفتند که مرا خواهند کشت و همانجا با سيمان وی را مدفون خواهند کرد. می خواستم شبها را بخوابم، اما اجازه نمی دادند، دائما سر و صدا ايجاد می کردند و من ميان ديوانگی و آگاهی قرار داشتم».
وی در ادامه گفته است که تحت اين شرايطی که ۹۷ روز ادامه داشته، مجبور به اعترافات دروغين شده است و بر اساس همين اعترافات به اعدام محکوم شده است.
سامان نسیم در ادامه گفته است: «دادگاه من تنها يک صحنه نمايش بود، هيچ فرصتی برای دفاع از خودم داده نشد، رئيس دادگاه بارها مرا به کتک زدن تهديد کرد و وکلای مدافع من تحت فشار مجبور به عقب نشينی شدند».