پارادوکس با کامبیز حسینی؛ عصبانی نیستم!

این هفته «آقای جمهوری اسلامی اینا» در سازمان ملل بودند و مسله ی که در تمام این مدت ذهن من رو مشغول کرد این بود که چطور اینها میان اینجا و اینقدر منطقی و متمدن تصویری شکیل و تمیز از خودشون نشون میدن ولی وقتی بر می گردن ایران تبدیل میشن به آدم‌هایی دیگه و شروع می کنند برای مردم لات بازی در آوردن!

اصلاً ما ایرانی‌ها کلاً وقتی میایم خارج، سریع «خارجی» میشیم و یه جوری دیگه رفتار می‌کنیم و وقتی ایران هستیم تعمد داریم که تمدن به خرج ندیم! وقتی میایم بیرون از ایران به ناگهان تبدیل میشیم به آدم‌هایی خارجی و پیشرفته و متین و متمدن و ژانگولر!

روحانی اینا هم هر وقت میان بیرون از ایران جوری صحبت و رفتار می‌کنند که انگار اصلاً اینجوری هستند و با مردم خودشون و خبرنگارهای خودشون همچین برخوردهایی دارند!

زهی خیال باطل‌!

من این هفته از اینکه کسی جواب روایت آقایان در نیویورک رو به صورت منطقی نداد عصبانی شدم و قصد دارم این عصبانیت رو منتقل کرده و در مقابل آقایان وایستم!

اگر حاضرید ۲۰ دقیقه از وقت خودتون رو بدید به من تا توضیح بدم که چرا حاکمان ایران زمین ریاکارانی سیاسی بیش نیستید.

حاضری؟ … برو بریم!

پارادوکس با کامبیز حسینی؛ عصبانی نیستم!