فرّخ حیدری، مهندس کامپیوتر ساکن آمریکا، فعال حقوق بشری در تبعید و زندانی سیاسی سابق در تهران و اصفهان در دهه شصت است.
دل‌نوشته‌ای روایت‌گونه از زبان یک «دمپایی زندان» که فرخ حیدری، از زندایان سیاسی دهه شصت، آن را به خانواده‌هایی زندانیان سیاسی اعدام‌شده در تابستان ۶۷ تقدیم کرده است.
یکی از روزهای سرد اوایل زمستان سال ۶۳ در یک جابجایی غیر منتظره، توسط یکی از پاسداران کشیک زندانِ «هتل اموات» به سلول دیگری منتقل شدم. به محض اینکه چشم بندم را کنار زدم با دیدن دستشویی داخل سلول نفس راحتی کشیدم... حدود دو ماهٔ بود که در انفرادی «هتل» بسر می‌بردم.
