حسن رسولی از موفق‌ترین مدیران تاریخ ورزش ایران، درگذشت. آقای رسولی در دهه پنجاه دبیر کمیته ملی المپیک ایران بود.
در آن مقطع شاهپور غلامرضا پهلوی ریاست کمیته المپیک را در اختیار داشت و در عمل، مدیریت و سازماندهی در این کمیته بر عهده رسولی بود.
وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک ایران واکنشی به مرگ آقای رسولی نشان نداده‌اند.
رسانه‌ها نیز از درج جزئیات درباره درگذشت رسولی خودداری کرده‌اند اما ابراهیم افشار روزنامه‌نگار با سابقه، در یادداشتش تاکید کرده که رسولی در تهران و در «بی‌خبری رسانه‌ها» از دنیا رفته است.
مهم‌ترین اثرگذاری رسولی در ورزش جهان، نخستين حضور چين در بازی‌های آسيايی است.
این اتفاق با تلاش ايران به نتیجه رسید تا چین دو دهه پس از غیبت در سطح اول ورزش جهان، به عرصه رقابت‌ها برگردد. بخش ورزشی کمپین ایران برای چین را حسن رسولی مدیریت می‌کرد.
او با نفوذ و روابط خود توانست از فیفا تا سایر فدراسیون‌های جهانی و کمیته بین‌المللی المپیک، مجامع بين‌المللی را مجاب کند که بازگشت موقت چين به عرصه مسابقات ورزشی را بپذيرند.
آقای رسولی مرداد ۵۳ به مجله دنيای ورزش گفت: «جلب موافقت جهان برای ورود چين به بازی‌های آسيايی دو سال از وقت ما را گرفت اما پرستيژ و اعتبار جديدی به ايران بخشيد. حتی ديپلماسی پينگ‌پنگ آمريکا مقابل اين کار ما کوچک جلوه می‌کند.»
کاروان ورزش چین در حالی به ایران آمد که در اعتراض به پذيرفته شدن تایوان، عضویت در کميته بين‌المللی المپيک را رد کرده بود.
حسن رسولی دبير کميته تشکيلات بازی‌های آسيايی آسیایی بود. میزبانی باشکوهی که اینک کسی حتی تصور تکرارش را هم در ایران ندارد.
در آن مقطع، هیچ رویداد مهم بین‌المللی در منطقه برگزار نشده بود اما حالا ایران فقط نظاره‌گر مسابقاتی است که در عالی‌ترین سطوح جهانی و قاره‌ای به میزبانی قطر، امارات، بحرین، کویت و عربستان به انجام می‌رسد.
حسن رسولی نخستین مقام ایرانی بود که رسماً آمادگی تهران را برای برگزاری المپيک ۱۹۸۰ اعلام کرد تا ایران رقیب شوروی شود.
او که در انگلستان تحصیل کرده بود، فرانک اوفارل سرمربی منچستر يونايتد را برای هدايت تيم ملی به ايران آورد. ایران با اوفارل قهرمان بازی‌های آسیایی شد.
در آن دوران، اغلب ورزشی‌نویسان شاخص ایران با گرایش‌های چپ، روی خوشی به میزبانی‌ها و تصاحب کرسی‌های بین‌المللی نشان نمی‌دادند.
به همین خاطر استقبال چندانی از موقعیت ممتاز جهانی مدیرانی مانند حسن رسولی صورت نمی‌گرفت.
مروری بر آرشیو دو هفته نامه ورزشی وقت یعنی مجلات کیهان ورزشی و دنیای ورزش نشان می‌دهد که کمتر عکس و گزارشی درباره فعالیت‌هایش منتشر کرده‌اند.
با وجود خدمات گسترده رسولی به ورزش ایران، در موج بازداشت‌های دولت ارتشبد ازهاری که برای جلب رضایت و اعتماد انقلابیون در «مبارزه با فساد» صورت می‌گرفت، او نیز روانه زندان شد.
همان نارضایتی رسانه‌های ورزشی و فساد دانستن سرمایه‌گذاری برای توسعه سخت‌افزار در ورزش کشور، همچنین ناخشنودی از هزینه‌های میزبانی رویدادهای بین‌المللی، از جمله دلایل موثر در بازداشت رسولی بود.
حکم جلب رسولی نشان می‌داد که سریال قهرمانی‌های فوتبال ایران در آسیا، میزبانی مسابقات معتبر بین‌المللی و رشد ورزش در سراسر کشور، جزو علائق انقلابیون نیست.
به نحوی که ازهاری گمان می‌کرد همراه با زندانی شدن رئیس سابق ساواک، جلب یک مدیر ورزشی هم می‌تواند در آرام کردن معترضان موثر باشد.
در جمع پرتعداد بازداشت‌شدگان، تعدادی از وزرای سابق حضور داشتند. حتی امیرعباس هویدا نخست وزیر پیشین نیز در امان نماند.
آقای رسولی پس از انقلاب تا لحظه انتشار خبر درگذشتش به طور کامل به محاق رفت.
او زمانی چشم از جهان فرو بست که ورزش ایران از کمیته بین‌المللی المپیک تا فدراسیون‌های جهانی و حتی کنفدراسیون‌های قاره‌ای، در هیچ رشته ورزشی، کرسی معتبری در اختیار ندارد.
