رضا محمدحسینی ۱۲ اردیبهشت امسال سومین باری بود که تولدش را پشت میله‌های زندان گذراند؛ سه سال بدون حتی یک روز مرخصی که حق قانونی هر زندانی با هر جرم یا اتهامی است.
هفت سال و نیم حکم زندان قابل اجرا دارد و با توجه به سپری شدن سه سال از این مدت، می‌توانست با آزادی مشروط به خانه برگردد، اما اعتراضات پی‌درپی او و بیانیه‌هایی که علیه سیاست‌های حکومت یا درباره سرکوب اعتراضات مردم به بیرون از زندان می‌فرستد، مانع آزادی او شده و حتی کار او را به دوختن اعتراضی چندباره لب‌هایش کشانده است.
رضا محمدحسینی از داخل زندان رجایی‌شهر کرج به رادیو فردا می‌گوید که نه تنها تغییری در نگاه مسئولان دستگاه قضایی و ضابطان پرونده او ایجاد نشده بلکه پرونده‌ای جدید علیه او گشوده‌اند و به تحمل شلاق هم محکوم شده است.
آقای محمدحسینی پنجم خرداد ۱۳۹۸ به همراه خالد پیرزاده و در حینِ شعارنویسی علیه حکومت، توسط اطلاعات سپاه بازداشت و روانه بازداشتگاه یک الف شد. بعد از یک ماه انفرادی و بازجویی‌های طاقت‌فرسا، خبر صدور حکم اعدامش را به او ابلاغ کردند تا روحیه‌اش را بشکنند و نهایتاً کمی پس از اجرای این بازی شکنجه‌آمیز او را به زندان اوین منتقل کردند.
رضا محمدحسینی بیش از یک سال و نیم را در بند چهار زندان اوین می‌گذراند تا سال گذشته که به زندان رجایی‌شهر کرج منتقل می‌شود و در بدو ورود به این زندان، او را به سلول انفرادی منتقل می‌کنند و ۳۳ روز را در سلول انفرادی می‌گذراند.
او درباره علت انتقالش از زندان اوین به رجایی‌شهر می‌گوید که در زندان اوین چند بار در دفاع از زندانیان دیگر و یا در اعتراض به اتفاقاتی که خارج از زندان و در فضای کشور رخ می‌داد، اعتصاب غذا کردم، بیانیه صادر کردیم و یا مثلاً در محیط هواخوری زندان برای کشته‌شدگان آبان ۹۸ مراسم برگزار کردیم.
در تازه‌ترین مورد، رضا محمد حسینی با همراهی زرتشت احمدی راغب و عبدالرسول مرتضوی، دو زندانیِ سیاسی دیگر، اوخر فروردین سال جاری در بیانیه‌ای نوشتاری و صوتی خطاب به مردم ایران، با انتقاد از سیاست‌های جمهوری اسلامی در «توسل به زور» و صرف «ثروت ملی» در کشورهایی چون یمن و سوریه و همچنین پرونده هسته‌ای، اعلام کردند که چاره وضعیت موجود این است که قدرت به دست مردم بازگردد.
مجموعه این کارها و فعالیت‌های اعتراضی باعث می‌شود که مسئولان زندان اوین او را به رجایی‌شهر تبعید کنند. آقای محمدحسینی به رادیو فردا می‌گوید که تا قبل از تبعیدش از زندان اوین هم مشمول برخوردهای اصطلاحاً تنبیهی همچون جابه‌جایی اتاق و یا محرومیت از تماس تلفنی و ملاقات شده بود و «اتفاقاً یکی از پرونده‌های جدید من به درگیری با یکی از مسئولان اوین مربوط می‌شود و به‌عمد آن را باز نگه داشته‌اند تا مانع مرخصی و یا آزادی مشروط من شوند».
زندان رجایی‌شهر کرج، به‌توصیف رضا محمدحسینی، بسیار محدودتر و دارای فضایی بسته‌تر از اوین است و تحمل آن برای زندانیان به‌مراتب سخت‌تر از اوین است. برای مثال در زندان رجایی‌شهر سلول انفرادی در هرلحظه و هر وضعیتی به‌مثابه ابزاری تنبیهی برای زندانیانِ فعال و معترض مهیاست و در دسترس است و یا قطع ارتباط زندانی با خانواده و منع تماس تلفنی سریع‌تر از اوین انجام می‌شود.
این زندانی سیاسی که با اتهاماتی چون «اجتماع و تبانی و اقدام علیه امنیت ملی» به تحمل هفت سال زندان محکوم شده است، درباره دلیل اعتصاب غذاهای متعدد خودش و زندانیان دیگری چون عبدالرسول مرتضوی و زرتشت احمدی در زندان رجایی‌شهر می‌گوید که این اعتصاب غذاها به دلایل متعددی از جمله اعتراض به روندهای غیرقانونی در تداومِ بازداشت آنان، تلاش زندانبان‌ها برای تشکیل پرونده‌های جدید علیه ایشان، درخواست آزادی بازداشت‌شدگان جنبش‌های اعتراضی در کشور و یا تقاضای لغو حکم اعدام برخی افراد مانند احمدرضا جلالی و... بوده است.
رضا محمدحسینی در گفت‌وگو با رادیو فردا همچنین به کمتر و بی‌کیفیت شدن بیش از پیش جیره غذایی زندان به بهانه تورم قیمت مواد غذایی در کشور و در نتیجه سخت‌تر شدن شرایط زندانیان اشاره می‌کند.
با این حال در قیاس زندانیان سیاسی با زندانیان جرائم غیرسیاسی، نحوه تعامل مأموران زندان با زندانیان سیاسی را به‌نسبت رفتار با دیگر زندانیان «انسانی‌تر» توصیف می‌کند و برخوردها با زندانیان جرائم عادی غیرانسانی و توأم با ضرب‌وشتم‌های گاه‌وبیگاه است که خود بارها شاهد آن بوده است.
در سال‌های اخیر گزارش‌ها و شواهد بسیاری منتشر شده است درباره نقش اصلی نیروها و نهادهای امنیتی در رسیدگی به پرونده‌های قضایی متهمان سیاسی. رضا محمدحسینی هم تأکید می‌کند که در سه سالی که در زندان‌های مختلف سر کرده و با زندانیان سیاسی بی‌شماری در ارتباط بوده، به این باور رسیده است که روند بازداشت افراد، پرونده‌سازی و مراحل صدور حکم در مجموع «کاملاً غیرعادلانه، غیرقانونی و همراه با خلع دستگاه قضایی و همه‌کاره بودن نهادهای امنیتی بوده است و این مسئله نشان می‌دهد که چیزی به نام قوه قضاییه در ایران وجود ندارد».
با این اوصاف، این زندانی سیاسی در زندان رجایی‌شهر کرج از روشن شدن جرقه‌های امید در دل زندانیان در زمان اعتراضات سراسری و همدلی و مشارکت زندانیان سیاسی در پشت میله‌های زندان با این مردم معترض هم می‌گوید و هم‌زمان ابراز ناراحتی می‌کند از این‌که توش و توان‌شان در داخل زندان چیزی بیش از تجمع چندنفره در هواخوری یا روشن کردن شمعی به یاد کشته‌شدگان و جانباختگان اعتراضات نبوده است.
رضا محمدحسینی خرداد ۱۳۹۸ بازداشت و پس از ۳ ماه بازجویی از بازداشتگاه اطلاعات سپاه موسوم به بند ۲ الف زندان اوین به بند عمومی این زندان منتقل شد. مدتی بعد در دادگاه انقلاب تهران بابت اتهاماتی چون «اجتماع و تبانی، توهین به رهبری، تمرد از دستور مأموران و...» در مجموع به ۱۶ سال و نیم حبس محکوم شد. این حکم خردادماه ۹۹ در مرحله تجدیدنظر در شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران به ریاست قاضی احمد زرگر عیناً تأیید شد و با استناد به ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی، مجازات اشد یعنی ۷ سال حبس تعزیری از بابت اتهام اجتماع و تبانی برای او به اجرا درآمد.
آقای محمدحسینی اواسط مردادماه ۹۹ از زندان اوین به زندان رجایی‌شهر کرج منتقل شد و ششم مهرماه در پرونده‌ای دیگر که با شکایت رئیس حفاظت اطلاعات و حراست زندان اوین علیه او تشکیل شده بود، به‌اتهام «توهین به مأمور» در شعبه ۱۱۶۵ دادگاه کیفری ۲ تهران به تحمل ۵۰ ضربه شلاق نیز محکوم شد.
رضا محمدحسینی هم‌اکنون در زندان رجایی‌شهر زندانی است.
