همه‌پرسی سال ۵۸ در روزگار خود شعفی اجتماعی بود، برای آنها که انقلاب کرده بودند. انقلابیون
با به تعبیری «نظر پاک خطاپوش»شان به پرسش‌های شکلی و محتوایی آن چشم بستند تا تنها به این بسنده کنند که اراده مردم، آنها را بر سرنوشتشان حاکم کرده است.
هر چه نگرش روحانیون تنفذ سالار تنگ‌تر شد و جمهوریت کم‌رنگ‌تر، شکاف میان حاکمان و شهروندان هم پررنگ تر شد؛ تا جایی که اصل ۵۹ قانون اساسی که از «همه پرسی تقنینی» می‌گوید به دست فراموشی سپرده شد، تا مبادا کسی فیلش هوای تغییر نظام سیاسی بکند.
این موضوع همان قدر که حاکمان را به مطرح شدن موضوع همه‌پرسی حساس کرده بود، شهروندان را نسبت به اینکه سازوکاری چنین می‌تواند شرایط‌شان را تغییر دهد، مردد کرد.
رادیوفردا در میزگردی با حضور مهدی خزعلی دبیرکل جبهه آزادی در تهران، دامون گلریز کنشگر مشروطه‌خواه در هلند و احمد وخشیته استاد علوم سیاسی در مسکو به اعتراض‌های شش ماه منتهی به سال ۱۴۰۲ در پیوند با نقش مردم در نظام جمهوری اسلامی پرداخته و این پرسش را به میان آورده که آیا همه‌پرسی همچنان ابزاری کاربردی است و امکان برگزاری یک همه‌پرسی برای تعیین سرنوشت جمهوری اسلامی وجود دارد؟
