هم زمان با آنکه گفته می‌شود بازداشت‌شدگان بازداشتگاه کهريزک به زندان‌های کرج، اوين و قزل حصار منتقل شده‌اند، به جز خانواده و وکلای مدافع متهمان، برخی مسئولان قضايی هم اذعان می‌کنند بازداشتگاه‌ها بايد زير نظر سازمان زندان‌ها اداره شود.
با این حال هر روز خبرهايی از بدرفتاری با زندانيان در همان زندان‌هايی که مسئولان آن را استاندارد می‌خوانند، به گوش می‌رسد.
مهديه محمدی، همسر احمد زيدآبادی، که در بند ۲ الف زندان اوين زير نظر سپاه پاسداران زندانی است، درباره وضعيت زندان اوين به راديو فردا می‌گويد: «تعريفی که آقای زيدآبادی از سلول انفرادی ارائه داد يک سلول يک متر در يک متر و هفتاد بود که هيچ صدايی در آن شنيده نمی‌شود و سکوت مطلق حکمفرما است، به طوری که او بعد از ۳۵ روز به حالت جنون رسيده بود. او هيچکس را در اين ۳۵ روز نديده بود و با هيچ کس حرف نزده بود و حتی از او بازجويی هم نشده بود».
حسين فرهمند، روانپزشک و متخصص روان درمانی در پاريس، به راديو فردا می‌گويد وضعيت زندانيانی چون احمد زيدآبادی وضعيتی به شدت غيرعادی است و می‌افزايد: «انسان هميشه در ارتباط مداوم با محيط است و به اين ترتيب موقعيت زمانی و مکانی خود را تعيين می‌کند. اما وقتی انسان در فضايی قرار می‌گيرد که اين ارتباط غيرممکن می‌شود تنها راهی که برای فعاليت‌های عصبی باقی می‌ماند ورود به دنيای توهمات است و راه‌های غيرطبيعی در سيستم عصبی مطرح می‌شود. در نتيجه شخص وارد ابعاد غيرمتعارف و به عبارتی جنون‌آميز می‌شود و پس از خروج از اين مرحله آسيب‌پذيری زندانی بسيار زياد می‌شود».
اما به راستی جز بازداشتگاه کهريزک، ديگر بازداشتگاه‌ها و زندان‌هايی که زندانيان سياسی و عادی در جمهوری اسلامی در آن به سر می‌برند زندان‌هايی استاندارد هستند؟ از نگاه چه کسی و کدام استانداردها؟
ايرج مصداقی، زندانی سال‌های ۶۰ و پژوهشگر مسايل حقوق بشر و نويسنده کتاب‌های «نه زيستن، نه مرگ» و «دوزخ روی زمين» که گزارشی است از زندان‌های جمهوری اسلامی ايران، دراين زمينه به راديو فردا می‌گويد :«اول بايد ديد منظورشان از استاندارد يا غيراستاندارد چيست. آنچه در زندان‌های ايران می‌گذرد ضد استانداردهای بين‌المللی است و اينها بايد اول تعريف کنند استاندارد چيست. تمام سلول‌های انفرادی متعلق به دادستانی يا اطلاعات سپاه در زندان اوين غير استاندارد هستند و اصلاً اوين يا گوهر دشت غيراستاندارد هستند و رفتارهايی که با زندانی می‌شود نيز غيراستاندارد است. زندان‌هايی مانند زندان ۶۶ سپاه هم وجود دارند که هيچکس از آنها اطلاع ندارد و حتی استانداردهای قابل قبول خود رژيم هم در آن رعايت نمی‌شود».
در حالی که بر اساس قوانين جاری جمهوری اسلامی نيز بازداشت موقت نامحدود، شکنجه و اعتراف‌گيری از زندانيان ممنوع است و در حالی که بايد بازداشت‌شدگان به وکيل دسترسی داشته باشند و بتوانند با خانواده‌های خود تماس بگيرند، اما در روزهای پرالتهاب پس از انتخابات درايران بسياری از خانواده‌های بازداشت‌شدگان و وکلای آنان می‌گويند از حقوق قانونی در همين اندازه‌های نيز برخوردار نيستند.
با این حال هر روز خبرهايی از بدرفتاری با زندانيان در همان زندان‌هايی که مسئولان آن را استاندارد می‌خوانند، به گوش می‌رسد.
مهديه محمدی، همسر احمد زيدآبادی، که در بند ۲ الف زندان اوين زير نظر سپاه پاسداران زندانی است، درباره وضعيت زندان اوين به راديو فردا می‌گويد: «تعريفی که آقای زيدآبادی از سلول انفرادی ارائه داد يک سلول يک متر در يک متر و هفتاد بود که هيچ صدايی در آن شنيده نمی‌شود و سکوت مطلق حکمفرما است، به طوری که او بعد از ۳۵ روز به حالت جنون رسيده بود. او هيچکس را در اين ۳۵ روز نديده بود و با هيچ کس حرف نزده بود و حتی از او بازجويی هم نشده بود».
حسين فرهمند، روانپزشک و متخصص روان درمانی در پاريس، به راديو فردا می‌گويد وضعيت زندانيانی چون احمد زيدآبادی وضعيتی به شدت غيرعادی است و می‌افزايد: «انسان هميشه در ارتباط مداوم با محيط است و به اين ترتيب موقعيت زمانی و مکانی خود را تعيين می‌کند. اما وقتی انسان در فضايی قرار می‌گيرد که اين ارتباط غيرممکن می‌شود تنها راهی که برای فعاليت‌های عصبی باقی می‌ماند ورود به دنيای توهمات است و راه‌های غيرطبيعی در سيستم عصبی مطرح می‌شود. در نتيجه شخص وارد ابعاد غيرمتعارف و به عبارتی جنون‌آميز می‌شود و پس از خروج از اين مرحله آسيب‌پذيری زندانی بسيار زياد می‌شود».
اما به راستی جز بازداشتگاه کهريزک، ديگر بازداشتگاه‌ها و زندان‌هايی که زندانيان سياسی و عادی در جمهوری اسلامی در آن به سر می‌برند زندان‌هايی استاندارد هستند؟ از نگاه چه کسی و کدام استانداردها؟
ايرج مصداقی، زندانی سال‌های ۶۰ و پژوهشگر مسايل حقوق بشر و نويسنده کتاب‌های «نه زيستن، نه مرگ» و «دوزخ روی زمين» که گزارشی است از زندان‌های جمهوری اسلامی ايران، دراين زمينه به راديو فردا می‌گويد :«اول بايد ديد منظورشان از استاندارد يا غيراستاندارد چيست. آنچه در زندان‌های ايران می‌گذرد ضد استانداردهای بين‌المللی است و اينها بايد اول تعريف کنند استاندارد چيست. تمام سلول‌های انفرادی متعلق به دادستانی يا اطلاعات سپاه در زندان اوين غير استاندارد هستند و اصلاً اوين يا گوهر دشت غيراستاندارد هستند و رفتارهايی که با زندانی می‌شود نيز غيراستاندارد است. زندان‌هايی مانند زندان ۶۶ سپاه هم وجود دارند که هيچکس از آنها اطلاع ندارد و حتی استانداردهای قابل قبول خود رژيم هم در آن رعايت نمی‌شود».
در حالی که بر اساس قوانين جاری جمهوری اسلامی نيز بازداشت موقت نامحدود، شکنجه و اعتراف‌گيری از زندانيان ممنوع است و در حالی که بايد بازداشت‌شدگان به وکيل دسترسی داشته باشند و بتوانند با خانواده‌های خود تماس بگيرند، اما در روزهای پرالتهاب پس از انتخابات درايران بسياری از خانواده‌های بازداشت‌شدگان و وکلای آنان می‌گويند از حقوق قانونی در همين اندازه‌های نيز برخوردار نيستند.
