چرا میزبانی رقابت‌هایی مثل المپیک تا این اندازه برای سیاستمداران اهمیت دارد؟ اگر قرار بود اقتصاددانان جای سیاستمداران برای تصمیم‌گیری درباره میزبانی المپیک را بگیرند، چه اتفاقی روی می‌داد؟
آیا ملاحظات اقتصادی و حساب و سود و زیان، گزینه‌هایی کافی برای درخواست میزبانی بازیهای المپیک است؟
میزبانی المپیک می‌تواند همچون هر کسب و کاری، با سود یا زیان همراه باشد. تجربه موفق توکیو در سال ۱۹۶۴ یا سئول در سال ۱۹۸۸ در سال‌های ۲۰۰۰ برای سیدنی استرالیا یا آتن ۲۰۰۴ تکرار نشد و المیپک برای آنها نصیبی جز ضرر و زیان نداشت.
اما المپیک فقط حساب دخل و خرج برگزاری مسابقات نیست، المپیک گذشته از سود و زیان‌های اقتصادی مستقیم، آثاری دیگر بر اقتصاد، اجتماع و سیاست میزبان برجای می‌گذارد که سیاستمداران را وا می‌دارد بر سر تصاحب آن، رقابت کنند.
روزنامه «نیویورک تایمز» در گزارشی تصریح می کند: «المپیک ممکن است، کشورها را ثروتمند نکند، حتی به شمار گردشگران نیفزاید، اما به طور قطع مردم کشورهای میزبان را شادمان‌تر از قبل می‌کند.»
نشریه «اکونومیست» نیز در گزارشی تحلیلی تاکید می‌کند که «چینی‌ها با برگزاری المپیک پکن در سال ۲۰۰۸، قدرت برنامه‌ریزی و هماهنگی خود را به رخ جهان کشیدند و انگلیسی‌ها در المپیک لندن ۲۰۱۲ به دنبال بازگرداندن گروه‌های درآمدی فرودست پایتخت به جریان زندگی بودند.»
ریو ۲۰۱۶ نیز با دخل و خرجی متفاوت به دنبال بازایستادن اقتصاد برزیل است. اتفاقی که باید دید تا چه اندازه محقق خواهد شد.
از شما دعوت می کنم شنونده پادکست «الف، ب، اقتصاد»، باشید که به موضوع تاثیر اقتصادی المپیک ریو ۲۰۱۶ می‌پردازد:
راه ارتباطی من و شما برای انتقال نقد، نظر و پیشنهادهای شما درباره پادکست «الف، ب، اقتصاد»، ایمیل alef@radiofarda.com است، منتظر ایمیل‌هایتان هستم.
