با اعلام نتایج ممیزی شورای نگهبان گذشته از ترکیب چهره‌های مورد تایید نظام برای انتخابات ۱۴۰۰، آرایش احتمالی دولت بعدی هم مشخص شده است.
اما یکی از نکات اصلی این دور از انتخابات، نه تنها رد صلاحیت چهره‌های جناح «اصلاح‌طلب»، بلکه دادن کارت قرمز به هر آن کسی است که می‌توانست به هر شکلی پیوندی سیاسی با آن جناح برقرار کند؛ حتی شخصی مثل علی لاریجانی سیاستمدار محافظه‌کاری که ۱۲ سال قوه مقننه را ریاست کرد.
حالا از دید خیلی‌ها این انتخابات به تعبیری یک چرخه را کامل می‌کند. روندی که دوم خرداد ۷۶ با تولد گفتمان موسوم به «اصلاح‌طلبی» بخشی از شهروندان «غیرخودی» را با استدلال «انتخاب بین بد و بدتر» پای صندوق‌ها کشاند، در این انتخابات به بی‌رمق‌ترین وضعیت و – به اعتقاد بسیاری – نقطه پایانی خود رسیده است.
اما این روند رویگردانی از اصلاح‌طلبان، برای بخشی از شهروندان زودتر از حکومت کلید خورده بود. این دوره از انتخابات در شرایطی برگزار می‌شود که رشته اعتراضات گسترده و سراسری اخیر در ایران، اصلاح‌طلبان را هم در کنار اصولگرایان آماج شعارهای انتقادی خود قرار داده است.
این دور از انتخابات، حتی پیش از اعلام فهرست نهایی شورای نگهبان و در گرماگرم فعالیت‌های اصلاح‌طلبان امیدوار، با کارزار تحریم گسترده، حتی از جانب طیف‌هایی مواجه شده بود که در دوره‌های پیش، چشم امید به «میانه‌روها» داشتند و بر «مشارکت مصلحتی» پای می‌فشردند.
جایگاه اصلاح‌طلبی امروز کجاست؟ آیا می‌توان آینده‌ای برای اصلاح‌طلبی متصور شد؟ در این برنامه به این پرسش‌ها می‌پردازیم.
