کانون نويسندگان ايران با صدور اطلاعيه‌ای که روز پنج‌شنبه، سوم بهمن‌ماه، منتشر شد با انتقاد شديد از حکومت ايران، از لغو تشکيل جلسه «جمع مشورتی» اين کانون که قرار بود در منزل یکی از اعضای آن برگزار شود خبر داد.
آن طور که در بیانیه رسمی کانون نویسندگان ایران که تاریخ اول بهمن‌ماه را بر خود دارد آمده است، جلسه ماهانه این نهاد قرار بوده است روز سه‌شنبه، ۲۴ دی‌ماه، برگزار شود، اما تلفنی از «یکی از ادارات وزارت اطلاعات» مانع آن شده است.
اطلاعيه کانون نويسندگان «همزمانی» اين مسئله با جلسه رئيس جمهور ايران با تعدادی از هنرمندان کشور را بهانه‌ای برای طرح اين پرسش دانسته که «چه رابطه‌ای ميان آن آواز سر دادن‌ها پيرامون آزادی و هنر، زيرزمينی شدن انديشه، آن ابراز خرسندی‌ها و اميدواری‌ها با اين تهديد و سرکوب وجود دارد؟»
اطلاعيه کانون نويسندگان «همزمانی» اين مسئله با جلسه رئيس جمهور ايران با تعدادی از هنرمندان کشور را بهانه‌ای برای طرح اين پرسش دانسته که «چه رابطه‌ای ميان آن آواز سر دادن‌ها پيرامون آزادی و هنر، زيرزمينی شدن انديشه، آن ابراز خرسندی‌ها و اميدواری‌ها با اين تهديد و سرکوب وجود دارد؟»
حسن روحانی، رئيس دولت يازدهم، شامگاه چهارشنبه، ۱۸ دی، در ديدار با جمعی از هنرمندان در تالار وحدت تهران، با بيان اين که «وظيفه دولت مداخله در هنر نيست»، تقسيم هنرمندان به «ارزشی و غير ارزشی» را بی‌معنا دانست و به انتقاد از هنر فرمايشی پرداخت.
آقای روحانی همچنین نگاه امنيتی به هنر را «بزرگ‌ترين اشتباه امنيتی» برشمرد و اظهار داشت: «همه بايد بدانيم که هنر خطر نيست و هنرمند امنيت کشور را به مخاطره نمی‌اندازد؛ به هنر و هنرمند اعتماد کنيم.»
در اطلاعيه کانون نويسندگان ايران، اين سخنان رئيس جمهوری با اشاره به لغو برگزاری جلسه اين کانون مورد انتقاد قرار گرفته و آمده است: «چنين دم خروسی را چه طور می‌شود با قسم حضرت عباس ناديده گرفت؟ مگر می‌شود از آزادی هنر سخن گفت و در همان حال فعاليت تشکلی چون کانون نويسندگان ايران را که نزديک به نيم‌قرن است پرچم آزادی بيان را برافراشته و آزادی را ضرورت ادبيات و هنر خلاق و پيشرو می‌داند، ممنوع داشت؟»
کانون نويسندگان ايران، بر مبنای اساس‌نامه‌اش، نهادی فرهنگی، صنفی و غير انتفاعی است که در سال ۱۳۴۷ و توسط تعدادی از بزرگ‌ترين شاعران و نويسندگان ايران مانند احمد شاملو، محمود اعتمادزاده، سيمين دانشور، اسماعيل خويی و سيمين بهبهانی تاسيس شد.
فعاليت اين نهاد هم در دوران حکومت پهلوی و هم در دوران جمهوری اسلامی با محدوديت‌های فراوانی روبه‌رو بود، تا جايی که بارها توسط نهادهای امنيتی تعطيل و غيرقانونی اعلام شد.
محمدجعفر پوينده، محمد مختاری و علی‌اکبر سعيدی سيرجانی، سه عضو کانون نويسندگان ايران، هستند که در دهه ۱۳۷۰ و در جريان سلسله اتفاقاتی که به «قتل‌های زنجيره‌ای» مشهور شد، توسط پرسنل ارشد وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی کشته شدند.
در اطلاعيه کانون نويسندگان ايران، «مشکل اساسی» نويسندگان و هنرمندان در کشور، نه «تعريف آزادی، بلکه نبودن آن» عنوان و تاکيد شده است که اين نهاد «دسترسی ادبيات و هنر به آزادی را، حتی اميد آن را، از راه قدرتمداران آزادی‌ستيز ممکن نمی‌داند و صورت مسئله را با راه حل آن يکسان نمی‌پندارد.»
