سومین دوره بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی مانند دوره دوم این مسابقات، تحقیر ورزش ایران و سرخوردگی تعدادی از ورزشکاران اعزامی را در پی داشت.
اولین دوره این بازی‌ها سال ۲۰۰۵ در عربستان برگزار شد. فلسفه بازی‌ها همبستگی و نزدیک‌تر شدن کشورهای مسلمان بود و ۵۵ کشور هم حضور داشتند. میزبانی دوره دوم به ایران سپرده شد. اما نه ایران آمادگی میزبانی داشت و نه کشورهای حوزه جنوب خلیج فارس تمایلی به برگزاری مسابقات در ایران را داشتند.
در تهران، تنش‌های مکرری در ستاد برگزاری مسابقات پیش آمد. مسئول برگزاری مسابقات و سپس سخنگوی رقابت‌ها برکنار شدند و حبیب کاسه‌ساز کارگردان مراسم افتتاحیه هم استعفا کرد. ورزشگاه‌ها و تاسیسات مرتبط با بازی‌ها نیز اشکالات فنی فراوانی داشتند.
کشورهای عربی هم به درج عنوان خلیج فارس روی مدال‌ها معترض بودند و تصمیم گرفتند میزبانی را از ایران پس بگیرند. محمود احمدی‌نژاد قول داده بود هزینه حضور ۱۰ کشور فقیر آفریقایی را نیز بپردازد، اما کشورهای عربی مسابقات را لغو کردند.
بهرام افشارزاده دبیر کمیته المپیک ایران پس از نشست اجرایی فدراسیون همبستگی کشورهای اسلامی در عربستان، تصمیم برای لغو میزبانی ایران را از پیش طراحی شده دانست، تصمیمی که قبل از جلسه اتخاذ شده بود.
ایران اما به این صف‌بندی کشورهای عربی، واکنشی نشان نداد. حتی علی سعیدلو شخص اول ورزش ایران به جای اعتراض و پیگیری این موضوع، مشغول مذاکره با تحریم‌کنندگان بود تا در انتخابات فوتبال غرب آسیا به او رای بدهند که سرانجام هم رای نیاورد! حتی رامین مهمان‌پرست سخنگوی وزارت امور خارجه هم صرفاً گفت لغو میزبانی قطعی نیست و شاید با کمی تاخیر برگزار کنیم.
اتفاق عجیب‌تر آنجا رخ داد که برای دوره بعدی بازی‌ها در اندونزی، ایران نخستین کشوری بود که اعلام آمادگی کرد!
رسانه‌های ورزشی، لغو میزبانی و تحریم مسابقات کشورهای اسلامی در تهران را تحقیر ایران و ورزشکارانش از سوی کشورهای همجوار نامیدند. بازی‌هایی که فلسفه وجودی‌اش همبستگی کشورهای اسلامی و نزدیک‌تر شدن آنها به هم بود، کارکردی وارونه یافت. اما فرا رسیدن انتخابات پرحادثه ۸۸ باعث شد این ماجرا به کلی فراموش شود.
دوره سوم بازی‌های کشورهای اسلامی در اندونزی نیز تحقیر و سرخوردگی جمعی از ورزشکاران ایرانی را در پی داشت. تیم کاتای بانوان ایران با ترکیب مهسا افسانه، نجمه قاضی‌زاده و الناز تقی‌پور، ترکیه را ۵-۰ شکست داد. سپس با توجه به عدم حضور عراق روی تاتامی، ۵-۰ برنده شناخته شد. در نیمه‌نهایی هم مقابل مصر پیروز شد، اما پس از پایان مسابقه به دلیل پوشش غیرقانونی، رای تغییر کرد و ایران بازنده شناخته شد.
رئیس فدراسیون کاراته ایران از این که در بازی‌هایی با عنوان کشورهای اسلامی، تیمی را به خاطر پوشش اسلامی حذف کنند ابراز شگفتی کرده است.
اشرف امینی نایب رئیس امور بانوان این فدراسیون هم می‌گوید: طبق قانون جهانی اگر در تجهیزات ورزشکاران مشکلی وجود داشته باشد، داوران تا سه دقیقه وقت می‌دهند مشکل برطرف شود، اما متاسفانه سرداور چنین زمانی به ایران نداد. باختن ما به خاطر حجاب مهم نیست، مهم این است که این اتفاق در بازی‌های کشورهای اسلامی رخ داده که اصلاً انتظارش را نداشتیم.
فرحناز ارباب سرمربی تیم کاتا هم می‌گوید: «نکته عجیب‌تر این بود که نتایج تمام مبارزات قبلی ما را هم تغییر دادند و ایران از جدول حذف شد. جای تاسف دارد. اگر پوشش ما مشکل داشت، چرا روز اول کسی اعتراض نکرد؟ پس مشخص است بحث دیگری این میان مطرح است.»
بهرام افشارزاده دبیر کمیته المپیک هم مانند خانم ارباب عقیده دارد بحث دیگری در میان است. او می‌گوید: «دلم برای دختران ایران سوخت. متاسفانه خانم اکبرآبادی کنار گود نشسته و می‌گوید لنگش کن! انتشار یک عکس از این تیم باعث شده ایشان با اندونزی تماس بگیرد و به بچه‌ها تذکر بدهد.»
اما معاون امور بانوان وزارت ورزش، افشارزاده را به «لجبازی با نظام» متهم کرده و می‌گوید: کمیته المپیک همکاری لازم را در خصوص لباس بانوان ندارد، بارها نامه زدیم که لباس بانوان مانتوگرمکن است، اما کمیته نمی‌دانم به خاطر لجبازی با نظام یا چیز دیگر، گرمکن کوتاه به بانوان می‌دهد!
انتقادات مسئولان ورزش ایران از یکدیگر ادامه دارد و هر یک دیگری را مقصر جلوه می‌دهد. در این بین، تصاویر اشک‌های بازیکنان تیم ایران در تیراژی وسیع، همچنان در شبکه‌های مجازی به اشتراک گذاشته می‌شود.
محرومیت از راهیابی به فینال به خاطر حجاب اسلامی آن هم در رویدادی که عنوان «بازی‌های کشورهای اسلامی» را یدک می‌کشد، اتفاقی است بی‌سابقه در ورزش ایران. ماجرایی تلخ برای اعضای تیم کاتا که هنوز هیچ یک از مقامات ورزش ایران، مسئولیتش را برعهده نگرفته است. شکایتی هم به مقامات برگزاری بازی‌ها ارائه نشده است.
اولین دوره این بازی‌ها سال ۲۰۰۵ در عربستان برگزار شد. فلسفه بازی‌ها همبستگی و نزدیک‌تر شدن کشورهای مسلمان بود و ۵۵ کشور هم حضور داشتند. میزبانی دوره دوم به ایران سپرده شد. اما نه ایران آمادگی میزبانی داشت و نه کشورهای حوزه جنوب خلیج فارس تمایلی به برگزاری مسابقات در ایران را داشتند.
در تهران، تنش‌های مکرری در ستاد برگزاری مسابقات پیش آمد. مسئول برگزاری مسابقات و سپس سخنگوی رقابت‌ها برکنار شدند و حبیب کاسه‌ساز کارگردان مراسم افتتاحیه هم استعفا کرد. ورزشگاه‌ها و تاسیسات مرتبط با بازی‌ها نیز اشکالات فنی فراوانی داشتند.
کشورهای عربی هم به درج عنوان خلیج فارس روی مدال‌ها معترض بودند و تصمیم گرفتند میزبانی را از ایران پس بگیرند. محمود احمدی‌نژاد قول داده بود هزینه حضور ۱۰ کشور فقیر آفریقایی را نیز بپردازد، اما کشورهای عربی مسابقات را لغو کردند.
بهرام افشارزاده دبیر کمیته المپیک ایران پس از نشست اجرایی فدراسیون همبستگی کشورهای اسلامی در عربستان، تصمیم برای لغو میزبانی ایران را از پیش طراحی شده دانست، تصمیمی که قبل از جلسه اتخاذ شده بود.
ایران اما به این صف‌بندی کشورهای عربی، واکنشی نشان نداد. حتی علی سعیدلو شخص اول ورزش ایران به جای اعتراض و پیگیری این موضوع، مشغول مذاکره با تحریم‌کنندگان بود تا در انتخابات فوتبال غرب آسیا به او رای بدهند که سرانجام هم رای نیاورد! حتی رامین مهمان‌پرست سخنگوی وزارت امور خارجه هم صرفاً گفت لغو میزبانی قطعی نیست و شاید با کمی تاخیر برگزار کنیم.
اتفاق عجیب‌تر آنجا رخ داد که برای دوره بعدی بازی‌ها در اندونزی، ایران نخستین کشوری بود که اعلام آمادگی کرد!
رسانه‌های ورزشی، لغو میزبانی و تحریم مسابقات کشورهای اسلامی در تهران را تحقیر ایران و ورزشکارانش از سوی کشورهای همجوار نامیدند. بازی‌هایی که فلسفه وجودی‌اش همبستگی کشورهای اسلامی و نزدیک‌تر شدن آنها به هم بود، کارکردی وارونه یافت. اما فرا رسیدن انتخابات پرحادثه ۸۸ باعث شد این ماجرا به کلی فراموش شود.
دوره سوم بازی‌های کشورهای اسلامی در اندونزی نیز تحقیر و سرخوردگی جمعی از ورزشکاران ایرانی را در پی داشت. تیم کاتای بانوان ایران با ترکیب مهسا افسانه، نجمه قاضی‌زاده و الناز تقی‌پور، ترکیه را ۵-۰ شکست داد. سپس با توجه به عدم حضور عراق روی تاتامی، ۵-۰ برنده شناخته شد. در نیمه‌نهایی هم مقابل مصر پیروز شد، اما پس از پایان مسابقه به دلیل پوشش غیرقانونی، رای تغییر کرد و ایران بازنده شناخته شد.
رئیس فدراسیون کاراته ایران از این که در بازی‌هایی با عنوان کشورهای اسلامی، تیمی را به خاطر پوشش اسلامی حذف کنند ابراز شگفتی کرده است.
اشرف امینی نایب رئیس امور بانوان این فدراسیون هم می‌گوید: طبق قانون جهانی اگر در تجهیزات ورزشکاران مشکلی وجود داشته باشد، داوران تا سه دقیقه وقت می‌دهند مشکل برطرف شود، اما متاسفانه سرداور چنین زمانی به ایران نداد. باختن ما به خاطر حجاب مهم نیست، مهم این است که این اتفاق در بازی‌های کشورهای اسلامی رخ داده که اصلاً انتظارش را نداشتیم.
فرحناز ارباب سرمربی تیم کاتا هم می‌گوید: «نکته عجیب‌تر این بود که نتایج تمام مبارزات قبلی ما را هم تغییر دادند و ایران از جدول حذف شد. جای تاسف دارد. اگر پوشش ما مشکل داشت، چرا روز اول کسی اعتراض نکرد؟ پس مشخص است بحث دیگری این میان مطرح است.»
بهرام افشارزاده دبیر کمیته المپیک هم مانند خانم ارباب عقیده دارد بحث دیگری در میان است. او می‌گوید: «دلم برای دختران ایران سوخت. متاسفانه خانم اکبرآبادی کنار گود نشسته و می‌گوید لنگش کن! انتشار یک عکس از این تیم باعث شده ایشان با اندونزی تماس بگیرد و به بچه‌ها تذکر بدهد.»
اما معاون امور بانوان وزارت ورزش، افشارزاده را به «لجبازی با نظام» متهم کرده و می‌گوید: کمیته المپیک همکاری لازم را در خصوص لباس بانوان ندارد، بارها نامه زدیم که لباس بانوان مانتوگرمکن است، اما کمیته نمی‌دانم به خاطر لجبازی با نظام یا چیز دیگر، گرمکن کوتاه به بانوان می‌دهد!
انتقادات مسئولان ورزش ایران از یکدیگر ادامه دارد و هر یک دیگری را مقصر جلوه می‌دهد. در این بین، تصاویر اشک‌های بازیکنان تیم ایران در تیراژی وسیع، همچنان در شبکه‌های مجازی به اشتراک گذاشته می‌شود.
محرومیت از راهیابی به فینال به خاطر حجاب اسلامی آن هم در رویدادی که عنوان «بازی‌های کشورهای اسلامی» را یدک می‌کشد، اتفاقی است بی‌سابقه در ورزش ایران. ماجرایی تلخ برای اعضای تیم کاتا که هنوز هیچ یک از مقامات ورزش ایران، مسئولیتش را برعهده نگرفته است. شکایتی هم به مقامات برگزاری بازی‌ها ارائه نشده است.
